bir sosyopatın defteri

yazıma devam etmeden önce sözlüğe sövmeden edemeyeceğim. her 15 geçe atar mı dıbına koyayım böyle işin ben, siz ne iş yapıyorsunuz lan? o kadar yazı boşa gitti dıbına çakayım.

bir part daha atıp çıkacağım işlerim var. geldiğimde nasıl bu hale geldim, nasıl kurtuldum hepsinden bahsedeceğim uzun uzun.

her insan hayatının bir döneminde, asla atlatamayacağını zannettiği olayları yaşar. bazen kötü, bazen kötünün de kötüsü.
ve en kötüsü de bazen bu tip olaylar, insanı sosyopatlığın eşiğine kadar getirir. işte ben bu kapının eşiğine kadar gelmiştim yıllar önce. ve zamanla, olaylar üst üste geldikçe o kapıdan girdim. nasıl mı kurtuldum? nasıl mı tekrar bu illeti başıma sardım? hepsini buraya dökeceğim. başlığın adını defter koymam da bir neden var, çünkü hepsi bir defterde kayıtlı. gibleyen olsun olmasın ben buraya içimi dökeceğim arkadaş, herkes bilir yazmanın ne kadar rahatlattığını, neyse dıbına çakayım.

sherlock holmes okuyanınız-izleyeniniz var mı? adam cinayet vakalarını çözmekten zevk alıyor, ölen insanlar, onların aileleri umrunda bile değil. hatta bir sahnesinde çözecek cinayet kalmadığında kendi cinayetini kendi yaratacak deniyordu.
evet, suç işlemeye yatkın insanlar. sherlock holmes bunun en iyi örneklerinden bence.

aşk denen şey beyinsel bir kaç hormonsal şey dıbına koyum liseliler bile artık bu saçmalığa inanmıyor
sosyopatlıktan asla kurtulamazsın çünkü o bir hastalıktır ancak kişiliğini değiştirip mutlu taklidi yapabilirsin empati duyguları beyinde zarar gördüğü için asla iyileşmez sosyopatlar asla aşık olmaz çünkü saçma bir kavram olduğunu bilirler ve asla bunu değiştirmek istemezler çünkü insanların saçmalıklarını rahatça görüp kullanılabilir bir kukla olarak görürler mala bağlamazlar asla sosyopatlar suça meyilli değildir sadece merak iç güdüsüyle deney şeklinde öldürürler suç denen kavram zaten onlar için saçmadır

yaz bin

Yalan veya değil ilgi bekliyor veya bekşemiyor gibim hepinizi yaz panpa sen ilgimi çekti sosyopatsan umursamazsın zaten amk beklemedeyiz

panpa senle bi konuşalım lan galiba ben de sosyopatım ama benim hayatım da şöyle seninkinin tam tersi çok seviliyorum ama kimseyi sevmiyorum kimse beni anlamıyor bi ara benim gibi biri vardı okulun dıbına koyuyorduk sonra ayrıldık işte ve bunu şu cümleden sonra deme ihtiyacı buldum 'aslında ailem bana engel oluyordu nefret ediyor gibiydim ama seviyordum onları' bu tarz bi cümlen vardı işte ben de ailemden birinin öldüğünü düşününce baya yumuşarım vicdanım geri gelir onun dışında kimseyi giblemiyorum amk

@114 inboxtan konuşabiliriz. neyse devam ediyorum.

kavgaya müdahale etmek seçeneklerim arasında yoktu. neden mi? düşünmeden hareket edip müdahale etseydim muhtemelen işin sonu disiplinle sonuçlanacağı için benim de başım yanacaktı. ve neden basit yol varken kendimi yoracaktım ki?
şöyle bir camlara bakındım, öğretmenler odasının camı açıktı. avazım çıktığı kadar bağırmaya başladım, bunu gören diğerleri de destek çıktılar sonra 30 saniye geçmeden öğretmen çıktı cama. kavga olaysız dağıldı, şayet düşünmeden hareket edip karışsaydım kavgaya iş uzayacakta uzayacaktı. kavga edenler teker teker çıktı yukarı, bende şahit olarak çıktım olanları anlatmak için. müdürden hayatında yemedikleri azarı yediler. ama çocukların gibinde değildi tabi. bizim ahmetin elindeydi kaderleri. eğer ahmet dilekçe yazarsa, bu muallaklerin sicili kayacaktı.

kardeşim, bu sosyopatlık hakkında en ufak bilgisi olmayan binleri kaale alma, her başlıkta bulunan muallakler işte bilmez misin. giblemeden devam et takipteyiz.

çok iyi gidiyosun panpa gibtir et herkesi devam yazmaya

Aksama kadar at 10 15 part okuyoz gibtigim...

takipdeyiz

sınıfta yine epey tartışıldı bu konu. sınıf öğretmenimiz derya hoca da zaten bizim tarafı haklı bulmuştu. ahmet elinde kağıtla bekliyordu, bende yaz gitsin gibimde mi kafasındaydım. sonra bir ihanet daha oldu, hatta toplu ihanet. bu defa fena satılmıştık.

plan yapmayı seven biri değildim, ama değişmem gerekiyordu. çektiğim kadar çektirecektim. yaşadığım acılar kadar acı verecektim. canımın yandığı kadar can yakacaktım, ve arkama bile bakmadan gidecektim. kime güvensem ihanete uğradım, bu dünyayı masum bir yer sandım. insanları masum sandım, güvendim. tekrar ve tekrar güvendim. neden bu gibik hataya düştüm?
neden zamanında fark edemedim. sizi huur çocukları bunu çok kötü ödeyeceksiniz. kafamda bu düşünceler dönüyordu, daha sonra da uyuyakaldım.

eve geldim, 2 yıldır bu evde oturuyorduk. 3. kattaydı ve balkondan manzara süperdi. kapıyı anahtarla açtım, babam evdeydi.
aha dedim azar geliyor, karneyi gördü. böyle olacağını biliyordum dedi, hiç azarlamadı, ama ikinci dönemde böyle olursa seni balkanlara doğru domaltırım bakışını attı. bunu anlayabiliyordum, ama en azından başım ağrımamıştı.
annem de her zaman ki gibi yarım saat nasihatte bulundu, iyiliğimi düşünüyor tabi kadın.
geçtim eve uzandım yatağıma, başladım yine uzun uzun düşünmeye.

anlat bin

biraz dolaştık, sonra fazla oyalanmadan eve doğru kaptırdım. yiyeceksem yiyeyim azarları biran önce. gerçi gibimde bile değildi ama, kafa ağrıtıyordu işte. ha o zaman ki tipimden bahsedeyim, saçlarım kumraldı, gözlerim koyu kahve, güneşte açık kahve oluyordu. biraz zayıftım, iyi bir saç stilim yoktu, sabah kalktığım gibi gelirdim. tipsizdim yani. giyiniş olarakta hiç özenmezdim. eve giderken bunları düşündüm, intikamımı düşündüm. bu tatil günlerinde değişecektim, dış görünüş olarak, ve tabi ki canavar olmaya adım adım yaklaşıyordum.

böyle günler geçti ve karne günü geldi. sınıfta gruplaşma olduğu için kimse grubu dışındakileri giblemiyordu. ve karnem tahmin edeceğiniz gibi ortaydı. zayıf yoktu, zorlasam çok iyi bir karne beni karşılayabilirdi. ama derslere hiç önem vermedim. eve gittiğimde muhtemelen azarın kralını yiyecektim. çünkü not beğenmezdi bizimkiler, hocalar bile iyi derken ailem asla aldığım notu kabullenmedi hep azar, hakaret bazen de şiddet. artık büyüdüğüm için şiddet uygulayamıyordu ama hakaretler tam gaz devam.