Bu sene üniversitede şuana kadar sadece Mülkiye'den ihraç edilen öğretmenler için bir eylem yapmıştık, onun haricinde KP tekrardan TKP ismini almıştı. istanbul'da büyük bir kongre yapıldı, kongre için iki gün önce Ankara'dan Hikmeti de alıp gelmiştim. Kongremiz, Haliç Kongre Merkezinde olacaktı. Dolmuşla Sütlüce'de inip oradan Haliç Kongre Merkezine doğru yürümüştük. Daha bahçeye girer girmez üzerinde ki üstlüklerde TKP logosu olan çark çekici gördüğüm iki tanımadığım yoldaş bana "Merhaba hoş geldin yoldaş" diyip gülümsemişlerdi, TKP'min logosunu tekrar yıllar sonra görünce ciddi anlamda mutlu hissetmiştim. Biraz daha yürüdükten sonra bahçede bir yoldaş Hikmetle benim üzerimi aramıştı, oysa ki içeriye girerken x-ray ile taranıyorduk fakat bizimkiler​ güvenliği epey yüksek tutuyorlardı. Hikmetle içeri girdiğimizde "Boyun Eğme" t-shirtleri ve kitaplar satılıyordu, Hikmetle birbirimize bakıp Gezi günlerini hatırlayıp gülümsemiştik. Daha sonra bizlere ismimizin yazılı olduğu birer yaka kağıdı ve Parti'nin yöneticileri için oylama yapılması için kırmızı bir karton verilmişti. (Orada dağıtılan yaka kağıdımı saklıyorum bu arada.) içeri nihayet girmiştik fakat hiç yer bulamamıştık, sahnede canlı olarak "El Pueblo Unido" çalıyordu ve içeride çok hoş bir ortam vardı. En arkalardan iki boş yer bulunca hemen oturmuştuk, biraz oturduktan sonra "Enternasyonal Marşı" ile kongre başlamıştı. Yunanistan ve Küba Komünist Partilerinden iki yetkili, Kemal Okuyan, Aydemir Güler, Enver Aysever, Berkin Elvan'ın babası ve daha niceleri o gün orada bizlerle beraberdi. Biz komünistlerin hepsinde bir slogan atma isteği vardır, o an içteki düşünceleri dışa vurmanın en güzel yolu kitleyle atılan sloganlardı. Kongremizde bile bol bol slogan atmıştık, 3500 kişi ile Hikmetle beraber yıllar sonra slogan atmıştık...
Kongremiz bitmişti ve aklımızda kalan en etkili konuşmayı Kemal Okuyan yapmıştı;

Bir komünist partisi ne işe yarar? Yayın çıkarır, toplantı yapar, bildiri dağıtır, miting düzenler, örgütlenir, açıklama yapar, kongre toplar, seçime girer, haklar ve özgürlükler için mücadele verir. Bu nedir? Binlerce, on binlerce, milyonlarca sayfa evrak, yazı, günler, haftalar, aylar boyu toplantı, on binlerce top kırmızı kumaş ve ileride anlatacağımız anılar…
Hayır! Bu bir komünist partiyi tarif etmez.
Komünist parti, kapitalist düzenin devrilmesine odaklanan, o işleme ebelik, öncülük edecek, kolaylaştıracak partidir.
Toplantılar, bildiriler, gösteriler, yayınlar bunun içindir. Her şey bunun içindir...

Okulu 1 Mayıs için afişlerle donatmaya çalışıyorduk, Oktay Orhan ve Buse yoldaşla duvarlara afişleme çalışması yaparken bir çocuğun da bizden 10-15 metre ileride heyecanla ve endişeyle afişleme yaptığını görüp yanına gitmiştik. Çocuk bizden küçük gösteriyordu, suratında kıl bile çıkmamıştı ve bizi görünce kılık kıyafetimizden ve Oktayla benim bıyıklarımdan solcu olduğumuzu anlamıştı. Yaptığı afişe bakmıştık, mavi renk bir afişti ve üzerinde 3 Mayıs ile ilgili bilgiler içeriyordu. Çocuğun ellerine baktığımda mavi rengin avuçlarına işlediğini görmüştüm belli ki bu iş için emek vermişti, Buse yoldaş afişi yırtmak için tırnaklarıyla ucundan kazımaya başlamıştı fakat ben müdahale ederek ellememesini söylemiştim. Çocuğun yüzünde masum bir ifade vardı ve o genel Türkiye faşisti modeli yoktu. "Merhaba arkadaş nasılsın?" diyip elimi uzattığımda çekine çekine elimi sıkmıştı. Bizimkiler ne olduğuna anlam verememiş bakışlarla bana bakıyorlardı. "3 Mayıs gününde ne olmuştu?" diye sormuştum. Aslında 3 Mayısın ne anlama geldiğini, hatta Sabahattin Ali ve Nihal Atsız davasını tamamen biliyordum. Çocuk sesi titreyerek bize Irkçılık Ve Turancılık davasını kendisine taraflı bir şekilde öğretilen gibi anlatmıştı, Orhan asi ve Karadeniz şivesiyle "O kafatasçı Atsızın mapus günleri bizi ilgilendirmiyor bir daha bu afişleri buraya asma arkadaşım" demişti. Çocuk yutkunmuş fakat bir şey diyememişti. O an elimi çocuğun omzuna atmıştım ve "Biz sana zarar vermeyeceğiz endişelenme, fakat ülkü ocağında duydukların" derken daha cümlemi bitirmeden çocuk bana "Ben ülkücü değilim ki Abi Türkçüyüm" demişti. Bana Abi diye hitap edince bizimkiler gülmüştü, ben ciddiyetimi hiç bozmadan bu temiz fakat beyni zenofobik düşüncelerle yıkanmış çocuğun suratına bakarak hafifçe gülümsemiştim. O çocuğa vurmamıştık, savunmasız ve kandırılmış bir insana saldırmamız hem onun bize olan öznel düşüncelerini etkiler, hem de 15 yaşında hayatını daha eşit ve adaletli bir devrimin umuduyla kaybeden Berkin Elvana sosyal medyadan acizce sallamak kadar faşizan ve iğrenç bir yol olurdu. ismini soramadan alel acele gitmişti çocuk, biz de afişlemeye devam etmiştik. Gencecik fidanların beynini Hitlerden farkı olmayan Nihal Atsız gibi bir şahsiyetin düşünceleriyle zehirleyen insanlardan hesap sormak istiyordum...