bir sigara daha yaktım ya sabır çektim

evlendiği geceyi hatırlıyorum
it gibi rakı içmiştim
sanki suçlusu ben değilim gibi aptalca bahaneler üreterek
ve yıllar sonra
belki de babamdan yediğim son dayaktan sonra anıra anıra ağlamıştım o gece pişmanlıktan

bu arabesk hayatın tek eksiği olan aşk acısını da kendim bulmuş oldum böylece
o ana kadar yaşadıklarımın hiçbirisinin sebebi ben değildim ama bu acı tamamen kendi kendime yarattığım ve bende ekgib olan tek acıydı
nasıl telafi edeceğim konusunda tek bir fikrim vardı
param vardı, şirketim vardı ve acilen alemlere akıp çivi çiviyi söker mantığı ile karı kız peşinde koşacaktım
ilk iş iyi bir araba almaktı ve kendime son model bir bmw alarak başladım olaya
armani den kıyafetler
rolex saatler
louis vuitton çantalar vs
markaları magazin dergilerinden bakıp öğrenip alışveriş merkezlerinde kendi kendime yeni bir hayat kuruyordum
akşamları en lüks restaurantlarda takılıp
kendime bir çevre oluşturuyordum
ilk defa böyle ortamlara girmiştim
drink almak ne demek
date inin olması ne demek
yavaş yavaş öğrenirken hayatıma hızla girip hızla çıkan kızların ağırlığı beni yormuyordu

öyle bir dönemde karşılaştım çok ünlü bir restaurantta eski kız arkadaşım ve kocası ile
konuşamadık, gözgöze gelemedik ama unutamadığı böyle zamanlarda anlıyor insan
o da unutamamış zaten seneler sonra dertleşirken konuştuk
ve ertesi gün aradı beni
tek soru sordu
mutlumusun
kelimeler boğazıma düğümlendi
verecek bir cevabının olmadığı zamanlar vardır
işte öyle bir andı

ne desen boş
ututamadım dedi
unutmak istemiyorum ve mutsuzum dedi
işte o an başka bir kırılma noktasıdır hayatımın
boşanırsan evlenirim senle dedim
ses tonum artık nasıl çıktı bilmiyorum ama söylediği tek şey şu oldu
tamam

o görüşmenin ardından boşanması sadece 2 ay sürdü
ve ben artık ağzımdan çıkan sözün arkasında durmak zorunda olan bir erkek olarak içime sindirmek için kendimi telkin etmeye başladım
ailemle konuştum
doğal olarak reddettiler
arkadaşlarımın çoğu bekaret vs diyerek karşı durdular
kız bana güvenmiş eşinden boşanmış ve ben ona bir söz vermişim
altından kalkmak için güçlü olmam gerekiyor
kararımı verdim
geri vites yapmayacak
bu kızla evlenecektim ben

bir karar verdikten sonra eğer geçerli sebeplerin varsa asla geri dönmemelisin
biz bu kararı aldıktan 6 ay sonra evlenmiştik
herşeye ve herkese rağmen
ve 12 yıllık evliliğim boyunca bu konu asla gündeme gelmediği gibi, zamanla çevremizdeki herkes kabullendi, saygı duyulacak bir evliliğim oldu
belki de hayattaki en doğru kararım budur

devamı akşama

ve mutlu günler başladı
ama sayılı birkaç sene
evlendikten bir yıl sonra oğlum doğdu
ilk başlarda hani derler ya canım birtanem vs
ben ilk kucağıma aldığımda inanın hiçbirşey hissetmedim
sevemedim çocuğu
anlamadım hiçbirşey açıkçası
aradan geçen 10,5 senenin sonunda anlıyorum ki
ilk gözgöze geldiğiniz an, parmağını tutması, baba demesi, kucağınızda uyuması gibi ufak şeyler gün geçtikçe başlıyor bir baba ile evladı birbirine
ben bunu neden babamla yaşayamadım, bu güzel duyguları babam neden hissetmedi hala anlayamadım gerçi
ilk iki yılımız çok güzel geçti evlilikte
o hayalini kurduğumuz lüks ve ihtişamlı evimizde, altımda son model range rover arabamla şirketim ve fabrikamda harika vakit geçirdim
hatta bir dönem batmama çk az kala fenerbahçe yönetimine girecek en genç yönetici olmama ramak kalmıştı
işlerim o kadar iyiydi ve şanslıydım ki herşey rüya gibiydi o dönem
ne kumar, ne de aşırı bir uç durum sözkonusu idi
iyi bir baba
iyi bir işadamı olarak daha 30 yaşına bile gelmemiş başarılı bir insan olmuştum artık
annem benimle gurur duyuyor
şirket çalışanım fakir insanların çocuklarını okutuyor, adam gibi yaşayıp gidiyordum
hayatımdaki tek lüksüm range rover arabam ve fenerbahçe maçlarında kombine biletimdi
gençliğimden beri sosyal içici olduğum için arada sırada rakı içer, dostlarımla 12 gibi eime döner, sabah erkenden işimin başında olurdum
şansın bana döndüğünü düşünüp şükrediyor, yardım isteyen kim olursa olsun elini boş çevirmiyordum
geldiğim yeri, yaşadıklarımı hatırlıyor
muhtaç insanlara daha bir özenle yaklaşıyordum

bir kurban bayramı darülaceze de kurban kestirdikten sonra orada bulunan kırathaneye ziyarette bulundum
yaklaşık 45-50 ihtiyar amca vardı içeride bayram sabahı

hava çok soğuk olduğu için bir çay içmek için çay ocağına gittiğimde o zaman 25 kuruş olan çay için veresiye istemeyin diye bir yazı okudum
çok gücüme gitmişti bu insanların 25 kuruşluk çayı veresiye istemesi

içerdeki tüm ihtiyar amcalara çay ısmarlayıp tek tek ellerini öpüp bayramlaşmış, dertlerini dinlemiştim yarım saatliğine de olsa
sanırım bu zor hayatımın sonu eğer intihar etmezsem orada bitecek
hala gözümün önünde o kimsesiz, yaşlı insanlar

aynı senenin sonuna yakın okullar açılırken yanımda çalışan ve bağcılarda yaşayan çaycı ablanın 3 çocuğunu okul alışverişi için zütürürken 8 yaşındaki kızın 11 yaşındaki abisine abi bak deniz demesini de unutamam hiç
istanbul da doğup büyümüş 7 yaşında bir çocuk ilk defa deniz görüyordu
böyle hayatlar da var işte
herkes kendi dünyasının kendi dertlerinin esiri olduğu için kimse gözünün önünde yaşanan darmlara dikkat edemiyor
acımasız bir düzen kurmuş insanlar kendine
her sabah aç hayvanlar gibi çıkıyoruz evimizden
çünkü çalışmazsan sürünürsün
ölürsün demiyorum
çünkü yokluktan sürünmek ölmekten çok daha acı bir durum ve asla sonu gelmiyor
ölüm sadece bir kurtuluş

hatta emin olun daha 40 yaşımdayım ve bugün çocuklarımın garantisi olduğunu bilsem hayatımın geri kalanından düşünmeden vazgeçmeye hazırım
şimdi diyebilirsiniz ki sen öldüğün zaman o çocukların rızkını allah verecektir imanını kaybetme
ama konu bu değil
kuranı kerim okudum
hem de sadece mealini değil, tefsirini de
meal bir duvardır, arkasını göremezsin
tefsir ise bir tüneldir
sadece bunları okuyarak da olmaz
çünkü anlayabilmen için ilmihal de okuman lazımdır
inanmak yetmeyebilir iman için
namaz kılmak nedir mesela
yat kalk değil
namaz allah huzuruna çıkmak, allahla başbaşa kalmak, ona saygını sunup, ibadet etmektir
şükretmek, gündelik elem ve tasalarından arınıp ona günahlarını affetmesi için yalvarmaktır
ben bunların hepsini yaptım
maneviyatımı güçlendirebilmek için çok çaba sarfettim
inanmak istedim belki de
kötü bir insan olmadığımı
allah ın beni çaresiz bırakmayacağını düşündüm hep

yıllardır her türlü sözlüğe girerim, okurum sizleri, yazdıklarınızı
aslında çoğunuz gündelik hayatlarınızda efendi çocuklarsınızdır
öyle abuk subuk konuşmalar, küfürler falan ettiğinize de inanmıyorum
hatta yolda karşınızdan bir genç kız gelse yüzüne bakamayacak kadar da duygusal ve beyefendi olanlarınız vardır bence
sanal ortamın rahatlığından geyik çevirmek rahatlattığı için takılıyorsunuz buralara
belki ben de sizler kadar genç olsam aynısını yapardım
asla ukalalık yapmayacağım sizlere bir abiniz olarak
burada anlatacaklarım elbet tükenecek
sessizce gideceğim aranızdan
kimseyle iletişim kurmadan
çünkü bir arayışım kalmadı artık
yaşamak için çaba sarfetmekten yoruldum, yıprandım

beni kurtarabilecek tek allah ve sanırım o da artık 40 senedir pes etmedin
sana son bir darbe daha vurayım diye bekliyor altın vuruşu
belki de sindire sindire zamanla bitirecek
çekecek fişimi
bilemiyorum
tek bildiğim şey
eğer bana merhamet etseydi, ne çok lükste gözüm olurdu, ne de saçma sapan işlerle vakit geçirirdim
yaklaşık 3 milyon lira borcum var şu anda
ne ödeyebiliyorum, ne de ödeyebilmek için enerjim kaldı
inanın bana şu anda nasıl yaşadığımı, bu hayatı nasıl devam ettirdiğimi kelimelerle anlatabilmem mümkün değil
tam 8 senedir bitmek bilmeyen bir kabus gibi herşey
yüzü kızarmayan bir insan için belki de ödemiyorum diyip yeni bir hayat kurmak kolay olabilirdi ama kul hakkına inanan
kendisinin veeceği zararla başkasının çoluğunun çocuğunun rızkını yemiş sayılacak bir insan için başkasının ocağının sönmesine sebep olacağını bilmek inanılmaz zor bir yük

bir çare olsa
allah yardım etse ve bu borçtan kurtulabilsem diyorum devamlı
çalışmaksa eğer benden daha çalışkan ve dürüstünü bulmak çok zordur
hiç haram yemedim desem hanginiz inanır bilmem
ne faiz yedim, ne garibanın evine haciz gönderdim, ne de borcunu ödeyemeyenin ocağına musallat oldum
benden fakiri hiç ezmedim, güçsüzün gönlünü kırmadım
garibanı ağlatmadım
yardım isteyeni hiçgeri çevirmedim ve başıma gelen sınav maalesef beni aştı artık

bir çare olmalı
bir çıkış olmalı
sonum böyle olmamalıydı diye diye kendimi günde 3 paket sigaraya vurdum
insanlara küstüm
çocuklarımın başını bile okşayıp sevemiyorum
her saniye ölüyorum artık

hayata bu kadar bağlı, hırslı, ihtiraslı ve zeki bir adamken nasıl bu şekilde bir loser oldum
devamlı neden kaybediyorum
artık kendimden tiksiniyorum, nefret ediyorum

allah da biliyor ya
aklım artık çok da sağlıklı çalışmıyor
belki de çoktan bıraktı beni kendi halime
sebepsiz ağlama ve titreme nöbetleri
çaresizlik, mide bulantısı ve umutsuzluk
intihar ettiğimde belki de en azından onurlu adammış derler arkamdan diye bir züğürt tesellisi yerleşti kafamın bir köşesine

kızım daha 4 yaşında ve babasız yaşama ihtimalini düşündükçe yüreğim daralıyor
ne yapacağımı bilemiyorum
nasıl çıkacağım bu işin içinden diye düşündükçe daralıyorum
antidepresanlar, sakinleştiriciler olmasa belki de bu krizler yüzünden çoktan atmıştım kendimi biryerlerden

battığım gün eve dönerken ağlıyordum
garaja girip asansörde aynaya baktığımda sadece yüzü gözü şişmiş babasından dayak yemiş çocuğu görmüştüm aynada
şimdi bakamıyorum aynaya
göz torbalarım
saçlarım beyazlamış
alnım kırışık
yorgun ve ümitsiz bir ifadem var artık
seneler geçtikçe ümit tükeniyor