bir sigara daha yaktım ya sabır çektim

reserved

hızlı yaz bin

rezerved

bu hikayeyi yazmaya karar vermemin temel sebebi
ciddi ciddi intihar etmeyi düşünmem.
yapıp yapamayacağım konusunda bir fikrim yok daha düşünme aşamasındayım.
ve arkamda bir video bırakmaktan ziyade arkamda bırakacağım 10 yaşındaki oğlumun birgün bu satırları okumasını istemem
bilsin istiyorum ki, babası ona hayatını verdi, yaşadığı zorluklar, çektiği acılara rağmen ona kendisinin yaşayamadığı mutlulukları yaşatmak için mücadele etti.
çünkü aslında oğlum benim hiç yaşamadığım o mutlu ve güzel hayatın ta kendisi idi.
bana bunları yaşatmayan babama bir tepkiydi belki de.
istedim ki, oğlum bu güzellikleri yaşadıkça ben yaşamış olayım.
şartları zorladıkça daha da kötüleşti herşey ve muhtemelen ergen zmanlarında bana düşman olacak
ama eminim ki yaşı benim olgunluğuma geldiği zaman anlayacak beni, belki de çok sevecek, saygı duyacak babasına

belki de beyaz yakalı bir profesyonel olarak kariyer yapma ihtimalim bu geceden sonra hayatımı girişimci olarak devam ettirmeye gidecek bir inatlaşmaya dönüşmüştü,
elimdeki 20.000 usd civarında biriktirmiş olduğum para ile ne yapacağıma kısa zamanda karar verdim
şirket kurup, öğrendiğim işi kendim yapacaktım
ve bismillah diyerek 1999 senesinin ağustos ayında yaklaşık 15 metrekarelik bir ofis kiralayarak 24 yaşında ilk şirketimi kurdum
1 masa
2 sandalye
1 kasa
1 telefon ve 1 bilgisayarla başlayan iş hayatı maceram
yaklaşık 1 haftasonra marmara depremine denk geldi
sermayemden kalan 10.000 dolarlık mal alıp verdiğim firma depremde ağır hasar görmüş, ödemelerini 3 ay ertelemişti.
pes etmemem gerektiğini biliyordum
ilk 10-15 gün eve gidecek param olmadığından ofiste yatıp kalkmaya, işhanının çayocağından veresiye tost ve çayla yaşamaya çalışmaya devam ediyordum.
bir dönem sonra canıma tak etti tabi
dışarıya çıkmam, ticarete dönmem gerekiyordu ama ne arabam vardı, ne de param

sene 1998
nisan ayının ilk haftası
akşam saat 11 civarı kapı çaldı
çocukluktan beri hiç doğumgünü kutlama alışkanlığım olmadığı için evde tek başıma oturuyorum.
bir yıl ders verdiğim ve babasının şirketinde çalıştığım kız elinde bir şişe şarapla doğumgünümü kutlamaya gelmişti
aradan geçen 16 yıla ve bunca olaya rağmen hatırladığım en önemli detay iççamaşırı giymemiş olduğu ve şarabın neredeyse tamdıbını içmiş olduğu
yavaş yavaş sarhoş olduğunda bu gece ne yaşanırsa yaşansın yarına taşımayalım dediğini hatırlıyorum
sadece babasına olan saygımdan o gece o kızla birlikte olmamış, kibarca reddetmiş ve konuyu geçiştirmiştim.
hayatımın dönüm noktalarından birisi o gece oldu.
reddettiğim kız yaklaşık 1 ay boyunca evde babasına karşı beni değişik sebeplerden kışkırtarak kısa zamanda şirketlerinden kovulmamı sağladı

çoğunuzun hayalini kuramayacağı bir hayatı kısa süreli de olsa yaşadım
belki de en büyük mutluluk gibi görünse de aslında bu çok ağır birşey
çünkü birtakım şeylere sahip olup, alıştıktan sonra kaybedip, eski halinden çok daha kötü ve zor koşullara dönmek zorunda kalınca ve başaramayacağını zamanla anlayınca çökmeye başlıyor insan
allah kimseyi gördüğü günden geri koymasın demişler ya
çok anlamlı bir sözdür bu

arkamdan kimse ateist, uyuşturucu müptelası, alkolik vs demesin diyedir belki de kaygım.
çoğumuzun halihazırda yaşadığı streslerin, sıkıntıların belki de benim başıma biraz daha ağır gelmesi ve sorumluluklarımın fazlalığıdır bu halimin sebebi

intihar meyillisi olan insanlarda genel bir durum sözkonusu imiş
kararı verdikten sonra bir huzur ve dinginlik yaşanırmış
dün gece spontane olarak açtığım bu başlık, belki de tutmaya cesaret edemediğim günlük gibi birşey olacak.
yazacaklarım tükendiği zaman veya yaşadıklarım dayanılmaz bir boyuta ulaştığı zaman yazı dizimiz bitmiş olacak
cüzdanıma bu başlığı yazıp gizledim
olur da karar vermeyi başarırsam burada yazdıklarımı okuyacak olan ailem için yaşadığım belirsizlikler karşısında çaresizce çırpınışım
bunu böyle bilin

rez

vakit kaldıkça yazmaya devam edeceğim...

önümde çok uzun bir zaman yok
dertlerim çoktan boyumu da, gücümü deaşmış durumda
bu yüzden bazı olayları kısa geçerek yaşadığım yakın dönemi yakalamaya çalışıyorum
birgün bıkarsam herşeyden, burada kalsın herşey
aileme veda mektubu gibi birşey olur anlattıklarım

ve mutlu günler başladı
ama sayılı birkaç sene
evlendikten bir yıl sonra oğlum doğdu
ilk başlarda hani derler ya canım birtanem vs
ben ilk kucağıma aldığımda inanın hiçbirşey hissetmedim
sevemedim çocuğu
anlamadım hiçbirşey açıkçası
aradan geçen 10,5 senenin sonunda anlıyorum ki
ilk gözgöze geldiğiniz an, parmağını tutması, baba demesi, kucağınızda uyuması gibi ufak şeyler gün geçtikçe başlıyor bir baba ile evladı birbirine
ben bunu neden babamla yaşayamadım, bu güzel duyguları babam neden hissetmedi hala anlayamadım gerçi
ilk iki yılımız çok güzel geçti evlilikte
o hayalini kurduğumuz lüks ve ihtişamlı evimizde, altımda son model range rover arabamla şirketim ve fabrikamda harika vakit geçirdim
hatta bir dönem batmama çk az kala fenerbahçe yönetimine girecek en genç yönetici olmama ramak kalmıştı
işlerim o kadar iyiydi ve şanslıydım ki herşey rüya gibiydi o dönem
ne kumar, ne de aşırı bir uç durum sözkonusu idi
iyi bir baba
iyi bir işadamı olarak daha 30 yaşına bile gelmemiş başarılı bir insan olmuştum artık
annem benimle gurur duyuyor
şirket çalışanım fakir insanların çocuklarını okutuyor, adam gibi yaşayıp gidiyordum
hayatımdaki tek lüksüm range rover arabam ve fenerbahçe maçlarında kombine biletimdi
gençliğimden beri sosyal içici olduğum için arada sırada rakı içer, dostlarımla 12 gibi eime döner, sabah erkenden işimin başında olurdum
şansın bana döndüğünü düşünüp şükrediyor, yardım isteyen kim olursa olsun elini boş çevirmiyordum
geldiğim yeri, yaşadıklarımı hatırlıyor
muhtaç insanlara daha bir özenle yaklaşıyordum