bir sigara daha yaktım ya sabır çektim

rezerved

bu hikayeyi yazmaya karar vermemin temel sebebi
ciddi ciddi intihar etmeyi düşünmem.
yapıp yapamayacağım konusunda bir fikrim yok daha düşünme aşamasındayım.
ve arkamda bir video bırakmaktan ziyade arkamda bırakacağım 10 yaşındaki oğlumun birgün bu satırları okumasını istemem
bilsin istiyorum ki, babası ona hayatını verdi, yaşadığı zorluklar, çektiği acılara rağmen ona kendisinin yaşayamadığı mutlulukları yaşatmak için mücadele etti.
çünkü aslında oğlum benim hiç yaşamadığım o mutlu ve güzel hayatın ta kendisi idi.
bana bunları yaşatmayan babama bir tepkiydi belki de.
istedim ki, oğlum bu güzellikleri yaşadıkça ben yaşamış olayım.
şartları zorladıkça daha da kötüleşti herşey ve muhtemelen ergen zmanlarında bana düşman olacak
ama eminim ki yaşı benim olgunluğuma geldiği zaman anlayacak beni, belki de çok sevecek, saygı duyacak babasına

önümde çok uzun bir zaman yok
dertlerim çoktan boyumu da, gücümü deaşmış durumda
bu yüzden bazı olayları kısa geçerek yaşadığım yakın dönemi yakalamaya çalışıyorum
birgün bıkarsam herşeyden, burada kalsın herşey
aileme veda mektubu gibi birşey olur anlattıklarım

vakit kaldıkça yazmaya devam edeceğim...

rez

intihar meyillisi olan insanlarda genel bir durum sözkonusu imiş
kararı verdikten sonra bir huzur ve dinginlik yaşanırmış
dün gece spontane olarak açtığım bu başlık, belki de tutmaya cesaret edemediğim günlük gibi birşey olacak.
yazacaklarım tükendiği zaman veya yaşadıklarım dayanılmaz bir boyuta ulaştığı zaman yazı dizimiz bitmiş olacak
cüzdanıma bu başlığı yazıp gizledim
olur da karar vermeyi başarırsam burada yazdıklarımı okuyacak olan ailem için yaşadığım belirsizlikler karşısında çaresizce çırpınışım
bunu böyle bilin

arkamdan kimse ateist, uyuşturucu müptelası, alkolik vs demesin diyedir belki de kaygım.
çoğumuzun halihazırda yaşadığı streslerin, sıkıntıların belki de benim başıma biraz daha ağır gelmesi ve sorumluluklarımın fazlalığıdır bu halimin sebebi

çoğunuzun hayalini kuramayacağı bir hayatı kısa süreli de olsa yaşadım
belki de en büyük mutluluk gibi görünse de aslında bu çok ağır birşey
çünkü birtakım şeylere sahip olup, alıştıktan sonra kaybedip, eski halinden çok daha kötü ve zor koşullara dönmek zorunda kalınca ve başaramayacağını zamanla anlayınca çökmeye başlıyor insan
allah kimseyi gördüğü günden geri koymasın demişler ya
çok anlamlı bir sözdür bu

sene 1998
nisan ayının ilk haftası
akşam saat 11 civarı kapı çaldı
çocukluktan beri hiç doğumgünü kutlama alışkanlığım olmadığı için evde tek başıma oturuyorum.
bir yıl ders verdiğim ve babasının şirketinde çalıştığım kız elinde bir şişe şarapla doğumgünümü kutlamaya gelmişti
aradan geçen 16 yıla ve bunca olaya rağmen hatırladığım en önemli detay iççamaşırı giymemiş olduğu ve şarabın neredeyse tamdıbını içmiş olduğu
yavaş yavaş sarhoş olduğunda bu gece ne yaşanırsa yaşansın yarına taşımayalım dediğini hatırlıyorum
sadece babasına olan saygımdan o gece o kızla birlikte olmamış, kibarca reddetmiş ve konuyu geçiştirmiştim.
hayatımın dönüm noktalarından birisi o gece oldu.
reddettiğim kız yaklaşık 1 ay boyunca evde babasına karşı beni değişik sebeplerden kışkırtarak kısa zamanda şirketlerinden kovulmamı sağladı

belki de beyaz yakalı bir profesyonel olarak kariyer yapma ihtimalim bu geceden sonra hayatımı girişimci olarak devam ettirmeye gidecek bir inatlaşmaya dönüşmüştü,
elimdeki 20.000 usd civarında biriktirmiş olduğum para ile ne yapacağıma kısa zamanda karar verdim
şirket kurup, öğrendiğim işi kendim yapacaktım
ve bismillah diyerek 1999 senesinin ağustos ayında yaklaşık 15 metrekarelik bir ofis kiralayarak 24 yaşında ilk şirketimi kurdum
1 masa
2 sandalye
1 kasa
1 telefon ve 1 bilgisayarla başlayan iş hayatı maceram
yaklaşık 1 haftasonra marmara depremine denk geldi
sermayemden kalan 10.000 dolarlık mal alıp verdiğim firma depremde ağır hasar görmüş, ödemelerini 3 ay ertelemişti.
pes etmemem gerektiğini biliyordum
ilk 10-15 gün eve gidecek param olmadığından ofiste yatıp kalkmaya, işhanının çayocağından veresiye tost ve çayla yaşamaya çalışmaya devam ediyordum.
bir dönem sonra canıma tak etti tabi
dışarıya çıkmam, ticarete dönmem gerekiyordu ama ne arabam vardı, ne de param

işte öyle bir dönemde tanıştım karımla
dünyalar güzeli gülünce gözlerinin içi cıvıl cıvıl parlayan modellik ve mankenlik yapan üniversite 1. sınıfta okuyan bir genç kız
öylesine güzeldi ki görür görmez aşık olmuştum ona

ilk bakışta aşk derler ya öylesine tutkulu ve sıcak bir ilişki başladı kısa zamanda
onun verdiği moralle birkaç satış yaparak kendimi de şirketi de toparlayacak satışlar yaptım ve 3-4 ay içerisinde 1 tane polo renault station eski adıyla toros aldım kendime

hayat yavaş yavaş güzelleşmeye başlamıştı
akşamları yemeğe gidiyor, gündüzleri çalışıyor, işlerimi büyütebiliyordum artık.
sonra bir gece bağlı bulunduğu modellik ajansının yemeğine katılmak için çok ünlü bir restaurantın önünde durduk bizim beyaz torosla
vale arabayı almak istemediğini, arabayı arka sokağa parkedebileceğimi söylediği an benim eski bastırılmış komplekslerim tekrar su yüzüne çıkmaya başlamıştı bile
hemen arkamdaki araba range rover dı ve sevgilime dönüp
birgün seni buaraya range rover ile getireceğim sözü ile tekrar başladım hırsa

artık hayatımın en önemli amacı haline gelmişti o restauranta range rover ile gidebilmek
hırs mı dersiniz, tutku mu, saplantı mı artık adı her ne ise

bu hırs ve öfke ile kısa zamanda geçmiş tüm komplekslerim bir anda su yüzüne çıkınca çok sevdiğim kız arkadaşıma ayrılmamız gerektiğini, hedeflerim olduğunu söyleyip ilişkiyi bitirmek gibi pgibopatça ve arabesk birşekilde ayrılmak da çok vakit almadı.
olayın üzerinden 1 ay geçmeden ilişki bitmişti bile

Yaz ulan yaz be

artık hedef belliydi
çok çalışılacak ve o range rover a sahip olunacaktı
büyük bir işadamı olmam gerekiyordu
ve bu kız arkadaş buna engeldi
çok seviyordum ama hayatımın daha önemli anlamları vardı
hepsi de maddi kaygılardan oluşmaktaydı
maddiyatı çözersem herşeyi çözerim diye düşünerek yurtdışına ilk iş ziyaretimi yaptım

para kazanmam lazımdı
paran olunca her kızla beraber olabilir, herşeye sahipolabilirdin ve sen iyi bir iş adamıydın oğlum, koçum benim diye gazlaya gazlaya gidiyordum
gittiğim heryerden iş çıkarır, herkesin hayranlığını kazanan genç ve başarılı bir işadamı olma yolunda ilerliyordum
hatırı sayılır bir param birikmişti
artık alabilirdim range rover ı
2 sene geçmiş, şirket büyümüş, yaklaşık 20 çalışanı olan bir firmaya dönüşmüştük
eski kız arkadaşım hemen hemen her ay bir iki kez arıyor ve hala beni sevdiğini söylüyordu ama hedefe daha vardı
ben kazandıkça hedef yükseliyor, hedef yükseldikçe mutsuzluk ve tatminsizlik artmaya başlıyordu
böyle bir günün akşamında o telefon geldi,
kız arkadaşım son bir kez arayıp sordu
evlenecekti ve artık son kez sormak için arıyordu
ve ben aynı ketumluk acımasızlıkla kendime bile acımadan sevdiğim halde evlen dedim kıza
ağlaya ağlaya telefonu kapattığında içimde ağır bir tepkisizlik oluşmuştu
hiçbirşey hisstmiyordum
artık bu arabesk hayatta içmek için bir mevzum daha vardı
suçlusunu biliyordum
kader...
kendini avutmak için en iyi yöntemdir bu

evlendiği geceyi hatırlıyorum
it gibi rakı içmiştim
sanki suçlusu ben değilim gibi aptalca bahaneler üreterek
ve yıllar sonra
belki de babamdan yediğim son dayaktan sonra anıra anıra ağlamıştım o gece pişmanlıktan

ağlattın karşim