bir sigara daha yaktım ya sabır çektim

Okulun en güzel kızıyla çıkan, okula servisle giden, Çıkışta hamburgercide takılan dostumun ödevlerini yapmak, yazılılarda ona kopya vermek, ona yancılık yapmak sayesinde benim de bir statüm olmuştu aslında
Onun kız arkadaşları artık beni de seviyordu, benimle konuşuyordu.
Aslında o Çocuktan daha yakışıklı ve zeki olmama rağmen, o dönemde moda olan Lee, Benetton gibi markaları giyemediğim için sadece iyi bir arkadaştım herkes için

Ve beklenen oldu
Gruptan çok zengin bir kıza aşık oldum, sanırım o da beni sevdi
Ve dersleri kırmalar, sinema, pastane vs derken lise son sınıf su gibi akıp geçti

Kız arkadaşım hangi evde oturduğumu, hangi mahallenin çocuğu olduğumu bilmesin, ÖĞRETMEN çocuğu olduğumu Duymasın diye farklı davranıyor, yancısı Olduğum zengin Arkadaşımın gözünün içine bakıyordum eskimiş kıyafetlerini bana versin diye

Ve üniversite sınavı
Büyük çöküş...

Sınav açıklandığı gün o dostum dediğim arkadaşım Kıbrıs ta üniversiteye, sevgilim Bilken te üniversiteye yazılmak üzere yazı geçirecekleri yazlıklarına gittikleri akşam gerçeklerle yüzyüze kaldım
Artık çok geçti herşey için

O yaz yol ayrımıdır hayatımda
Ya bir işe girip meslek sahibi olacak, ya da çalışıp üniversiteye Kapağı atacaktım
Artık babamla ipler kopmuş, erkek adam olmuştum
Dayak atamıyor, bizi ezemiyordu ama anneme hergün bu çocuk senin eserin, sen şımarttın demekten geri kalmıyordu
Bu stres tam bir yıl sürdü
Bir yıl boyunca nerdeyse evden hiç çıkmadan ders çalışarak girdiğim sınavda Türkiye 986. Olmayı başararak çok iyi bir üniversitenin çok iyi bir Bölümü'ne girmeyi başardım

Otobüsten Topkapı ya indiğimde Eylül sonlarıydı
1992 yılı

1992 yılının Eylül Ayında metruk, dededen kalma bir evde, Bakırköy de başladı istanbul maceram
Geri dönmemek için yeminli Olduğum memleketime bir daha asla dönmedim

Okul baya bir uzaktı ve Bakırköy den tren+otobüs 1,5 saatte ancak gidebildiğim okulumda edindiğim ilk arkadaşım şans bu ya BMW li zengin bir arkadaştı
Yıllarca sürecek olan dostluğumuz böylece başladı ve ben istanbul U tanımaya başladım
Ancak bu Şehirde para daha da önemliydi

iş bulmam zor olmadı,
Bir akrabamın spor salonunun akşam 10 dan sonra tuvalet, duş temizliğini yaparak başladım çalışmaya
Ama ne çalışma
Alaturka tuvalete atılan kadın pedlerini çıkarmak için, koluma Migros poşeti geçirip, burnumu tutarak baya bir zorlanmıştım

Ama işim ucunda kazandığım para ve istanbul da keyif vardı.
böyle böyle hem Hayatımı yaşıyor, hem de kimsenin bilmediği şekilde paramı kazanıp, okuluma devam edebiliyordum.
Sonunda şans yüzüme Güldü ve spor salonuna müşteri olarak gelen zengin bir işaddıbına kendimi sevdirmeyi başardım

Adam bana okuduğum okulu sordu ve kızına özel ders verip veremeyeceğim konusunda yardım istedi.
O gün tatlı paraya alıştığım gündür.
Yaklaşık 1 yıl kıza ders vererek bugünün parası saatlik 300 TL civarında bir para kazanmak suretiyle ciddi miktarda para biriktirdim.
Yaz geldiğinde ise adamın şirketinde işe başladım
Ve yine bugünün parasıyla yaklaşık 3.000 TL civarında bir Maaş + arabaya

Artık hem okuyor, hem kariyer yapıyor, hem de ciddi para kazanıyordum.
Yaşım sadece 20 idi ve altımda araba vardı.
Rüyada gibiydim.

Burada bırakıyorum.
Vakit oldukça yazacağım.
Yazdıklarımın tamamı gerçektir ve hiçbir şekilde kimseye birşey ispatlamak için cevap yazmayacağım.

Bir insan eğer fakirse bunun Acısını en çok Gençken yaşar.
Çocuklukta istekler kısıtlı, bilinç ve farkındalık azdır.
Gençlikte ise devamlı olarak bir sorgulama işe Başlayan neden bizim yok, neden böyleyiz sorularına en çok baba muhatap kalır.
Çoğumuzun bu Duyguları yaşadığını düşünüyorum.
En azından ben, genç Olduğum zamanlarda devamlı olarak bir sorgulama halindeydim.
Arkadaşlarımda gördüğüm bir Kıyafet, saat, bilgisayar, bigiblet veya ulaşamayacağının farkında Olduğum herhangi birşeyin bana yaşatmış olduğu hayal kırıklığı, babama karşı bir öfkeye dönüşmüştü.
Çünkü yeterince para kazanamamıştı, çünkü ekgibti birşeyler.
Aybaşını beklemek, Maaşını almasını beklemek gibi bir realite vardı Hayatımızda.
Arkadaşlarımın evinde kalorifer varken, ben elimde sepetle bodruma odun doldurmaya inerken, ertesi gün kız arkadaşımla sinemaya nasıl gideceğimi, parayı nerden bulacağımı düşünür ve bunun tek sorumlusu olarak babamı görürdüm.
Hayatım boyunca fakirden de, zengin günlerimde de alışveriş yaparken fiyatına bakmadan, düşünmeden birşeyler satın alan insanlara hep imrendim.
Bazılarımız bu Dünya'ya Şanslı geliyorlar ve o ilahi sınav dedikleri şey aslında maalesef bazılarımız için hiç bitmeyecek bir işkence halini alıyor.

Doğrusu, insan bir dönem sonra alışıyor fakirliğe
Kabulleniyor
Sorgulamıyor
Taa ki, kazanana kadar
Eğer kazanmanın ve sahip olmanın tadına vardı ve alıştıysa, elindekini kaybetmenin nasıl bir acı olduğunu kelimelerle tarif edebilmek imkansız

işte hikayemizin özü bu olacak.
Burada yazacağım şeyler benim mahvolmuş hayatımdan Aklımda kalanlardır.
Bir daha asla düzeltemeyeceğim, kazanamayacağım şeyler.
Yaşadığım Acılar ve tecrübelerim.
Belki siz genç kardeşlerime çok ütopik gelecek, çoğunuz kurgu veya hayal ürünü diyeceksiniz.
Normal karşılayacağım
Zaten yazdıklarım bittiğinde geldiğim gibi sessizce gideceğim.
Kimseyle dost, arkadaş, panpa falan olmak gibi bir niyetim yok.
Okuyan kardeşlerime saygı ve sevgiler
Ben bunları bir pgiboloğa saatlik 150 TL verip anlatabilirdim
Size yazıp, rahatlamak için buradayım.
Belki bir tanenize sadece bir kişiye tek bir cümlem yer ederse, hayatını mahvedecek, tüm doğruları silecek o tek Yanlışı yapmamasına vesile olmuş olurum.
Çünkü anlatacağım üzere benim hayatımın mahvolmasına sebep olan, tüm doğruları zütüren tek bir yanlıştı.
Görüşmek üzere

Tepkisizleştikçe daha rahatlıyor insan.
Farkındalık zorluyor herkesi.
Farkında olup da, tepkisizleşince kolaylaşıyor hayat.
Panzehir gibi...

Belirsizliklerle ve kaybettiklerinle yaşamayı öğrendiğin zaman yenilmiş oluyorsun.
Geri kalan zaman sadece geçiyor...

Kalbinden geçenlerle, yüzleştiğin gerçekler arasında sıkışıp kaldığın ufacık bir dünya var.
Kimseyle paylaşmadığın hayalkırıklıklarıyla dolu

Mehmet Pişkin'i çok iyi anlayabiliyorum.
Hayatı tadında bırakmak lazım biraz.
Duracağın yeri bilmek, tatsızlaştığı zaman bırakabilmek gerek.