Devam beyler...

O günden sonra okul çıkışlarında spora gitmeye başladım. Alptekin abinin onerdiği kitaplari okudum ve kendimi devamlı geliştirdim. Beyler bi insanın kendini gelistirmesi çok önemli. Şunu unutmayın bir insan kendisini tam anlamıyla öğrendiği an o insan yenilmezdir. içinizde var olan gerçek sizi bulun. Hiçbir insan bu dünyaya sadece nefes alsın ve süresi bitince gömülsün diye gelmez. Neyse günlerim boyle geciyordu arada ocağa gidiyordum Alptekin abiyle devamlı konusuyorduk artik diğer çocuklarada kendimi sevdirmistim. Herşey güzel gidiyordu. Taa ki o güne kadar. Yine okula gelmiş ve zilin calmasını bekliyordum. Birden gözüme birisi çarptı daha once gormedigim gormedigim icin kendime sovdugum birisi. Beyler bir insan bu kadar güzrl olamaz. Beynimden vurulmuşa döndüm. Siyah kvırcık saçları, gözlüğünün arkasında parlayan sanki yeein milyonlarca km altinda hiç güneş işigi gormemiş simsiyah gözleri. Sanki bir Neşet Ertaş bir Aşık Veysel bir Sezen Aksu şarkısından fırlamış gibi ozel asil hareketleri resmen aşık olmuştum. Tıpkı öküzün trene baktığı gibi bakıyordum kıza o anda alptekin abi gelmiş beni oyle gorunce hayırdır aslanım diye gülerek yanıma oturmuştu bile.
-Valla abi hayır mı değil mi bilmiyorum daha bakıcaz.
+Bak bakalım aslanım. Dedi ve sinifa dogru gitti.
Beyler ilk defa aşık oluyordum. Ne yapacağımı nasıl davranacağımı nasıl tanişacağımı bilmiyordum. ilk derse girdik. Ben dersi dinlemiyor. Hep kızı düşünüyordum. Acaba hangi sinifta? Sevgilisi var mi ? ismi ne ? Bunlari dusunurken hocanin aniden onume kitabi koymasiyla kendime geldim surdan devam et! icimden nasil sovuyorum kariya. Amina kodumun karisi 2 dakika rahat birakmiyor insani. Normalde hocalarla aram iyidir beyler ama bu hoca alptekin abinin dedigine gore bizim onumuze hep cikan köstek olan hocaymis. Benimde alptekin abiyle takildigimi gorunce uzun zamandir sıkıyordu beni. Neyse ilk tenefuse geldik ben sağda solda kizi gormeyi planliyorum kiz yok piyasada. 2. Tenefus oldu. 3 oldu 4 oldu 5,6,7 o gün goremedik bidaha kızı. Çare yok kime sorduysak oda tanimiyor. Yarina artık diyip geçiştirdik. Alptekin abiye sordum o bilirdi boyle durumlarda ne yapilaxagini kizin kim oldugunuda ondan ogrenebjlirdim. Çıktık okuldan yürüyoruz. Abiye açtım konuyu. ilk başta güldü oğlum hayatını karartıcan bak diye takılmaya başladı. Abi seviyorum kızı bi görsen o kadar kusursuz ki anlatamam sana bi insan gerçi insan oldugundan supheliyim o bu dunyaya ait olamaz abi. Dedikce alay etmeye basladi sonra anladi seviyorum kizi. Anlatmaya basladi nasil konusulur bir kizla falan feşmekan. Hepsini mıh gibi aklima kazıdım. Sıra geldi ismini oğrenmeye. Abi sen tanırsın bu kızı kimdir bu kız hangi sınıftadır ? Garip olan oda bilmiyordu kızı ilk defa gördüğünü soyledi sonra spora gittik ve evlere dağıldık

Beyler öncelikle kendimden biraz bahsedeyim. 21 yaşında iyi bir üniversitenin iyi bir bölümünde okuyorum. 175 boyunda dış görünüşüne dikkat eden birisiyim. çocukluğumdan beri kitap okumayı sever ve bol bol kitap okurum. Evet simdi hikayeye gecelim.

Her şey lise yillarinda başladı ilk seneyi kusursuz bir biçimde takdir alarak bitirmiş ailemin onur kaynağı olmuştum. Aile tarafımdan bir sıkıntım yoktu. Derslerim iyi ve onlara karşı daima saygılıydım. Sıradan bir insandım yani. Beni tek huzursuz eden hiç arkadaşım olmayışıydı. O kadar yalnızdım ve insanlardan ve topluluklardan korkuyordum ki lisenin ilk yilinda hiç kimseyle konusmamıştım bile.(ciddi anlamda beyler kimseyle 3 dakikadan fazla konuşmamışımdır o derece) neyse... Lisenin ilk yılını bu şekilde geçirdikten sonra 2. Sınıfa başladık yine herzaman ki gibi ev-okul arası günlerimi geçiriyordum. Taa ki o güne kadar. Bir gün okulda yine salak saçma koridorda dolaşırken tanımadığım sadece uzaktan gördüğüm 11. Sınıftan iri yapılı bir adam yanıma geldi ve konuşmaya başladık.
(+) ben (-) abi

-Selamun aleyküm kardeşim.
+Aleykümselam abi.
-Kardeşim moralin mi bozuk uzun zamandır izliyorum seni ne kimseyle konuştuğun var nede başka bir yaşam belirtisi ?
+Yok abi moralim bozuk değil. insanları sevmiyorum güvenemiyorum sadece.
-Bende sevmiyorum be kardeşim şunlara baksana hangisi sevilecek gibi duruyor. Kimbilir neler düşünüp neler kuruyolar kafasında. Bir kitapta okumuştum."insanlar tarihin tozlu sayfalarında kaldı bu gördükleriniz bir karikatürden ibaret." diyordu yazar harbidende haklı.
Bu cümleyi kurduktan sonra birisi seslendi ve
-Gitmem lazım kardeşim. Dertleşmek istersen, birisi canını sıkarsa ben buralardayım çekinmeden gelebilirsin. diyip uzaklaştı yanımdan.
Beyler ilk defa annem ve babamdan hariç birisi brni umursamış ve benim halimi hatrımı sormuştu. Onunla az konusmuştuk fakat icimde bir sıcaklık oldu ona karşı yanlızlığıma bir çare gibi. Neyse gel zaman git zaman biz bu abiyle samimiyeti ilerlettik fakat bi sıkıntı vardı. Bu adam çoğu zaman kalabalık bir şekilde dolaşıyordu. Etrafında 25-30 kadar insan biseyler konusuyor. Onların yanındayken çok ciddi ve sert oluryor. Adeta her sözünü emir gibi söylüyordu. Çoğu zaman siyah giyinirdi. Daima tetikte daima biyerlerden bi saldırı bekliyor gibi etrafı süzerdi. Aslında ne yalan söyliyeyim korkuyordum biraz. Bu yaşıma kadar arkadaşım bir elin parmaklarını gecmemis insanlarla diyalogum yok denecek kadar az ama boyle bir adam beni insan yerine koyuyor benim yanımda doğerlerinin yanindaki gibi kasilmiyor biseyler cevirdikleri belli ama ne oldugunu bilmiyorum. Bir gün merakima yenik düşup sordum.
+Abi siz boyle 25-30 kisi okulda toplaniyosunuz bazen. Bide hep boyle bi tedirginsin bi sorun falan mı var ?
-Var kardeşim.
-Abi ben pek şey yapamam ama yardım edebileceğim bişey varsa... ?
+Kardeşim okul çıkışında işin yoksa seninle bir yyerlerde oturalım sana anlatmak istediğim şeyler var.
-Olur tabi abi çıkışta trafonun orada beklerim.
+Tamamdır kardeşim görüşürüz.
-Görüşürüz abi.

Devamı gelicek beyler