bir sevgi cümlesi olan seni seviyorummmm

ile başlamıştı oysa her şey. kalbim fısıldamıştı o kelimeleri, görür görmez seni kulaklarıma. inci gibi gülen gözlerin almıştı beni benden ve ben de onları aldım sonunda senden. beraber baktık nice mutluluklara. Bazen kol kola martılara, bazen el ele ufuklara. aynı sigaraya dokundu dudaklarımız. Aynı yağmurlarla ıslandı saçlarımız. ve de aynı acılara, aynı mutluluklara ıslandı yanaklarımız. aynı tenlerle avuttuk yalnızlığımızı, aynı kahkahalar parladı bir dolunay gibi hep karanlık olan gecelerimize... Belki biraz zamansız oldu gidişimiz. Martılar bakakaldı öylece arkamızdan. Baş harflerimizi kazdığımız banklar bekledi dönüp de bakmamızı, papatyalar bekledi sımsıkı sarılışımızı. Ama sadece yağmurlar anladı ve de ağladı arkamızdan. uzaklaştık gidebildiğimiz kadar ve bedenim o yağmurlarla ıslanırken, seninki güneşle yandı. Ben kahkahalar atarken senin için acıdı. Evet, giderken söyledim yüzüne haykırarak, senden nefret ediyorum. O zaman anlamadım ki ama o cümlenin gerçekten anldıbını. Kapkaranlık olmuş, taş kesilmiş kalbim sustu o zaman, fısıldamadı kulağıma gözlerini. Sonra yağmurlar yumuşattı, yalnızlığım yoğurdu. Artık sadece benim dudaklarıma dokunan sigaranın acı tadı ile de alevlendi o kalp. ve her gün fısıldamaya başladı. Fısıltılar birer çığlık oldu. haykırdı her aynaya baktığımda çirkin yüzüme. Evet, senden nefret ediyorum! çünkü seni çok seviyorum.!