bir rezidansın 45inci katında yaşıyorum

part 1 - başlangıç

gökyüzünün delinmesinden tam 1 hafta önceydi, çok büyük paralar verip satın aldığım residans dairemde keyif yapmak üzere yola çıktım. binanın önüne geldiğimde güvenlik görevlilerinin koşuşturmacılarını gördüm. ne oluyor burada diye sorduğumda, tüm jenaratörlerin patladığını asansörlerin ve güvenlik sistemlerinin çalışmadığını söylediler.

tam da istediğim gibiydi... loş bir ortam ve mum ışıklarının ısısı ve içimi ısıtmaya yetecek kadar şarap... inat edip 45.kata merdivenlerden çıkmaya başladığımda beni tanıyanların şaşkın bakışlarına şahit oldum.

17.kata geldiğimde ise insanı dehşete düşürecek ama bir o kadar da heyecanlandıracak bir manzarayla karşılaştım

hikayene başlamadan eksini verdim ne olur ne olmaz belki unuturum belki bir daha görmem başlığı

o dakar büyük zütün var yani ?

part 2- 17.kattan venüse...

17.kata geldiğimde yerde yarı çıplak bir vaziyette yatan üzerinde kırmızı ciksi bir elbise olan bir kadına rastladım. baygındı, bir elinde şarap kadehi diğer elindeyse sımsıkı tuttuğu bir kağıt vardı. yanına yüzümdeki teri elime silerek gittim.

ben: hanımefendi, hanımefendi? iyi misiniz?

baygın bakışlarla beni iyice süzdükten sonra bir şeyler mırıldandı...

ben: pardon? anlamadım, birşey mi dediniz?

kadının mırıldandığı şeyin bir şarkı olduğu anladım. sanırım latinceydi tam anlayamadım. kadını sırtından tutarak doğrulttum ve sırtını duvara yasladım. üzerini örtmeye çalıştım ancak elbiseleri yırtık olduğu için pek başaramadım.tam o sırada birşeyler söyledi...

kadın: neredeyim?
ben: tokyo?
kadın: hayır aptal, burası kimin evi?
ben: ben, ben bilmiyorum. ben üst katta oturuyorum, asansörler çalışmadığı için merdivenden yürüyordum ve ve ben sizi gördüm
kadın: saatin kaç?
ben: 18:50

kadın saati duyar duymaz bir anda ayıldı sanki, hemen elindeki şarabın son yudumunu aldı ve üzerini başını toparlamaya başladı.

kadın: hemen buradan gitsen iyi olur
ben: neden? yardıma ihtiyacın var iyi görünmüyorsun
kadın: hemen git dedim sana, lanet olsun!

işte tam o sırada merdivenlerin penceresinden büyük bir ışık hüzmesi gördüm. gözlerime inanamamıştım. hayretle izlemeye başladım...

reserved

part 3- koşuşturmaca

penceredeki o büyük ışığın ne olduğunu anlayamadım. hemen arkamı döndüm ve kadın ortada yoktu. sadece üzerindeki yırtık elbise, iç çamaşırı ve eline sıkıştırdığı o kağıt parçası yerde duruyordu. sanki bedeni gaz olup uçuvermişti.

yırtık kırmızı elbiseyi yerden kaldırmak ve biraz incelemek istedim. elbiseye yaklaştım ve sanki bir güç beni ondan uzaklaştırmaya çalışırcasına itmeye başladı. mıknatısın zıt kutupları gibi elbiseyle elim birbiriyle temas etmiyordu. ürktüm ve vazgeçtim. sonra yerdeki kağıda yöneldim. aynı şeyin olacağını düşünüyordum ancak kağıdı alabildim. üzerinde japonca birşeyler yazdığını fark ettim.

午後7時、この夜、日本のエジプト領事館に行く

çat pat japoncamla anlamaya çalışırken bina büyük bir gürültüyle sallanmaya başladı. her zamanki depremlerden biri sandım ve bir yandan okumaya çalışırken bir yandan da deprem olmaya devam ediyordu ve duracak gibi değildi. korkup merdivenlerden hızla aşağı inmeye başladım.

2 kat aşağıda gördüğüm manzara içinden çıkılmaz bir kapana düştüğümü anlamama yetmişti zaten...

yarı çıplak bir vaziyette yatan üzerinde kırmızı ciksi bir elbise olan o kadına rastladım. yine baygındı, bir elinde şarap kadehi diğer elindeyse sımsıkı tuttuğu bir kağıt vardı.

reserved

nasıl bir hikaye lan bu

gerçek olmasada güzel yazıosun kitap okuyacağıma seni okurum panpam

part 4 - kısır döngü

aşağı indiğimde aynı manzarayla karşılaşınca öylesine şaşırmıştım ki bunun game filmindeki gibi bir oyun olduğunu bile düşündüğümü söyleyebilirim... tedirgin adımlarla o kadına tekrar yaklaştım, tanıdık şeyler vardı etrafta... az önceki kağıdın aynısı, yırtık elbise vs. yanına yaklaştım...

ben: hey, kalk, uyan...

kadın yine birşeyler mırıldanmaya başlamıştı

kadın: me libere de mujeres perversas, que quieren hacer mi vida de cuadritos
ben: hangi şarkı bu?
kadın: ¿sabe usted español?
ben: a şey hayır, ben aslında...
kadın: tamam, önemi yok dilinizi konuşabiliyorum, offf başım çook ağrıyor. burası tam olarak neresi?

aynı diyaloglar oluşmaya çoktan başlamıştı, hayatın akışını işte o an değiştirmeye karar verdim.

ben: mısır'da bir residanstayız...
kadın: saat kaç?
ben: 16:00
kadın: tanrım.. şükürler olsun
ben: şey eğer şuan iyiysen başına neler geldiğini öğrenmek isterim, hatırlıyor musun?
kadın: ne varmış halimde?
ben: şey, elbiselerin...

kadın bir an üzerinin çıplak olduğunu anlayıp bir anda toparlandı. hemen sağına soluna baktı. sağında duran yarısından fazlası içilmiş şarap bardağını gördü. sesini yükseltti.

kadın: lanet olası pislik burası tokyo olmalı, aman tanrım! saat kaç hemen söyle saat kaaaaç?
ben: 19:10
kadın: artık çok geç... benimle gel
ben: nereye?
kadın: takip et...

az önce indiğim basamakları kadınla beraber tekrar çıkmaya başladık... önce 16.kata çıktık ve sonra 17.kata...

ben: lanet olsun bu da ne böyle!!!bir!1

hadi biraz hızlı yaz

gibtir git kimyaya fiziğe çalış amk

part 5/1- penceredeki büyü

ben: lanet olsun bu da ne böyle!!!

apartman boşluğunun dışarı bakan penceresini temizleyen 70li yaşlardaki o adamın silüeti hiç gözümün önünden gitmiyor. büyük uzun bir burnu vardı. iki kolunun da olmayışı beni hem ürkütmüş hem de şaşkına çevirmişti. ufacık bir pencere basamağına basmış ağzındaki tozlu bezle camı silmeye devam ediyordu

ben: lanet olsun bunun derdi ne? 17.kattayız nasıl cesaret edebiliyor!
kadın: sadece izle lanet olası...

şaşkın gözlerle yaşlı adamı izlemeye devam ederken adam gözlerini bana keskin bir şekilde dikmişti. tam göz bebeğime odaklanmış ve öylece bana bakıyordu.

ben: neden bakıyor?
kadın: sakın gözünü ayırma
ben: tamam

ben de ona bakmaya devam ettim... derken yüzünde sahte bir gülümseme belirdi ve bir ayağını zaten zor dengede durabildiği basamaktayken kaldırdı. tek ayak üzerinde dengede durmaya çalışıyordu

ben: buna dayanamıcam ne yapmaya çalışıyor bu, lanet olası herif aşağı düşebilir!
kadın: evet, düşebilir...
ben: ne? nasıl bu kadar rahat olabiliyorsun şuna baks... hayııııırr!!!

adam kendini bir anda 17 kattan aşağı boşluğa bırakmıştı. korkudan ayaklarımın bağı çözülmüştü. hemen pencereye koştum ve aşağı baktım, yerdeki cansız bedenini belli belirsiz görebiliyordum.

part 5/2- penceredeki büyü

ben: hey hey neler oluyor burada lütfen bunu açıkla, lütfen. adın ne kimsin, o adam kimdi, neden aşağı atladı?
kadın: adım rebecca... o adam da küçük kardeşim jose...
ben: küçük kardeşin mi? tanrı aşkına rebecca adam nereden baksan 70 yaşındaydı!!
kadın: kaç yaşında olduğumu sanıyorsun?

kadını o an dikkatlice süzdüm. lanet olası sürtük en fazla 30 yaşında gibiydi

kadın: yaklaş...

şaşırarak yanına yaklaştım

kadın: daha da yakına gel

rebecca ile dudak dudağa gelmiştik... tanrım, o çok güzel bir kadındı...

kadın: gözlerimin içine bak, tam içine

gözlerinin içine bakmaya başlamıştım. hipnoz gibi bir duyguydu, en son kulağımı sağır eden bir ses duyduğumu hatırlıyorum... ne öncesini ne de sonrasını hiç yaşamamış gibiydim.

-15 dakika sonra-

uyandığımda yerde baygın bir şekilde buldum kendimi... etrafta kimse yoktu. kapı numarasına baktığımda halen 17.katta olduğumu anladım. asansöre koştum ancak halen çalışmıyordu. koşarak aşağıya indim

reception: buyurun efendim size nasıl yardım edebilirim?
ben: şey bakın kamera görüntülerine ihtiyacım var
reception: sakin olun bayım, bir problem mi yaşadınız, hırsızlık mı?
ben: öyle birşey değil... lütfen apartmandaki kameraların kayıtlarını görmem gerekiyor.
reception: sanırım bu şuan için mümkün değil bayım. jenaratörlerin patlamasıyla tüm güvenlik sistemleri, asansörler çalışmıyor hale geldi.
ben: anlıyorum...

çaresizlik içinde lobbyde oturdum, bir kahve aldım ve yaşadıklarımın hayal olma ihtimali üzerine biraz düşündüm. ta ki rebecca yanıma oturuna kadar...

part 6 - gecikmiş dakikalar

ben: rebecca?!
kadın: pardon?
ben: rebecca? ismin rebecca değil mi?
kadın: ah, karıştırdınız sanırım ben italyan değilim.
ben: o da değildi... ispanyol değil misin?
kadın: evet?

o kadına dikkatlice ama çok dikkatlice baktım. rebecca'ya çok benziyordu. biraz konuşmaya çalıştım. onda bir problem olduğunu hissediyordum.

ben: isminiz nedir?
kadın: bakın bayım, eşimi bekliyorum
ben: a, tamam... tamam yani ben, yalnızca konuşmak istemiştim.
kadın: kalksam iyi olacak, dışarıda bir sigara içsem fena olmaz. size bol şans...

kadın yanımdan kalkıp dışarı doğru giderken arkasından sürekli ona bakıyordum. rebecca'ya çok benziyordu. bu gece orada çok garip şeyler oluyordu, bundan emindim ama nasıl bir şeyin içinde olduğumu henüz çözememiştim. derken, sigarasını çantasından çıkartırken bir kağıdı düşürdüğünü fark ettim. hemen kalabalığın arasından süzülerek düşen kağıdı kimse görmeden aldım. kağıtta yine aynı şeyler yazıyordu

午後7時、この夜、日本のエジプト領事館に行く

ben: bingo!! lanet olası sürtük beni kandıracağını sanıyor!

hemen koşup resepsiyona kağıttakini çevirmesini istedim.

ben: pardon, burada tam olarak ne yazıyor acaba? japoncam biraz kötü de...
reception: biraz kötü bir japonca bu ama sanırım buakşam saat 7'de mısır konsolosluğuna git yazmak istemiş...
ben: saatiniz kaç?

tam bu soruyu sorduğumda dışarıda büyük bir gürültü koptu! herkes dışarı doğru koşmaya başladı.

uzaktan hep şu sesleri duydum... lanet olsun hemen ambülans çağırın, biri intihar etti!

meraklı bakışlarla dışarı çıktım, yerde yatan cansız bedenin camı silen 2 kolu olmayan o adamın olduğunu fark ettim.

insanlar adamın düştüğü yere yani yukarı bakmaya başladılar. içlerinden biri...

adam: orada biri var,
diğer adam: evet evet biri var, o itmiş olabilir!

kafamı yukarı kaldırdığımda, yukarıdan aşağı bakan kişinin kendimin olduğuna yemin bile edebilirdim.

Reserved

senin yazacağın hikaye nin dıbına koyiim yarım saatimi yedin lan huur çocugu

bunun filmini yapmışlardı lan ben biliyorum bunu ...
yani galiba biliyor olabilirim şimdi tam emin olamadım yaa neyse ama devam et ...

not:adamın iki kolu da yok nasıl cam siliyor sevgi koyayım...

part 7 - ambulansta yaşananlar/1

yaşlı adamın cansız bedenini morga zütürmek üzere ambulansa koydular ve çevre hastanelerden birine zütüreceklerini söylediler. akabinde olay yerine polisler geldi ve görgü tanıklarını dinlediler. duyduklarıma inanamadım!

polis: siz görmüşsünüz sanırım, olayı anlatır mısınız?
görgü tanığı (gt): havuz kenarında eşimle şezlonga oturmuş birşeyler içiyorduk
polis: saat kaçtı?
gt: ee, şey tam hatırlamıyorum ama 19:10 civarıydı...
polis: evet, sizi dinliyorum devam edin
gt: sonra binanın orta katlarında bir hareketlilik fark ettik.
polis: kaçıncı kattaydı?
gt: ee, bilemiyorum yani 14-20 arası olabilir.
polis: sonra?
gt: sonra o yaşlı adamın tek ayak üzerinde durduğunu gördük. bulunduğumuz şezlongtan bir anda kalkıp adamın ne yaptığını anlamaya çalıştık. korkmuştuk... sonra, eşim kamerayı çıkarttı ve kayıt altına almaya başladı.
polis: kayıt var yani?
gt: evet, gösterebilirim isterseniz.
polis: şimdi değil... sonra ne oldu?
gt: sonra adam bir anda aşağı düşmeye başladı, tanrım çok korkunç bir manzaraydı!
polis: tüm düşüş anını kameraya çektiniz mi?
gt: evet, buyrun beraber bakalım

meraklı kişilerle beraber adamın arkasına geçip kamera görüntülerine bakmaya başladık. kemaranın sesi azdı ama ses dışarı belli belirsiz geliyordu.

kamera görüntüleri
gt: çeksene şunu, ne yapm... yor?
gt-kadın: ... , tanrım bu çok korkunç...
gt: umarım oradan düşm... lanet olsun adam düşüyor! çek hemen christine... tanrım!!!

(çığlıklar)

tüm görüntüleri hepimiz ağzı açık bir şekilde izlemiştik. çünkü 17.kattaki pencereden itibaren aşağı düşen hiçbir cisim ya da insan kamera kaydına girmemişti...

polis: bu da ne demek oluyor?
gt: ben, ben bilemiyorum böyle birşey nasıl olur. onu çektiğimize yemin edebilirim.
polis: hemen bölgeyi boşaltın, hemen!!!