bir rezidansın 42inci katında yaşıyorum

devam devam devam

part 14-

bir yandan yolu izlerken bir yandan da dikiz aynasından adama bakarak konuşmaya çalışıyordum.

ben: adın ne dostum? nerelisin?

adam hiç cevap vermeden öylece dikiz aynasından bana bakıyordu. yüzünde en ufak duygu dahi yoktu

ben: tamam... peki... ne iş yapıyorsun turist misin? japonlara benzemiyorsun da...
adam: seni uyardım, mesajımı aldın.
ben: ne? ne mesajı anlamıyorum seni
adam: gökyüzü delinecek
ben: yağmur mu yağacak ne yani?
adam: kara bir bulut, tek bir bulut seni içine çekecek
ben: hey, hey dostum beni korkutuyorsun. ben böyle şeylere zaten pek inanmam

adama korktuğumu hissettirmiştim ve adam sanki üzerime oynamaya başlamıştı ve sesini yükselterek hatta bağırarak konuşmaya başlamıştı

adam: yıldırımlaaarr üzerineee yağdığıı güün tüm ruuuhlar seni çağıracaaak!

aniden frene bastım.

ben: hemen in aşağı seni lanet olası sarhoş!
adam: bana elini ver evlat, seni kurtarabilirim
ben: hayır sana elimi falan vermicem, hemen aşağı in lütfen yoksa polis çağıracağım

adamla dikiz aynasından kısa süre bakıştık ve...

adam: inmeme yardımcı olman gerekiyor
ben: neden? aç ve in kapı açık
adam: evlat... bacaklarım...
ben: ne var bacaklarında?

180 derece arkamı dönüp adama baktığımda adamın 2 bacağının da olmadığını görünce korkup arabadan inen ben oldum. o adamın 2 bacağının da arabaya binerken yerinde olduğuna yemin bile edebilirdim. o kadar korkmuştum ki bu, iyice sinirlenmeme sebep olmuştu

ben: aşağılık ucube arabaya binerken kullandığın protezler nerede!

adam sadece gülümsedi

ben: tamam, polis çağırıyorum!
adam: gökyüzü delindiğinde tüm ruhlar seni bekliyor olacak!

ben: alo, aa bakın buraya acil bir ekip göndermeni..

cümlemi bitirmeden ihtiyar ortadan kaybolmuştu bile...

ben: şey, tamam kusura bakmayın yanlış oldu...

şaşkınlıkla telefonu kapattım ve arka koltuğa şaşkın gözlerle, etrafıma ise tedirgin bakışlarla bakmaya başladım. o lanet herif her an bir yerden çıkacakmış gibi geliyordu.

tam da o sıra arka koltuktaki nesne dikkatimi çekti, ona doğru yaklaştım...

reserved

part 13-flashback

6 saat önce

buranın öylesine aşığıydım ki gözümü bile kırpmadan 400bin euro verip bir residansta daire satın almıştım.

her öğle arasını çin lokantasında acı domates soslu noodle yiyerek, akşamları ise biraz nigiri arkasından da fugu yiyerek geçirirdim. yakitori ise heyecan aramadığım dönemlerde ilk tercihim olurdu.

burası öyle güzel ki neresini anlatayım bilemiyorum. akinoro, fussa, taçikawa, sinagawa, Higaşimurayama burayı sevmemin ayrı ayrı sebepleri gibiydi.

ama bugün akşam için başka planlarım vardı, lüks daireme geçip mum ışığında yalnız başıma sake içecektim. belki hafif sesle Ichirō Mizuki dinleyecek, sonra sıkılıp Masahura Fukuyama dinleyecektim.

çok iyi hatırlıyorum gökyüzünün delinmesinden tam 1 hafta önceydi, çok büyük paralar verip satın aldığım residans dairemde keyif yapmak üzere yola çıktım.

yolda bir trafik lambasının rengini usülca kırmızıya çevirmesinden dolayı arabamın frenine istemeye istemeye basmak zorunda kaldım. sonra, sonra o belirdi hemen arabamın penceresinde... pencereyi yavaşça düğmesine basarak aşağı indirmeye başladım. önce ellerini dayadı kapıya, sonra direksiyonuma sağ baş parmağını sürttü... tedirgindim...

ben: dostum iyi misin? ne istiyorsun?
adam: gökyüzü delinecek
ben: yağmur için tedarikliyim teşekkürler dostum

pencereyi yavaşça kapatmaya başladığım sırada bana bakışları bir yağmurdan fazlasını anlatmaya çalışıyordu sanki... tanrım, o adam çok esrarengizdi ve hareketsiz yaşamıma biraz olsun heyecan katabilirdi! pencereyi tekrar aralayıp cesaretimi topladım...

ben: atlasana, seni gideceğin yere kadar zütüreyim?

adam teklifimi nazikçe başıyla onayladı ve arka kapıyı açarak şoför koltuğunun tam arkasına oturdu...

reserved amk 2 gün arayla yazıyo bin

la gibtir git ne kullandın sen

dıbına koycam amma yavaş yazıon ya
zevkimi ayrı gibtin şevkimi ayrı gibtin

part 12 -

asansörün kapısı yavaş yavaş açılmaya başlamıştı. kapı tamamen açıldığında herkes şaşkındı!

ben: burası lobby?
polis: hey bir dakika, tanrı aşkına neler oluyor burada

kadın boynundaki haçı alıp öptüğünü gördüm ve asansörden indik. resepsiyona doğru tedirgin adımlarla ilerliyorduk.

polis: ben önden giderim, siz burada kalın hemen geliyor
kadın: hayır biz de gelicez.

polis bir süre kadına ve bana baktı...

polis: tamam gelin

resepsiyona doğru ağır ağır yaklaşırken bir şey oldu... bir sallantı gibi birşeydi. yine deprem oldu sandık biraz duraksadık. ayakta durmakta güçlük çekmeye başladık çünkü sarsıntının şiddeti oldukça artıyordu. işin garibi, hiçbir avize sallanmıyor, hiç kimse bir yere kaçışmıyordu.

polis: hey tamam durdu galiba
ben: tamam da nasıl olur da bunu kimse umursamaz ve nasıl olurda bu gibtiğimin avizeleri sallanmaz.
kadın: biri rüyada olduğumuzu söylesin lütfen!
ben: burası sürvayvııııır beylerrrrrr herşeyyyyyy gerçekkkkkkkkkkk (şaka lan bunu zütümden attım şuan)

resepsiyonun başında bir polis memuru ve biraz kalabalık bir topluluk vardı. oradaki adamın yanımdaki polis memuru olduğuna yemin edebilirdim!

ben: bu, bu bu sen değil misin?
polis: tanrı aşkına ben siyah değilim ki!

kadın çantasından makyaj çantasından çıkarttığı aynayı uzattı ve polis aynada kendisini gördü

polis: ammmann tanrım bu da kim!

reserved

heyt be adam senarist beyler

reserved

oha sardı beni. reserved.

@98 panpa şuan değişik bir proje üzerinde çalıştığımdan buna zaman ayıramıyorum

(bkz: büyük gömü projesi 2012)

@1 devamı nerde panpa

antencik ne yazıyon sen?

@92 gibik adam e2 tadında dizi anlatıo lan ne karısıyon

@92 panpa senin için bundan sonra lanet olası yazacağıma "bu gibtiğimin" yazarım.

zıt kutuplar birbirini çeker amk o kadar yurdışındasın bari bunu bilseydin

rizörvd

ya okuyacağım da "lanet olsun", "lanet olası pislik" nedir ya. elim ayağım titredi birader ciddi misin bu kalıpları kullanırken.