bir rezidansın 42inci katında yaşıyorum

heyt be adam senarist beyler

reserved

part 12 -

asansörün kapısı yavaş yavaş açılmaya başlamıştı. kapı tamamen açıldığında herkes şaşkındı!

ben: burası lobby?
polis: hey bir dakika, tanrı aşkına neler oluyor burada

kadın boynundaki haçı alıp öptüğünü gördüm ve asansörden indik. resepsiyona doğru tedirgin adımlarla ilerliyorduk.

polis: ben önden giderim, siz burada kalın hemen geliyor
kadın: hayır biz de gelicez.

polis bir süre kadına ve bana baktı...

polis: tamam gelin

resepsiyona doğru ağır ağır yaklaşırken bir şey oldu... bir sallantı gibi birşeydi. yine deprem oldu sandık biraz duraksadık. ayakta durmakta güçlük çekmeye başladık çünkü sarsıntının şiddeti oldukça artıyordu. işin garibi, hiçbir avize sallanmıyor, hiç kimse bir yere kaçışmıyordu.

polis: hey tamam durdu galiba
ben: tamam da nasıl olur da bunu kimse umursamaz ve nasıl olurda bu gibtiğimin avizeleri sallanmaz.
kadın: biri rüyada olduğumuzu söylesin lütfen!
ben: burası sürvayvııııır beylerrrrrr herşeyyyyyy gerçekkkkkkkkkkk (şaka lan bunu zütümden attım şuan)

resepsiyonun başında bir polis memuru ve biraz kalabalık bir topluluk vardı. oradaki adamın yanımdaki polis memuru olduğuna yemin edebilirdim!

ben: bu, bu bu sen değil misin?
polis: tanrı aşkına ben siyah değilim ki!

kadın çantasından makyaj çantasından çıkarttığı aynayı uzattı ve polis aynada kendisini gördü

polis: ammmann tanrım bu da kim!

dıbına koycam amma yavaş yazıon ya
zevkimi ayrı gibtin şevkimi ayrı gibtin

la gibtir git ne kullandın sen

reserved amk 2 gün arayla yazıyo bin

part 13-flashback

6 saat önce

buranın öylesine aşığıydım ki gözümü bile kırpmadan 400bin euro verip bir residansta daire satın almıştım.

her öğle arasını çin lokantasında acı domates soslu noodle yiyerek, akşamları ise biraz nigiri arkasından da fugu yiyerek geçirirdim. yakitori ise heyecan aramadığım dönemlerde ilk tercihim olurdu.

burası öyle güzel ki neresini anlatayım bilemiyorum. akinoro, fussa, taçikawa, sinagawa, Higaşimurayama burayı sevmemin ayrı ayrı sebepleri gibiydi.

ama bugün akşam için başka planlarım vardı, lüks daireme geçip mum ışığında yalnız başıma sake içecektim. belki hafif sesle Ichirō Mizuki dinleyecek, sonra sıkılıp Masahura Fukuyama dinleyecektim.

çok iyi hatırlıyorum gökyüzünün delinmesinden tam 1 hafta önceydi, çok büyük paralar verip satın aldığım residans dairemde keyif yapmak üzere yola çıktım.

yolda bir trafik lambasının rengini usülca kırmızıya çevirmesinden dolayı arabamın frenine istemeye istemeye basmak zorunda kaldım. sonra, sonra o belirdi hemen arabamın penceresinde... pencereyi yavaşça düğmesine basarak aşağı indirmeye başladım. önce ellerini dayadı kapıya, sonra direksiyonuma sağ baş parmağını sürttü... tedirgindim...

ben: dostum iyi misin? ne istiyorsun?
adam: gökyüzü delinecek
ben: yağmur için tedarikliyim teşekkürler dostum

pencereyi yavaşça kapatmaya başladığım sırada bana bakışları bir yağmurdan fazlasını anlatmaya çalışıyordu sanki... tanrım, o adam çok esrarengizdi ve hareketsiz yaşamıma biraz olsun heyecan katabilirdi! pencereyi tekrar aralayıp cesaretimi topladım...

ben: atlasana, seni gideceğin yere kadar zütüreyim?

adam teklifimi nazikçe başıyla onayladı ve arka kapıyı açarak şoför koltuğunun tam arkasına oturdu...

reserved

part 14-

bir yandan yolu izlerken bir yandan da dikiz aynasından adama bakarak konuşmaya çalışıyordum.

ben: adın ne dostum? nerelisin?

adam hiç cevap vermeden öylece dikiz aynasından bana bakıyordu. yüzünde en ufak duygu dahi yoktu

ben: tamam... peki... ne iş yapıyorsun turist misin? japonlara benzemiyorsun da...
adam: seni uyardım, mesajımı aldın.
ben: ne? ne mesajı anlamıyorum seni
adam: gökyüzü delinecek
ben: yağmur mu yağacak ne yani?
adam: kara bir bulut, tek bir bulut seni içine çekecek
ben: hey, hey dostum beni korkutuyorsun. ben böyle şeylere zaten pek inanmam

adama korktuğumu hissettirmiştim ve adam sanki üzerime oynamaya başlamıştı ve sesini yükselterek hatta bağırarak konuşmaya başlamıştı

adam: yıldırımlaaarr üzerineee yağdığıı güün tüm ruuuhlar seni çağıracaaak!

aniden frene bastım.

ben: hemen in aşağı seni lanet olası sarhoş!
adam: bana elini ver evlat, seni kurtarabilirim
ben: hayır sana elimi falan vermicem, hemen aşağı in lütfen yoksa polis çağıracağım

adamla dikiz aynasından kısa süre bakıştık ve...

adam: inmeme yardımcı olman gerekiyor
ben: neden? aç ve in kapı açık
adam: evlat... bacaklarım...
ben: ne var bacaklarında?

180 derece arkamı dönüp adama baktığımda adamın 2 bacağının da olmadığını görünce korkup arabadan inen ben oldum. o adamın 2 bacağının da arabaya binerken yerinde olduğuna yemin bile edebilirdim. o kadar korkmuştum ki bu, iyice sinirlenmeme sebep olmuştu

ben: aşağılık ucube arabaya binerken kullandığın protezler nerede!

adam sadece gülümsedi

ben: tamam, polis çağırıyorum!
adam: gökyüzü delindiğinde tüm ruhlar seni bekliyor olacak!

ben: alo, aa bakın buraya acil bir ekip göndermeni..

cümlemi bitirmeden ihtiyar ortadan kaybolmuştu bile...

ben: şey, tamam kusura bakmayın yanlış oldu...

şaşkınlıkla telefonu kapattım ve arka koltuğa şaşkın gözlerle, etrafıma ise tedirgin bakışlarla bakmaya başladım. o lanet herif her an bir yerden çıkacakmış gibi geliyordu.

tam da o sıra arka koltuktaki nesne dikkatimi çekti, ona doğru yaklaştım...

devam devam devam

rezerved

part 15

ben: bu da ne böyle!

koltuğun üzerinde sabır küpü benzeri renkli dikdörtgen bir oyuncak vardı. inanın bana dostlar ona dokunduğumda kalbim hızla çarpmaya başlamış, yavaş yavaş ruhum bedenimi terkediyormuş gibi hissettim. derin bir nefes alıp küpü bırakmaya çalıştım ancak her bırakmaya çalıştığımda beynim onu daha sıkı tutmam için bana komutlar yağdırıyordu.

sonra müthiş bir deneyim yaşadım... derler ya hayatım film şeridi gibi gözümün önünden geçti diye... ilkokul yıllarımdan üniversite çağlarıma, iş hayatıma, amcamın mezarına, kardeşimin mezuniyetine kadar o kadar çok şey geçti ki gözümün önünden...

sonra o ayyaş esrarengiz adamı gördüm. bana doğru yaklaştı

adam: bu anahtar seni bana getirecek evlat... bu anahtar bir gün sana öyle bir kapı açacak ki çürümüş cesedim sayende yeniden şekil bulacak.

ben: sen kimsin?
adam: tek bilmen gereken şey bu dünyadan olmadığım evlat...
ben: na, nasıl yani?
adam: daha fazla birşey söylemem doğru olmaz. uyandığında yeni bir yaşam seni bekliyor olacak. sadece dikkatli ol

ben: ...

kısa süren sessizlikten sonra kendimi direksiyonun başında daha önce hiç sürmediğim bir arabayı sürerken buldum. karşı yönden gelen arabaya az kalsın çarpacağımı hatırlıyorum. son anda direksiyonu kırıp kurtulduğumu da... yanımdan geçen arabadan yükselen küfürleri de gayet iyi duymuştum ancak hiçbiri umrumda değildi. ne atlattığım kaza, ne yediğim küfürler... tek merak ettiğim, neden bunları yaşadığımdı...

part 16

arabayı sağa çekip olan biteni düşünmeye başladığım sırada telefonum çaldı. aslına bakarsanız benim telefonum da denemez. hayatımda hiç iphone kullanmadığıma yemin edebilirim. şaşkınlıkla telefonun ekranındaki numara baktım. numara yabancıydı, tereddüt etmeden yes'e bastım.

ben: alo?
kadın: nasılsın?
ben: kimsiniz?
kadın: seni huur çocuğu! o adi fahişenin yanına gittiğinden beri beni tanımaz oldun
ben: hey, hey sakin ol, şey bu telefon benim değil sanırım. yani aradığınız kişi ben değilim muhtemelen
kadın: bırak numarayı jose! seni aşağılık pislik huur çocuğu!
ben: hey bakın bayan bir yanlışlık var adım jose değil!
kadın: hadiii jose kimi kandırıyorsun, neredesin o fahişe de yanında mı?
ben: bakın gerçekten bir yanlışlık var, telefonu kapatmak zorundayım
kadın: sakın o telefonu suratıma kapatayım dem...

evet, suratına kapatmıştım bile... sonrasında tekrar arasa da hiç bir şekilde cevap vermedim ve telefonu kapattım. sonra üzerimdeki takım elbise çarptı gözüme dikiz aynasından... daha önce böyle bir giysim olmadığını çok iyi hatırlıyorum. hemen ceplerime baktım ve bir kimlik buldum.

1983 cadiz doğumlu, jose eduardo macedo...

ben: bu da kim böyle...

sonra adamın resmine baktım. oldukça yakışıklı biriydi ama hayatımda daha önce hiç görmemiştim. bir şeylerin ters gittiği apaçık belliydi. hemen diğer ceplerimi karıştırmaya başladım, pantolonumdan çıkan not ise beni gizemli bir yolculuğa çıkartmak için adeta orada saklanıyordu...

anlat oçe öldüm meraktan devam

reserved panpa
okuyacağım söz

rezerved

la gibtir git amk

part 17

mektup: biz öldük, ailemiz, akrabalarımız herkes öldü! sonra tüm dünya bir rüya gördü, hepimiz yaşadığımızı sandık. rüya bitmek bilmedi. aylarca yıllarca uyanamadık. belki de yüzyıllarca bu rüyayı gördük... çok önceleriydi... siz halen uyuyanlar o yıllara i.ö diyorsunuz... bizler uyandık... bedenlerimiz her gün daha fazla çürümeye devam ediyor. bu mektubu okuduğunda amacımıza ulaşmış olacağız. anahtarı sana ulaştırmış olacağız... bizler, biz uyananlar! yüzlerce dil biliyor, yüzbinlerce kilometre yolu saniyeler içerisinde alabiliyoruz. sizi bekliyoruz, siz bir avuç uykudakileri...

tarih: 6 tarabulo 3661

ben: lanet olsun ne demek bu?!

tam mektuba dalmışken arabanın penceresinden kafasını uzatan bir polis gördüm.

polis: bu o! tüm ekipler bu o! hey sen, dışarı çık, ellerini başının üzerine koy!

rezerved

bu 17 partın 1 dizinin bir bölümü olduğunu düşüünün. başından şimdiye kadar sırf aksiyon sırf sürükleme tekniği kullanıldı. türkiyede yarak kürek işlere milyon dolarlar harcanıyor ve fatmagülün mahkemesini beklerken geçiyor ömrümüz. bu kanuninin karı kız meselelerini takip eder oluyoruz. kapıcı kızının zengin binini perişan etmesini izliyoruz. aylarca izlerken uykumuz geliyor.

şimdi senaristler, beni bulun...