0
Son ses açtım şarkıyı şuan gerçekten bilincim yerinde mi? Gerçek miyim? Diye. Ne zaman son ses bir şeyler açsam çingeneler şikayete gelirdi. Bu sefer gelmediler. Durdurdum şarkıyı. Sessizlik ile gürültüde anlamak istiyordum ne olduğumu. Pencereyi açtım, aşağıya baktım. Bir sürü çocuk –çoğu çingenelerin ahlak yoksunu çocukları- bağıra çağıra oyun oynuyordu. Kafamın içinde sanki bir balta varmışta dışarıya çıkmak için kafatasıma vuruyormuş gibi hissediyordum. Kapadım bütün dış dünyayla olan bağlantılarımı, devam tuşuna dokundum. Şarkı çaldı, çaldı, çaldı. En sonda bitti ve diğer şarkıya geçti. Kulaklarımda çınlayan bu harika ses ve şaheser BILLIE EILISH – IDONTWANNABEYOUANYMORE idi. Telefonumu elime aldım. En azından birilerini arayıp neler olup bittiğini öğrenmeyi diliyordum. Ne Seda ne Okan ne Buse nede Şule telefonumda gözükmüyordu. Telefonu attım duvar saatine, kırıldı ikisi de.
Dümdüz, tabutta taşınır gibi uzandım koltuğa. Şarkının sonlarına doğru kapadım gözlerimi. Kapadım değil, kapatmak zorunda kaldım. Acı çekiyordum açık tuttuğum sürece. Şuan neredeyim bilmiyorum. Belki ben bile bir hayal ürünüyümdür. Kimse varlığımdan bile haberdar değildi… YAŞIYOR MUYDUM?