Babamı aradım.
-Baba kendine geldi ben başımın çaresine bakarım dedi.Ben eve dönüyorum.
-Tamam okula da gidemedin bak neyse hadi evde görüşürüz.
-Görüşürüz diyip kapattım.Eve gittim. Annem tabi beni bayağı büyük bir sorgudan geçirdi. Birde annemle ablamlara anlattım her şeyi. Sonra banyoya girdim. Bütün gün hastane ortamında leş gibi kokuyordum. Banyodan çıktıktan sonra odama gittim. Hüseyin ve Mehmet çoktan gelmişlerdi.
-Vay hoşgeldiniz beyler ne zaman geldiniz ?
-Asıl sen hoşgeldin lan neler olmuş en son biz öğreniyoruz.
-Ani gelişti vallaha kardeşim ya.Neyse boş verin bunları. Hüseyin;
-Yardımcı olacağız bir durum varsa buradayız Hakan.
-Biliyorum kardeşim. Olursa söylerim
-Tamamdır, hadi çıkıyoruz.Çarşıda biraz işimiz var hem az kafan dağılır.
-Tamam siz inin geliyorum saçlara filan bi ayar vereyim.
-Tamam diyip indiler.Çarşıya doğru yolaya koyulduk.Ben de şimdi para lazım olur diye içimden geçirdim. Elimi arka cebime attım cüzdan yoktu. Nerede lan bu diye düşünerek yürürken en son saatimi ve cüzdanımı hastanedeki komidine koyduğumu hatırladım.
Saatimide takmadığımı fark ettim.
-Oğlum ben cüzdanla saati hastanede unuttum galiba ya.
-Hay amk senin ya çok para var mıydı içinde ?
-Ya yok çok yoktuda kimlik filan var bir alıp gelelim 2 dakika şurdan girelim gelin.iyi tamam dediler. Sonra yolumuzu değiştirip hemen hastane'nin yoluna girdik. Gittik hastaneye giriş katındayız. Hemşireler tanıdı zaten hemen beni.
-Dün gelmiştim ben bir kızla hani kaldığımız oda'da biri var mı ?
-Hangi odaydı?
-Hatırlamıyorum ki cüzdanımı ve saatimi unutmuşum da.gidip baksam sakıncası olur mu
-Tamam gidip bakın hatırlıyorsanız odayı.
Sağolun diyip yukarı çıktık. Yeni hastalar gelmişti anlaşılan sesler geliyordu içeriden. Kapıyı tıklattım ne olur ne olmaz belki müsait değillerdir diye 5-10 saniye bekledim."Buyrun" diye ses geldi. Girdim içeri;
-Geçmiş olsun. Dün burada kalmıştık da burada cüzdan ve saat gördünüz mü ? Yaşı bir teyze;"Hemşirelere söyledik onlar aldı evladım.
-Tamam sağolun teyzeciğim geçmiş olsun tekrar.O kattaki görevliyi buldum Allah'tan hiç bir şey eksilmemişti cüzdanın içinden. içinde fotoğraflar, kimlik ve babamın verdiği ilk harçlık vardı. Aşağı doğru inmeye başladık. Mehmet;
-Oğlum ben bi fena oluyorum lan hastane ortamından. Hüseyin;
-Aynen be birader Allah yardım etsin.Çıktık bahçedeyiz hastaneden çıkmak üzereydik ki gözüm bir şeye takıldı.En köşede bankta biri oturuyordu arkası dönük vaziyette. Tıpkı Buket'in gibiydi saçları. Aklım takıldı acaba o mu diye.
-Bir dakika beyler geliyorum ben. diyip ayrıldım oradan
-Ne oldu lan yine şimdi dedi Hüseyin. Yanına yaklaştım gerçekten Buket'ti.Hâla ağlıyordu.
-Buket iyi misin ?
Kafasını kaldırdı göz yaşlarını silerek yüzüme baktı yine o masum bakışlarıyla.
-Ha iyiyim ya ben sen neden geldin ?
-Cüzdanımı unutmuşum da. Sen neden gitmedin hâla doktorlar bırakmadı mı ?
-Yok sadece... Sadece diyip durdu. Anlamıştım sanırım gidecek kimsesi yoktu. Canımdan can gitti o an hiç unutamıyorum. Yapayalnız kimsesi yok çaresizdi.Ne yapacaktım lan ben şimdi yardım etmek istiyordum ama nasıl ?
-Bak istersen yanlış anlama ama sana yardımcı olabilirim.
-Daha ne yapacaksın sağ ol.
-Bak çekinmene gerek yok. Eğer yanlış anlamazsan nasıl söyliyim bilmiyorum da.Bak bize gel istersen bir süre yardımcı olabiliriz sana.
-Yok hayır teşekkürler gerçekten gerek yok.Ben başımın çaresine bakabilirim.
Hani bazı insanlar yalan söyleyince anlarsınız ya.Buketin de yalan söylediğini anlıyordum.
Sonra Hüseyin ve Mehmet geldi yanımıza."Geçmiş olsun çok üzüldük " dediler.
-Sağ olun şimdi de arkadaşların mı yardım edecek diyip güldü hafiften.ilk defa gülerken görmüştüm. Gülünce çok güzel olan hâli daha da bir güzel oluyordu. Bilmiyorum biraz garipti ama daha önce hiç yaşamadığım hisleri yaşıyordum Buket'e bakarken.Onu orada bırakmak istemedim ve koluna girdim ayağa kaldırmaya başladım.
-Hadi gel zorla zütürürüm o zaman seni.
-Dur ne yapıyorsun gerçekten gerek yok sağ ol.
-Tamam bizi sevmediysen söyleyebilirsin. dedim ufak bir tebessüm ile .
-Olur mu öyle şey çok iyi insanlarsınız ama gelemem. Bıraktığım kolunu tekrar tuttum.
-Tamam o zaman sevdiysen gidiyoruz. diyip yürümeye başladık. Hüseyin ve Mehmet'de izliyordu bizi hiç bir şey söylemeden. Kızlara karşı zaten çekingenlerdi benim gibi. Neyse hastaneden çıktık yürümeye başladık biz önden Hüseyin ve Mehmet de arkadan geliyorlardı. Hüseyin'in Mehmet'e bir ara "Ne yapıyor lan bu Hakan" dediğini duydum.
Harbiden hiç yapmayacağım şeylerdi bunlar.Ama doğrusunu yapıyordum orada bırakamazdım. Havuzlu çarşı'nın oraya kadar gelmiştik.
-Hiç akraban yok mu ? diye sordum
-Hayır babam ve annem küstü hepsine zaten çokta yok. Haberleri de yok. sesindeki ağlamaklı ton yeniden gelmişti.
-Neredeler peki ?
-Antalya'da onlar. Epeydir görüşmüyoruz.Pek iyi geçinmezdik onlarla
-Antalya'da mı doğdun ?
-Evet. Sonra buraya geldik babamın işi için.
Daha fazla soru sorup bunaltmak istemedim acısı çok tazeydi. Hüseyin bana seslenip arkadan
-Hakan biz gidelim abi Mehmet'le şu işimizi halledelim ptt'ye uğrayacaz. Yanlarına gittim.
-Kusura bakmayın kardeşim ya bırakmak olmaz orada. Hüseyin;
-Yok ne demek sıkıntı yok eve mi gidiyorsunuz nereye ?
-Bilmiyorum ki abi.Eve gideriz bi soluklansın yemek filan yesin hiç değilse. Olmadı sonra nereye gitmek isterse gider zorla tutamayız ya.
-Aynen öyle neyse hadi kaçtık biz. diyip gittiler. Sonra arkamı döndüm gittim tekrar yanına Buket'in
-Hadi gidelim biz
-Bir yere mi gidecektiniz. Kusura bakma benim yüzümden gidemedin sende
-Yok onların işi var önemli değil.Eve yaklaştık.
-Dur ben bir markete gireyim istediğin bir şey var mı ? dedim
-Yok teşekkürler
-Tamam bekle hemen geliyorum diyip girdim. Babamın vermiş olduğu paranın gazına gelerek eve bir şeyler aldım bayağı yiyecek içecek filan evde yoktur belki ayıp olmasın diye.

Markette sıra beklerken annemi aradım hemen.
-Anne dün bahsettiğimiz kız var ya kimsesi yokmuş. Bırakamadım orada geliyoruz şimdi haberin olsun.
-Gelin de biz teyzenlerdeyiz.1 saate geliriz abin var evde. Kız aç mı tok mu ? diyip bir sürü soru sordu annem.
-Tamam hallederiz ya
-Geliyoruz biz zaten çıkarız şimdi
-Tamam diyip kapattım. Neyse çıktım poşetlerle evin önüne geldik.
Anahtarla kapıyı açtım.
-işte burası gel hoşgeldin diyip gülümsedim.
-Hoşbulduk da ayıp olmasın şimdi annengile.
-Yok olur mu öyle şey ? Abim odadan bizi duyup geldi.
-Hoşgeldin nasıl oldun kardeşim başın sağolsun geçmiş olsun tekrardan
-Sağolun yardımlarınız için dünde gelmişsiniz teşekkür edemedim
-Ne demek önemli değil geç sen içeri otur.
-Annemgil birazdan gelir.Ben çıkıyorum okula gidiyorum
-Tamam hadi görüşürüz.
Abim ilk okulda öğretmenlik yapıyordu 1 senedir. Diğer iki ablam da mezun olmuşlardı öğretmendi ikisi de farkı branşlardan.Ama daha atanamamışlardı. Neyse beyler devam edeyim uzatmadan.Şimdi ayıp olmasın ikimiz yalnız başımıza aynı oda da diye sürekli tuvalete ya da odama gidiyor 2-3 dakika arayla geliyordum. Kendini kötü hissetmesin rahat hissetsin diye hiç yanında durmuyordum.
-istediğin bir şey var mı ? Birazdan annemler gelir sen rahatına bak çekinme hiç
-Sana teşekkür etmekten yoruldum toplu teşekkür yapayım o zaman hep etmeme gerek kalmaz diyip güldü.
-Ben de önemli değil demekten yoruldum. Hiç önemli değil gerçekten dedim.
Neyse ben mutfağa geçtim aldığım poşetleri yerleştiriyordum. Kapı açıldı annem ve ablamlar gelmişti.Ben de gittim salona doğru arkalarından.
"Hoşgeldin kızım başın sağolsun" filan deyip Buket'in yanına gittiler.
-Çok sağolun gerçekten rahatsız ettim sizi de Hakan çok ısrar etti deyip yine hafif bir gülümsedi.
-Hayır canım olur mu öyle şey başımız gözümüz üstüne dedi annem.
Mutfağa doğru gitti annem ben de arkasından gittim.
-Siz oturun kızın yanında ayıp olmasın ben yiyecek bir şeyler hazırliyim.
küçük olan ablam geldi sonra;
-Giyecek bir şey lazım olur mu sanki kan var üstünde anne.
içim yine bir garip oldu anne ve babasının kanıydı.
-Sen olursa üstüne bir şeyler ver yine de dedim.
-Tamam diyip Buket'i çağırdı ablam;
-Gel hadi odama gidelim. Beraber odaya gittiler.Ben de mutfaktaki sandalyelerden birine otrdum.
-Of anne be yazık ya içim parçalanıyor şu kızın haline kimsesi yok nasıl hayat bu hem annesi hem babası öldü bir gece de.Biraz duraksadım yine ekledim;
-Akrabalarıyla da küsmüş ailesi Antalya'dalarmış bilmiyorlarmış bile öldüklerini Buket'in tek kaldığını.
-E hayat oğlum yarın benim yaşayacağım garanti mi ?
-Öyle deme be annem zaten kötüyüm deyip anneme sarıldım.
-Bak biliyorum nasıl konuşur millet ne der ama bu kız bir süre bizde kalsın en azından nereye gideceği belli olana kadar.
-Boş ver milleti sen kim ne diyecek ablanlarla kalır oda da kimse de ağzını açamaz sen üzülme.
Annem yine yapacağını yapmıştı. Biraz da olsa rahatlamıştım. Hüseyin'i aradım;
-Neredesiniz ?
-Eve geliyoruz ne yaptın sen ?
-Eve geldik işte bir şeyler yiyecez birazdan gelin sizde.
-Yok rahatsız etmeyelim akşam buluşalım.
-Tamam kanka. Ayarlarız deyip kapattım.

Akşam konuştuğumuz gibi bizim evin karşısındaki tahtalı parkta buluştuk 3 ayrılmaz dost.
Ne yaptın nasıl olacak ne yapacaksınız sizde mi kalacak diye soruyorlardı.
-Bilmiyorum abi ama size bir şey söyleyeceğim kimseye söylemedim daha kendime bile söyleyemedim.Ben bir farklı hissediyorum be ne denir buna bilmiyorum ama aşk dedikleri bu mu beyler ? Hüseyin yine her zamanki dalga geçer haliyle
-Oğlum ne aşkı lan daha dün tanıştınız bugün öğrendin adını yokluk seni kör etmiş amk
-Ne yokluğu kardeşim. Yemin ederim kötü bir gözle bakmıyorum. Yokluk değil yani başka bir kıza inanın hissetmezdim bu hissettiklerimi. Yani en azından kalbim hissetmezdi. Başka bir yerim hissederdi. Kısa bir gülüştük sonra devam ettim
-Ben aşık oldum abi bu kıza bir insan bu kadar mı güzel "Hakan" der. Mehmet bak hakan de bana bi
-Hakan
-Tamam deme bir daha amk o nasıl diyiş. Yine saçma sapan muhabbetlerimizin doruğundaydık. Mehmet iç çekerek hafiften;
-Abi düşünüyorum da harbiden bak Hüseyin de ben de aynısını yapardık erkek de olsa kız da olsa yardım ederdik bu kadar. Ama..
-Ama ne ?
-Aşk bambaşka bir şey oğlum bilmiyoruz işte üçümüzde ne kızlarla konuştuğumuz var ne başka bir şey Hüseyin de ekledi;
-Aynen öyle ama bir şey söyleyeyim yanlış anlamayın beni diğer kızlara benzemiyor. Yani vardır ya biliriz eğlenilecek insan evlenilecek. Eğer olursa da bize böyle kızlar yakışır. Hadi sen buldun inşallah darısı bize. Uzun bir off çekerek
-Yok be oğlum baksana kızın durumuna ne diyim karşısına çıkıp seni seviyorum mu diyim başka bir şey mi diyim ? Hem böyle masum, böyle düzgün güzel bir kızı hak edecek bir şey yapmadım.Çok ta yakışıklı değiliz haliyle baksanıza birader.
-Bizden iyisin lan hiç değilse dediler, gülüştük tekrar.
Aslında hemen hemen hepimiz ortalama bir tipteydik.Ben esmer hafiften dalgalı bir saçlıydım ortalama boydaydım.
Hüseyin sarışın düz saçlı benim boylarımdaydı. Mehmet'de ikimizden uzun ve o da esmer düz saçlıydı.Bu zamana kadar hiç kız arkadaşımız olmamıştı. Zaten Hatay küçük yerdir.
Pek fazla insan da yoktu çevremiz de.Neyse biraz daha oturduk sonra dağıldık evlere.
Eve geldiğimde saat 22.30'du.Annem ile babam salondaydı gittim yanlarına.
-Uyudu mu Buket?
-Uyudular ablanlar da uyudu galiba. Tamam ben de uyuyim iyi geceler diyip odama geçtim.
Uyku tutar mı ?
Tabi tutmaz. Biraz bilgisayar da takıldıktan sonra yatağa geçtim tekrar. içimden hasgibtir yarın okul var ne yapacaz diye geçirdim. Yapacak bir şey yoktu mecburen gidecektik.
Sanırım bu yaşadıklarım beni çok etkilemişti.Her şeyi unutmuştum.Çok geçmeden Buket'i düşünerek uykuya daldım...

Sabah alarmın sesiyle uyandım. Yine erteleye erteleye alarmı saat 06.30 olmuştu. Ders 07.00'da başlıyordu.Zar zor kalktım okul 5-10 dakikalık mesafedeydi. Sabahları bilmiyorum sizde de var mı bu ama ilk 1-2 saat hiç bişey yiyesim içesim gelmez.O yüzden bazen okulda bir şeyler yerdim. Hatta çoğu zaman öğlen eve gelince yerdim. Saat 12.30'da okul bitiyordu. Elimi yüzümü yıkadım. Odama gidecekken balkon kapısının açık olduğunu gördüm. Genellikle hep kapatırdık. Babamgil de bu saatte uyanmaz. Abimin de öğlenden sonra okulu. Aklıma bir tek Buket geldi. Balkon kapısından dışarı baktım. Sandalye'ye oturmuş yine ağlıyordu kara gözlüm.Öylece bakıyordu dışarı gözleri yaşlı.1-2 dakika sonra beni fark etti.
-Günaydın erkencisin, hı doğru ya okul var nasıl da unuttum.
-Günaydın.
ikimizde sustuk bir süre oturdum yanına bir sandalye çekip okula daha 15 dakika vardı.
Ama hiç umrumda değildi saatlerce günlerce sesimi çıkarmadan yanında durabilirdim.
-Saat kaçta başlıyor kata bitiyor okul?
-7 de başlıyor 12.30'da bitiyor.
-Bizim de 8'den 3'e kadar.Ama artık gider miyim ne yaparım bilmiyorum
-Bugün ne yapmayı ne düşünüyorsun ? dedim
-Eve gideceğim. size rahatsızlık verdim yeteri kadar zaten
-istediğin kadar kalabilrsin. Annemler seni çok sevdi.
Kafasını aşağı yukarı doğru sallayıp
-Ben de onları çok sevdim.Ama gitmem gerek bugün
-Ev nerede uzak mı ?
-Çok uzak sayılmaz buraya 30 dakika filan sürüyor
-Ben de seninle geleyim okuldan gelince beraber gideriz olur mu ?
-Hayır gerek yok ben giderim.
Üzülmüştüm beni istemediğini düşündüm bir an için
-Tamam o zaman öyle olsun dedim.
Kırıldığımı anlamış olacak ki;
-Yanlış anlama sen çok yoruldun sana çok yük oldum diye dedim yoksa gelebilrsin istersen.
Ama gerek yok.
-Neyse ben gideyim artık geç kaldım dedim. Sonra arkama dönüp;
-Beraber gidiyoruz itiraz istemem en geç 1'de evde olurum deyip okula gittim.
Gittiğimde 5 dakika geç kalmıştım bir ton laf etti yine matematikçi.ilk dersten matematik mi işlenir mantığıyla koydum kafayı en yumuşak defterime uyudum tüm derslerde.
Öyle zar zor bitti okul.Çıktık eve gidiyoruz.
-Halı saha maçı var gidelim mi dedi Hüseyin
-Hayırdır lan sosyalleşmeye başladık ne işimiz olur oğlum dedim
-Gidek işte bir değişiklik olur
-Siz gidin benim işim var
-O işi biliriz diyip güldü Mehmet.
Neyse eve geldim açtım kapıyı Buket annem ile birlikte yaprak dolduruyordu.
Onu o halde görünce bi gülme geldi. Annem;
-Ne oldu neye gülüyorsun ?
-Hiç yok bir şey. Sonra buket'e dönüp;
-Üstümü değiştireyim çıkalım.
-Acele etmeyelim bence elindeki yaprağı göstererek şunu bir dolduralım diyip güldü.
-Tamam kolay gelsin size deyip içeri geçtim.
Ne giysem ne yapsam diye düşünmeye başladım. Lavaboya gittim her zaman yaparım kafayı suya tuttum sadece şampuanla yıkadım çıktım sonra.(dışarı çıkmadan yapmak en büyük hobim).Giydim üstüme bir siyah t-shirt üstüne deri mont tamamdır dedim.
Biraz bekledim Buket'i o da çıkardığı kanlı kıyafetlerini geldi.
-Neden çıkardın üstünü giyebilirdin
-Eve gidiyoruz ya yenilerini giyeyim bunları saklayacağım.
-Tamam nasıl istersen dedim ve evden çıktık. Buket'in evine doğru yola koyulduk.
Sanırım kıyafetlerini saklamak istemesi anne ve babasına dair son hatıra olması ve onların kanıyla kirlendiği içindi...

Çok geçmeden yeşil bir apartmanın önünde durduk Buket;
-işte burası, dedi.
Anlaşılan içim yine kan ağlayacaktı çünkü her yer anne ve babasının hatıralarıyla doludur diye düşündüm. Dış kapı açıktı 2.kata çıktık asansör ile kapının üstünde Sezgin Çelik yazıyordu. Elini babasının isminin olduğu çerçeveye attı.Bir iç çekerek;
-7 yıldır buradaydık. dedi. Sonra cebinden çıkardığı anahtar ile kapıyı açtı.
-Hoşgeldin dedi gülerek. Aklıma benim de ona hoşgeldin dediğim geldi.
-Hoşbulduk dedim. Salonu gösterek
-Sen rahatına bak geliyorum.
-iyi misin gelmemi ister misin ?
-iyiyim geliyorum. dedi. Salonu incelemeye başladım çok güzel bir evleri varmış diye geçirdim içimden .Her tarafta aile fotoğrafları vardı. Gözüme bir fotoğraf dikkat çekti.
Televizyon sehpasının üstünde büyük bir çerçevede yakından bakmaya gittim. Küçük bir kız vardı parkta elinde bir balon gülümsüyordu. Bunun Buket olduğunu anlamam çok uzun sürmedi.Ben fotoğraflara bakarken Buket geldi yanıma üstünü değiştirmişti.
-Hakan iyi ki gelmişsin.Tek başıma belki de kafayı yerdim burada.
-Bunu bildiğim için gelmek istedim yanlış anlama lütfen
-Biliyorum teşekkürler ilgin için. Karnın açtır senin evde de bir şey yemedin hemen buraya geldik.Bir şeyler yapayım sana.Tam kalktı elinden tuttum. Yine hastane'deki gibi göz göze geldik. Utanmıştı galiba gözlerini gözlerimden kaçırdı.
-Gerek yok gerçekten ama beraber varsa bir kahve yapabiliriz dedim.
-Tamam o zaman hadi dedi.
Mutfağa gittik beraber birer kahve yaptık. Balkona gittik büyük bir koltuk vardı, oturduk dışarıyı izleyerek büyük bir sessizlikle kahveleri yudumlamaya başladık. inanın bana hayatımda içtiğim en güzel kahveydi. Derken sessizliği yine bozan Buket oldu ;
-Her yer bana onları anlatıyor.
Nasıl geçer ?
Nasıl biter bu acı?
Ne yapsam biter?
Uyusam geçer mi Hakan ?
Bu sözleri altını çize çize üstüne basa basa söylüyorum. Daha sonra çok hatırlayacaktık bu anları. Daha önce çok duygulanmıştım çok üzülmüş çok ağlamıştım.Ama hiç bu kadar içim yanmamıştı.Git gide daha da bağlanıyordum Buket'e.
-Acıları saracak biri elbet çıkar karşısına insanın diyerek gülümsedim.
-O sen oluyorsun galiba
-Bilmem belki de
-Ne yapacaksın şimdi Buket ? önünde uzun bi hayat var
-Bilmiyorum, inan bana bilmiyorum. Biraz duraksadı sonra devam etti;
-Biliyor musun Hakan ben babamlara kızdığımda sigara içerdim. Annemin paketinden ne zaman kızsam bir sigara yakardım. Hatta 12 yaşımda hiç unutmam içerken annem yakalamıştı çok utanmıştım.Çok salakçaydı biliyorum. Bunları söylerken çok gülmüştü.
ilk defa bu kadar uzun gülmüştü.
-Tebessümden başka gülüşerin de varmış. dedim.
-Üşüdüysen içeri geçelim.
-Bunu benim söylemem gerekmez mi
-Misafir benim böyle olsun bu seferlik. Tamam deyip içeri geçtik.
-Ben geliyorum biraz bekletecem seni ayıp olmaz demi?
-Yok hayır olmaz tabi bekliyorum. dedim. Saate baktım saat 8'e geliyordu.
içimden"yok artık "diye geçirdim.Hep derler ya sevdiğinle zaman çabuk geçer diye. Gerçekten öyleydi. Aklıma bir şey geldi birden Buket hazır içerideyken telefonu çıkardım. Muhtemelen daha yeni çekilmiş olacak tek kendisinin olduğu bir fotoğrafı çektim.
Yine içten samimi bir gülümsemeli anında çekilmişti belli ki.Sonra Buket geldi.
-Kusura bakma beklettim.
-Önemli değil. Buket ben artık kalkayım geç oldu. Bunu söyleyince üzüntülü bir ifade aldı
-Biraz daha kalsan korkuyorum.
Hani dizilerde filmlerde can alıcı sahneler olur ya resmen öyleydi bu da sanki içim parçalandı yine.
-Tamam biraz daha kalayım
-Numaranı verirsen konuşuruz belki yanlış anlama beni dedi.Ben de nasıl istesem ne desem diye düşünüyordum. Neyse çağrı attım kaydettik filan.
-Bak eğer çok korkuyorsan sen yatağına geç yat ben de sen uyuyana kadar burada beklerim dedim.(yine yanlış anlamasından korktum)ama öyle olmadı güvenmişti belli ki bana.
-Alışkınsın ne de olsa hastaneden beri diye güldü
-Antremanlıyım evet .Sen uyumaya çalış ben buradayım odanın kapısını da kilitle.
-Tamam iyi geceler çok sağ ol deyip yine sarıldı bana
-iyi geceler dedim.
Beklemeye başladım salonda hiç bir yere dokunmak istemedim çünkü ben de korkuyordum hafiften alışkı değildim böyle şeylere. Aradan 1 saat filan geçti telefonum çaldı arayan babamdı açtım"Geliyorum baba birazdan iyiyim ben " dedim. Buket'i sordu filan kapattım. Merak ettim sonra Buket'in odasına doğru gittim.

Kapıyı kilitle dememe rağmen kilitlememişti. Beni çok etkilemişti. Bana güveniyordu.
Kapıyı yavaşça açtım. Sanırım uyumuştu üstündeki yorganı uyurken biraz itmiş olacakki üstü açılmıştı. Yavaşça yorganını üstüne tam örttüm ve ışığı kapatıp odadan çıktım.
Çok heyecanlanmıştım içimde bir kıpırtı vardı.Ama çok bağlanmıştım 3 gün içerisinde Buket'e sonra tüm odaların kapısını kapattım, ışıkları söndürdüm açık olan bir yer kalmamıştı.Ama anahtar olmadığı için dış kapıyı kilitleyemecektim. Neyse yapacak bir şey yoktu. Saat 11'e geliyordu. Doğruca eve gittim ve hemen üstümü değiştirip yatağa girdim.
Yine hayaller kurmaya başladım.Ama bu sefer elimde fotoğraf vardı. Telefondan fotoğrafı açtım. Buket'e baka baka derin bir uykuya daldım. Sabah yine her zamanki gibi alarm erteleme seansım başlamıştı. Erteleye erteleye yine kalktım gittim okula. Dersler'e pek katılan biri değildim hatta hiç değildim ama hiç değilse sohbet ederdik bizim çocuklarla.
Ama bu sefer canım istemiyordu sadece düşünüyordum.Ne olacak, ne bitecek?
Korkmaya başladım endişlenmeye başladım. Buket yapayalnız o evde nasıl kalacaktı?
Kaldı diyelim nasıl geçinecekti? Of ulan of böyle oturup gelecek için hatta bir başkası için düşüneceğim aklıma gelmezdi. Okuldan çıktım eve gittim yemek yedim filan derken annem buketi sordu;
-Nasıl kız gördün mü iyi mi evde tek nasıl kalacak ?
-Bilmiyorum anne ne biliyim dün kaldı tek işte
-E görüşmeyecek misiniz bir daha oğlum ?
-Ne oldu anne çok mu sevdin?
-Sevdik tabi çok hanım saygılı güzel bir kız.
-Öyle demi anne çok güzel hemde. Annem anlamıştır hemen Buket'e bir şey hissetiğimi.
Ben dışarı çıkıyorum diyip çıktım. Bizim çocuklara da haber vermedim. Telefonu aldım elime
Buket'i aradım ama açmadı.Çok endişelendim bir şey oldu diye o panikle inanın çarşının ortasında koşarak millete çarpa çarpa gittim evlerine kadar. Dış kapı yine açıktı.
Çıktım 2.kata koşarak merdivenden. Kapıyı çaldım ses yok.. Belki 50 defa çaldım ne ses var ne seda. Aşağı indim sonra belki biri biliyordur diye.Tam bahçe de bir teyze vardı ona soracaktım ki.Elinde poşetlerle geldi Buket.Çok rahatladım. Yanıma geldi beni görünce.
-Hoşgeldin ben de markete kadar gittim evde bunaldım.
-Şey ben neyse diyebildim sadece.
-Ne oldu ?
-Yok bir şey tamam boş ver
-Söylesene ne oldu Hakan?
-Bir şey oldu sandım sana o yüzden geldim buraya telefonu açmayınca.
-Hı öyle mi telefonu duymadım özür dilerim.
-Sorun değil.
-Gel hadi burada durmayalım daha fazla içeri girelim.
Beraber binadan içeri doğru girecekken etraftakilerin bana nasıl baktığını bir görseniz beyler. Sanki tecavüzcüyüm katilim ya da sanki kötü bir şey yapıyoruz gibi bakıyorlar.
Küçük yerlerde böyle şeyler pek doğal karşılanmaz her ne kadar masum olsa da hissettikleriniz. Hatta küçük yerleri geçtim hemen hemen her yerde böyledir durum.
Neyse geçtik içeri anne ve babası'nın fotoğraflarını kaldırdığını gördüm.
-Neden kaldırdın fotoğrafları? diye sordum
-Daha çok üzülüyorum bakınca görünce o yüzden.
-Anladım iyi yapmışsın.Vay be değiştirmişsin her şey evde
-Zaman geçsin evin havası değiştsin diye yerlerini değiştirdim işte diyip güldü.
-Çok iyi düşünmüşsün. güzel olmuş. Buket bak eğer bana minnettar olduğun için benimle konuşmaya devam ediyorsan.Ya da kendini borçku hissettiğin için konuşuyorsan yapma lütfen çünkü gerek yok.Ben sadece yanında kalmam gerektiğini sana yardım etmem gerektiğini hissettiğim için yardım ettim.
-Hayır lütfen böyle düşünme diyerek sözümü kesti.Sen iyi bir...
dedi ve durdu başka bir şey demedi, sonra devam etti
-iyi bir yardım edicisin.
Bunu söylerken utanmıştı söyleyecek bir isim bulamamıştı galiba.Ben de uzun süre güldüm.
-Niye gülüyorsun ?
-Yardım edici nedir ya ? dedim gülerek
-bilmem işte öylesin kendimi senin yanında iyi güvende hissediyorum.
-Ben de çok çok neyse ya öyle işte .Hafif bi gülüştük. Birden ciddileşti yüz ifadesi
-Hakan ben iyi mi yaptım kötü mü bilmiyorum ama
-ne oldu ?
Ben halamlara teyzemlere haber verdim. Bilmiyorum belki de yapmam gerekiyordu ama çarem yoktu.
-Anladım.Ne dediler peki ?
-Hiç bir şey ağladılar sadece.iç çekiyordu sürekli konuşurken. devam etti;
-Yarın ilk uçakla geliyoruz dediler.
-Çok iyi yapmışsın en azından yalnız kalmazsın bak dedim.
-Umarım annem ve babam bana kızmamıştır. dedi.
-Ben bu sefer erken kalkayım Buket.Hem komşular yanlış anlamasın daha fazla.
-Tamam çok teşekkürler geldiğin için.
-Önemli değil. Buket sana hiç sormadım farkında mısın ?
-Neyi?
-Yaşımızı hiç sormadık birbirimize.
Güldük ikimizde aynı anda.
-Evet 17 yaşındayım ya sen ? dedi
-Ben de 17 yaşındayım.
-Hangi ayda doğdun? diye sordu
-Ocak dedim.
-aa ben de ocak 2 ocak
-Yok artık be ben de 3 ocak. Yine gülüştük hafiften.
-Neyse ben gidiyorum iyi geceler sana kendine iyi bak.Bir şey olursa aramayı sakın unutma. Mesaj da atabilirsin.Çağrıda atabilirsin.
-Tüm seçenekleri sundun zaten tamam ararım dedi.
Yine sarıldı bana ben de ona sarıldım bu sefer. Mutlu ama aklım Buket'de kalmış bir şekilde oradan ayrıldım...