ertesi günü gene kaldığımız yerden devam ediyoruz.. konuşmuyor, birbirimizin yüzüne dahi bakmıyoruz.. her ne kadar iki tarafta kendini haklı olarak görse de ben, bu defa, gerçekten haklı olduğuma inanıyorum.. tamam kıskanç biri olabilirim, hatta normal standartların biraz daha üzerinde bu kıskançlık durumu.. bunu defalarca da söylemiştim mary ye zaten.. kendisini arkadaşlarıyla dahi (kız erkek farketmez) paylaşamadığımı söylemiştim.. benimle değilde başkalarıyla geçirdiği vakitleri kıskandım hep.. ben yaptıklarımın her daim farkındayım ama mary ağır konuşmuştu bu defa.. söyledikleri moralimi bozmuştu..
akşam mağazayı kapattığımız da çöpleri atıyoruz.. hiçbir şey demeden yanından geçerek çöp attığımız yere doğru yöneldim.. çöp attığımız yere gidip mary nin gelmesini bekleyecektim.. mary koşar adımlarla tekrar önüme geçerek çöpü hızlıca attı ve hiçbir şey demeden yanımdan ayrıldı.. 1 dk nasıl olur? konuşacaktık daha, söyleyeceklerim vardı.. son kez tartışıp olayı tatlıya bağlayacaktık, tüm planlarım mary nin yanımdan ayrılmasıyla iptal oldu.. gün bu şekilde kapanamazdı.. hemen telefona sarılıp mary yi aradım.. gayet soğuk ve umursamaz bir ses tonuyla cevap verdi, nereye gidiyorsun konuşacaktık, seni bekliyordum demeye kalmadan bağırmaya başladı; neyi konuşacağız bysavas.. yüzüme bile bakmadan yanımdan geçip gidiyorsun.. düşmanın mıyım ben senin.. ne yapmaya çalışıyorsun vs vs. ciddi anlamda ağzıma sıçmıştı.. geri gelmesini söyledim, hala aynı yerde bekliyordum.. gelmiyorum bysavas, bu defa değil.. şu yaptığını bi dur düşün, bu defa gelmiyorum işte.. uzunca bir süre yalvar yakar gelmesine ikna edebildim.. gerçi geldikten sonraki konuşmalarımızda olay daha da taka sardı.. sanki suçlu benmişim gibi salak salak alttan almalar, özür dilemeler.. affetmesini bile istedim.. o kadar çok yalvardım ki.. ama ne söylersem söyleyeyim yüzüme dahi bakmadan konuşuyordu.. söylediklerimi umursamıyordu.. gururu her şeyin üzerinde olan ben diz bile çökmüştüm, beni affetmesi için.. daha önce kimse için yapmadığım şeyleri yapıyor, kendimi iyiden iyiye rezil bir duruma düşürüyordum.. arkadaşlar, inanıp inanmamak size kalmış; en son 11 yaşında, kedimi kaybettiğim de ağlamıştım.. başka sebeplerden ötürü, çok kez ağlama noktasına gelip kendimi hep tutmuştu.. mary nin bu hareketlerine daha fazla tahammül edemeyip, belki mary yi kaybetme korkusundan, belki de kendimi düşürdüğüm o aciz durumun siniriyle kız gibi ağlamaya başladım.. o gün yaptıklarımı hatırladıkça hala daha utanırım.. ne yaparsam yapayım fayda etmemişti.. mary; kendini değiştirip bir şeyler düzeltene kadar seni affetmeyeceğim diyerek çekip gitti..

şarjım da bitmişti artık, yavaş adımlarla ilerliyordum. zaten hızlanmaya da mecalim yoktu.. eve 2 km kadar kala kavşak demeyelim de ana yola bağlanan ara yolun önünden, karşıdan karşıya
geçecektim.. tam ben geçerken ana yoldan benim önünden geçtiği ara yola dönerken sinyal dahi vermeden arabayı üzerime sürercesine bir araba yaklaştı.. son anda frene basıp, gecenin bir yarısı kornaya abanmaya başladı.. ulan gavat madem döneceksin sinyalin nerede.. daha önceden aracı görmüştüm.. döneceğini de biliyordum.. sinyal vermediği için binliğine iplemeyip yolun karşısına geçmeye devam etmiştim.. dedim ya kornaya abanıyor diye.. elimle işaret ederek sinyalin nerede dıbına kodumun çocuğu diye hönkürdüm.. normalde yapmayacağım bişey.. kafam kıyak olmasa bırakın atar yapmayı.. aracın geçmesini dahi beklerdim.. alkolün bana verdiği yetkiye dayanarak postayı koymuştum.. araçtan ufak tefek bi adam indi.. üzerime yürüyüp, kime küfür ettin lan sen diyerek bi yumruk sallayacak oldu, kolunu tuttum.. ulan pekekent zaten ayakta zor duruyoruz, gecenin bi yarısı sende nerden çıktın.. birinci kroşeyi şans eseri savuşturmuştum ki sol eliyle direk yumruğunu sallaması bir oldu.. tam gözümün altına.. aslında çokta şiddetli gelmemişti ama zaten başım dönüyor, kendimde değilim.. yumruğunda etkisiyle direkt yeri öptüm.. yerde saniyeler içinde kritiğini yapıyorum.. kalksam belki can havlimle oracıkta kafasını kırabilirdim ama arabanın içinden bir kaç kişi daha çıkabilirdi.. bu riski göze alamazdım.. o yüzden yeri öptüğüm gibi kaldım oracıkta, ayağa kalkmadım.. ben yerde yatarken, tam anlayamadığım bir kaç küfür daha saydırdıktan sonra, ayağa kalkmaya çalışırken arabaya atlayıp yoluna devam etti.. gece inat ederek bitmiyordu.. sanki o gece bunları yaşamadan eve gitmek haramdı bana.. aslında sonradan düşündüğümde, davranışlarımı değiştirip, bir şeylerin farkına varmam açısından iyi de olmuştu.. belki de o gece yaşadıklarım ders almamı sağlamıştı.. üstelik yediğim yumruktan sonra ufak çapta da olsa bir rahatlama gelmişti..
2 km yolu 1 saatte yürüdükten sonra 4e doğru eve gelebilmiştim artık.. ellerimi neredeyse hissetmiyordum.. gözümün altında ufak bi şişlik oluştu ama allahtan morarma olmadı.. telefonu şarja takıp açtığımda mary den gelen 3 cevapsız arama ve "eve ulaşınca bana mutlaka haber ver, merakımdan ölüyorum" yazılı bir mesaj.. tek kelime; "evdeyim" yazıp gönderir göndermez, üstümü dahi değiştirmeden kendimi yatağa attım..

işe gitmek üzere akşamdan kalma bir şekilde yataktan kalktığımda saat öğle 12.30 civarıydı.. 1 saat sonra mesaim başlayacaktı.. apar topar yataktan fırladım, yüzüme yarım yamalak su çarptıktan sonra, üzerimi giyip evden çıktım.. telefona bakıyorum, maryden gelen ne bir arama vardı ne de bir mesaj.. bu durum canımı sıkmıştı..
mesaiye başladım, mary gelmemişti henüz.. bir süre sonra jane gözümün yüzümün halini görünce meraklanıp ne olduğunu sordu.. gece yaşadıklarımı çok detaya girmeden kısaca anlattım.. yazık dedi, sen bunları yapacak insan değilsin bysavas.. derhal kendine çeki düzen ver gibisinden birkaç şey söylerken mary nin geldiğini gördüm.. yüzüme bakmıyordu ama.. konuşmadan geçen 2 saatin ardından, dayanamayıp yanıma geldiğinde çok acıyor mu diye sordu.. gözümü soruyordu.. soğuk bir gülümseme atarak; benim canımı kimse senin kadar yakamaz dedim.. bir kaç boş muhabbetten sonra; dün yaptıklarımdan dolayı özür diliyorum, affedip affetmemekte sana kaldı artık.. son olarak dün yaptıklarımı, yaşattıklarımı bir daha yapmayacağıma dair söz verdim.. olumlu ya da olumsuz hiçbir tepki vermemişti.. sadece akşam konuşucaz diyip kestirip attı..
çok uzatmadan akşama gelelim.. beraber molaya çıktık, dünün kritiğini yapıyoruz.. hep olduğu gibi bir şeyleri düzeltme adına gene ben alttan alıyor, mary ye karşı gene kendimi ezdiriyorum.. yapıcı söylemlerimin ardından mary affettiğini söyleyerek, bir daha bu tarz şeyler yaşatırsan biter bysavas anlıyor musun dedi.. ne demek istiyorsun dedim.. neyini anlamadın, biter diyorum, ayrılırım senden, bir daha beni bulamazsın diyordu.. bu sözleri duyduktan sonra o sinirle ağzımdan kötü birşey çıkmaması için kendimi zor tutuyordum.. ayrılmak, bu kelimeyi bu kadar rahat kullanabiliyorsan kafanda bişeyleri bitirmişsin demek ki diyebildim sadece.. hayır dedi.. bu sadece kendine çeki düzen vermen açısından sadece bir uyarı.. ulan sen kendini ne sanıyorsun, diyemedim.. şu yaşadığım moralsizlik, pgibolojimin kötü olması bunların hepsi senin yüzünden, seni çok sevip kaybetmekten çok korktuğumdan dolayı.. hala daha nasıl böyle konuşabiliyorsun diyemedim.. diyemedim işte dıbına koyayım.. her türlü şımarıklığına katlanıyor, çeşitli şaklabanlıklar yapıyor, konuşmayacaksın dediği nice sevdiğim insanlardan uzak duruyordum.. bu mudur karşılığı.. keşke o sözleri söylemek yerine o gün o an bitirseydin, beni terk edip çıkıp gitseydin de hayatımdan daha sonraki acıları yaşamak zorunda kalmasaydım..

işi bırakmamızın ardından ufak tefek kıskançlık tartışmalarımızı saymazsak her şey mükemmel gidiyor diyebilirim.. saklayacak bir durum kalmamıştı artık.. neredeyse her günümüz beraber geçiyor, çalıştığımız zamanlarda ayrı geçen günlerin acısını çıkarıyorduk adeta..
biraz da geçmişe giderek, üzerinde çok durmadığım birkaç detaydan bahsedeyim size.. keza bu detaylar anlattığım hikaye de belirleyici roller oynuyor..
mary, eric den ayrılıp bana geldiği ilk günlerde sürekli olarak; eric i senin için terk etmedim bu konuda anlaşalım.. gerçekten bitmesi gerekiyordu, artık ilişkimiz ilerlemiyordu diyerek kendi çapında bazı açıklamalar yapıyordu.. bu süreçte senin yanımda olup bana destek çıkman tamamen şans eseri.. başlarda buna inanıyor gibi yapsam da, gerçeğin böyle olmadığını biliyordum.. mary ye söylemiyordum ama eric i benim için terkettiği gerçeğini biliyordum.. konusu açıldığında mary ye bakışlarım eric i benim için terk ettiğini anlatır cinstendi.. mary ara ara eric den bahsediyor tabi her ne kadar ondan bahsetmesi canımı sıksa da kendisine neden bittiği, sorunlarınız nelerdi gibisinden bazı sorularda yöneltmiyor değildim hani.. giyimi kuşdıbına laf ediyor, kendine bakmadığından dert yanıyor ve hiç kıskanmadığını söylüyordu.. sen karşıma çıkmasan da bitecekdi.. peki dedim, ben karşına hiç çıkmamış olsam, bittikten sonra biraz kafa dinleyip ona geri döner miydin diye sorduğumda kesinlikle böyle bir ihtimalin olmayacağını söyleyerek hayır cevabını verdi..
insanların dışarıdan ona kötü gözle bakıp olayları bilmediği için yanlış anladıklarını söylüyordu.. benim fikrimi de merak ederek; bir gün seni de eric i bıraktığım gibi bırakıp gidersem. hiç böyle düşündüğün oluyor mu, aklına getiriyor musun böyle şeyleri.. ya da ne bileyim insanlar olaya bu açıdan bakman gerektiğini söylüyor mu diyerek bana sorular yöneltiyordu.. ellerini sıkıca tutup insanların ne düşündüğü benim için gerçekten önemsiz.. ben seninle yaşayacağımız mutlu günlerimizi düşünüyorum ..insanlar her zaman konuşur, hayatımıza onların söylediklerine göre yön veremeyiz.. ben sadece seni seviyor, seninle yaşıyorum.. sen yanımda olduğun sürece bunlar önemsiz diyerek, bu tür şeyleri düşünmemesi gerektiğini söylüyordum..
eric, mary nin hayatından çıkmıştı çıkmasına ama ilişkimiz süresince ismi geçmeden durmuyordu.. işte zamanında onunla da buraya gelmiştik, vay efendim bana şöyle şöyle davranıyordu.. mary, eric ismini geçirmeden duramıyordu.. ilişkimizde eric in isminin geçmesi canımı çok sıksa da bunu farkettirmemeye çalışıyor ya da konuyu başka yere çekme gayretinde bulunuyordum..