gece birden uyandım aslında birden uyandım denemez, salih ve oğuzun ayak seslerine uyandım. çadırdan dışarı çıkmışlar ve kendi aralarında konuşarak yürüyorlardı. merakıma yenik düştüm ve ve çadırdan çıkıp onları takip etmeye başladım. gündüz çıktığımız dağa doğru gidiyorlardı.

her yer kapkaranlıktıher yer kapkaranlıktı yıldızlar çok net şekilde görünüyorlardı bilenler bilir. yıldızların net göründüğü gecelerde ay olmaz gökyüzünde o gece de ay yoktu ve önümdeki yolu zor görüyordum salih ve oğuz ise sanki etraf karanlık değilmiş gibi rahat bir şekilde ilerliyorlardı, kendi aralarında hiç konuşmamaya başlamışlardı. ben onların arkasında onlar önde gündüz bulduğumuz oyuğun önüne geldiler. bense onların beni göremeyeceklerini umduğum bir ağacın arkasına gizlendim.

bir rüzgar çıkmıştı ağaçları hafif şekilde sallıyordu uzaktan gelen dalgaların sesiyle karışıyordu. ben ağaçların sallanmasına bakarken bir ses duydum suya düşen bir şeyin sesi. oyuğun olduğu yöne baktım oğuz ve salih yoktu.

Reserve

dayanamadım ve yanlarına gitmek için olduğum yerden doğruldum yanımdaki el fenerini yaktım. korka korka ilerliyordum çünkü bu ıssız yerde üçümüz vardık sadece ve onların gece gece bu garip yere gelmeleri beni rahatsız etmişti. aklıma getirmek istemediğim şeyler vardı.

el fenerinin aydınlattığı yuvarlak alan siyah kayanın üzerindeydi. ince su yoluna devrilmişti biraz önce duyduğum ses bu devrilme sesi olmalıydı. peki arkadaşlarım neredeydi ? bu taşı devirip oyuğun yolunu mu açmışlardı? karanlıkta ellerinde fenerleri bile yokken- tek el feneri benim elimdeydi- bu oyukta ne arıyorlardı? ben oyuğun önünde bunları düşünürken bir ses daha duydum ama bu sefer bir insan sesi- daha çok çığlık gibiydi- <yardım et> diyordu.

Rezervasyon

yaz panpa yaz

gecenin kör bir vakti geldiğine göre yazmaya devam edebiliriz

o sesi duyunca irkildim size de olmuştur böyle bir irkilme mutfaktan bir ses duyarsınız ve boş bulunup irkilirsiniz ya ! benim durumum sizden biraz farklıydı, ben gecenin kör saatinde kimsenin olmadığı ıssız bir ormanda arkadaşlarımı izlerken onları kaybetmiş hemen ardından uğursuz bir oyuktan gelen yardım et sesini duymuştum. üstelik bu ses arkadaşımın yani oğuzun sesiydi. <salih bayıldı çabuk yardım et> diyordu. <tamam geliyorum> diyebildim o panikle ve feneri oyuğun içine tuttum aydınlanan ufak bir kısıma doğru yürümeye başladım

ilerlerken bir yandan da küfrediyordum <gecenin bu saatinde ışıksız bir şekilde tak mu var da buraya geliyorsunuz deli mi gibti sizi> diye ama bu sözlerime cevap alamıyordum sadece <yardım et diyordu>

duvarlara tutunarak ilerliyordum düşmemek için çünkü oyuğun içi o kadar karanlıktı ki sadece feneri tuttuğum yer aydınlanıyordu yani daire şeklinde bir alan diğer yerlere az da olsa bir ışık süzmesi bile gitmiyordu. duvara tutunan elim ıslandı herhalde duvardan su sızıyor diye düşündüm ama elime bakmaktan da kendimi alamadım. diğer elimle tuttuğum el feneriyle ıslanan elimi aydınlattım. elim simsiyah olmuştu

gündüz kayanın içindeki beyaz noktanın çatlamasıyla içinden çıkan siyah sıvı oyuğun duvarlarında akıyordu şimdi de. oğuzun sesi geldi o sırada <yardım et> diyordu yine. <tamam lan tamam> dedim onları bulunca ağız burun girişecektim beni bu saçmalıkların içine çektikleri için hem sinirliydim hem korkuyordum.

ne vardı sanki bu uğursuz yere girecek ya ben onları takip etmeseydim seslerini nasıl duyacaktım burada ölüp gideceklerdi. bunu düşünürken onları bu hale getiren şeyin ne olduğunu bilmediğimi fark ettim.

<ne oldu düştünüz mü bir yeriniz mi kırıldı> dedim sorduğum soruya cevap olmayan <yardım et > sözünü söylediler ama bu sefer ses daha kısık şekilde geliyordu benden uzaklaşıyor gibiydi. ellerimi duvardan akan siyah sıvıya değdirmeden ilerlemeye çalışıyordum. bir kaç dakika ilerledikten sonra duvarları kuru olan bir yere geldim. ama duvarda başka birşey vardı.

bir kömür parçasıyla çizilmiş gibi duran şekiller vardı. ilk çağlardaki mağara resimlerine benziyorlardı ama arapça harfler de yazıyordu şekillerin altında. elimdeki feneri duvara tutarak incelemeye başladım. ilk şekiller bütününde bir grup insan vardı ve karanlık bir silüetin etrafında bir daire oluşturmuşlardı önlerinde de birer kitap vardı. karanlık silüet insanlara göre daha büyük çizilmişti ve insanlar ona doğru bakmıyordu...

kendi başıma yazıp duruyorum aq

Rezerved

Diğer başlığımın resmi olmadığı ve modların ilgisizliğinden dolayı tekrar açma kararı aldım.

Giriş

Merhaba arkadaşlar benim adım Alperen ve üniversite 3 sınıfını bitirmek üzereyim, sizlere anlatmak istediğim olay bundan uzun zaman önceydi(bir de tarihimi aklımda tutacam amk) burada yazılan olayların aksine ben onları ne gördüm ne de konuştum. Bu ne dıbına kodumun çocuğu neyi anlatacaksınız derseniz, bu benim lise sonda kaldığım 30 kişilik pansiyonda ki dostlarımın yaşadıkları.

-Hikaye-

Lise sona geldiğimde ailem dershaneye yakın olmam ve etütleri kaçırmamam için beni küçük bir pansiyona kaydettirdi. Önceden klinik olarak kullanılan bina bir kurum tarafından kiralanmış ve dershanenin öğrencilerini barındırmaya başlamış. Okul Eylülde açılıpta yurda yerleşince ilk önce arkadaşlarla kaynaşmayı reddettim. Çünkü benim kitaplarımdan başka dostum yoktu. Ancak arkadaşlar o kadar samimi ve ikram sahibiydiler ki kısa sürede onlardan biri olmamak elde değildi. Zamanınızı almak istemiyorum ve asıl olaya geliyorum. Hafta sonları çoğu ögrenci evine gittiğinde yurt hiç kimsenin olmadığı kadar sessiz olurdu. Yine sıradan bir hafta sonu yurtta 8 öğrenci vardı ve de bizim yemeklerimizle, temizliğimizle ilgilinen 30'lu yaşlarında hiç evlenmemiş ve benim en iyi dostum olan Selvi kalmıştı.

Bir çift çocukları olmadıği için evlatlık almaya karar verirler. Yetimhanedeki bir çocuğu evlatlık alacaklardır. Fakat bir sorun vardır çocuk hic uyumamaktadır. Yetimhane müdürü de uyku probleminin sebebini sormamalarini istemistir.

Bir ay geçtikten sonra duruma üzülen ve sinirlenen anne çocuğa nedenini sormaya karar verir.

- Oğlum sana bisey soracağım. Neden hiç uyumuyorsun ?

Ve çocui cevap vermiş

- imçiçi uyur mu amk Qweqweqee