O zamanlar çok sessiz bir çocuğum. O kadar sessizim ki sınıftaki çocuklar çıldırıyor ben sakin bir şekilde etrafımda gelişen olayları seyrediyorum. Yiyin birbirinizi amk kafasındayım. Neyse beyza diye bir kız var sınıfta ben bunu çok seviyorum. Ama öyle böyle değil konuşacak cesaretim de yok. Ancak kız gerçekten cok tatlı. Barış manço der ya gülüşüne cihan değer, hakikaten gülüşüne cihan değer. Neyse sonra okulu bitirdik. Yıkıklığımızı bir nebze üstümüzden attık. O kıza hâla hastayım. En son tıp kazanmıştı. Onu da annem söyledi. Özel ders filan almış. Sürekli bana tembih ediyordu. Üni sınavına hazırlıkta ben gururuma yediremiyordum. Sonuçts ben mühendislik okuyorum. Kız tıp okuyor. Kızla bir şekilde irtibat kurmak istiyorum. Bu da böyle bir anımdır.

ya sen derdini mi anlattın şimdi olmayan bişey ni söyledin soru mu sordun taktik mi istedin naptın sen

Sidikli beyzayı mı diyosun lan yoksa?