karşısına çıkıpta seni seviyorum diyemedim sürekli izledim, sadece izledim uzaktan baktım işte. okullar tatil diye sevdiğimi söliyeyim dedim dün gece bütün özgüvenimi toplayıp mesaj attım birkez daha aynısını yaparmısın deseler imkanı yok yapamam ama o an yaptım işte ne olursa olsun gözüyle baktım ucunda ölüm yoktu ama belli bi süre nefes alış verişimi zorlaştıracaktı. düşündüm yok dese bile çabuk atlatırdım görmüyordum sonuçta. konuştuk, iki üç saat konuştuk, benim ümidimin arttığı vakitler eski sevgilimi unutamıyorum dedi ben ne yapıcam dedim unut dedi daha sen unutamıyorsun ben nasıl unutucam diyemedim peki dedim sustum bişey yaz dedi belliydi sevgimi önemsediği ama o sevmedikten sonra neye yarardı önemsemesi iki yılım üç saatte bitti onu düşünerek dinlediğim şarkılar bile daha uzun sürüyordu.
söyleyince rahatlarsın diyenler rahatlanılmıyor

(bkz: annem babama nasıl verdi acaba neler)