Arkadaşımın bana anlattığı bir hikaye. Gerçek dedi fakat o kısmıyla ilgilenmiyorum. (Değişiklikler yaptım içinde)

Babam uzun yol şöförüydü. Yüzünü bile zor görürdük, sürekli uzak kalırdı bize. 2 kardeşiz, ben ve kardeşim Mert. Ulan o kadar garip geliyor ki, küçükken o adamla olan doğru düzgün anım bile yok. Boş geliyor sadece, ne ona sarılırken çekildiğim bir fotoğraf var, ne de onun gibi birşey. Geçmişimiz böyle babamla aslında, çok birşey yok. He benim anlatacağım şey geçen yaşadığım olay. insanların unutmaması gereken birşeyi anlatıyor aslında.

Kısa bir hikaye zaten. 3 4 seferdir yazmaya çalışıyorum hata veriyor anlamadım. Sinir oldum dıbına koyayım ya gece gece, az sonra yazarım devdıbını.

Dün akşam işten geliyorum eve normal bir şekilde. Kardeş lise 4, anne ve baba. 4 kişilik minik aileyiz işte. Eve geldim, babam yok tabikide. Fakat annemide göremedim, geçtim odama yattım yatağıma yaklaşık 10 dakika tavanı izledim. Sonra kardeşimide göremediğimi farkettim. Aynı anda kardeşim kapıyı açtı, normal selamlaşmadan sonra yanıma geldi, "Abi babam. Kalp krizi abi babam hastanede." dedi. Lan ne hissetmem gerekeceğini bilemedim. Cidden çok garip, gittim hastaneye. Kalp krizi geçirmiş, anjiyo yapmışlar. Yoğun bakımdaymış falan. Gerçekten garip hissediyorum. Ne hissedeceğimi ne diyeceğimi bilemiyorum. Kalakaldım bildiğin lan öyle. Nedeni belli zaten, hani o direk olan baba bizde sadece görüntü olarak vardı. Hiç yanımızda olmadı, he sevmiyor değilim ama sadece -babam- diyebileceğim bir figür tam olarak olmadı hiç. Yardım desen hep annem koştu her derdime, hala da devam ediyor kardeşime yardım etmeye. Hani bu yüzden içinde baba geçen cümlelerim bile azdır benim şu ömrümde.