Yıl 2010 güzel bir yaşam, arkadaş çevresi ve eğlence fakat her güzel şeyin negatifliğide tabii var. Annemin beynindeki timör artık yavaş yavaş raks ediyordu. Ben ise bitmişim, hergün salya sümük, beni gören herkes acır şekilde bakıyor. Timör artık beyine öyle işlemişki öncelerde uzaktaki akrabaları sonra gelen semt misafirlerini tanımamaya başladı. Korktum benim adımı da unutacak diye neredeyse hergün ağlayarak adımı söyletecek sorular soruyordum. iyi şeyler olunca Allahı unutuyordum, fakat başıma kötü birşey gelince allahın varlığının bu duruma bir mucize yaratmasını istiyordum. Biyolojik bir baba bitmiş bir oğul, sabah kalktım, yanına gittim. Boş bakışlarla tavanı seyrediyor.

Anne dedim, siz kimsiniz cevabını aldım. O an tüm insanlığın içinde bulunduğu durumun dışındaymışım gibiydi.

Ağlayarak; anne bana son kez oğlum der misin?
Sanki ertesi gün öleceğini anlamış gibiydim.

Çok düşündüm bunu anlatmak için, dudaklarımı ısıra ısıra işledim cümleleri rant için yapmadım. Bu konu da en son isteğim de o olur zaten, kalın sağlıcakla.

Hoşçakal anne seni seviyorum.