Her ne kadar bu entry çok büyük ihtimalle giblenmeyecek olsa bile birilerine anlatmassam delireceğim... Evet başlıktan anlayacağınız üzere çok taktan bir hayatım var ve kimi zaman böyle hayatın amk diye diye kafamı duvarlara vuruyorum. Öncelikle dinden başlamak istiyorum. Dininiz hakkında nasıl bu kadar emin olabiliyorsunuz ? Ben nasıl olabiliyorum ? Hiç düşündünüz mü "ya gerçek değilse ?" . Ben bu soruyu kendime 15 yaşımdan beri soruyorum ve sonuç ne mi ? Bir dine bile inanmadığım halde ateist te değilim biz insanoğlu asla neyin gerçek olduğunu bilemeyeceğiz ve ya öğrenemeyeceğiz( herkesin dinine saygım sonsuzdur , ben bilmiyorsam siz de öyle olmak zorunda değilsiniz tabi ki... ). Bazen düşünüyorum da ya her şey bir hayalse ? Ya tanıdığım kişiler , dinlediğim müzikler , sevdiğim hayvanlar bir hayalden ibaretse ? Ya gerçek dünya daha farklıysa ? Her neyse bunlarla beyninizi fazla yormak istemiyorum. ilk olarak ortaokuldan başlayalım.
Sigara bağımlısı olan babamın ciğerlerinin su topladığı ve emekli olma durumu , benim en asosyal aynı zamanda tembel olduğum bu dönem hayatımdaki en rezil zamanlardır. Dediğim gibi çok asosyaldim ve insanlarla konuşurken acayip derecede heyecanlanırdım , bilmediğim bir nedenden dolayı konuşmakta az da olsa zorluk çekiyordum . Tabi asosyal olmamın başka bir nedeni sadece 3 kişilik arkadaş ortamımın içinden adeta nefret ettiğim bir insanın beni sürekli rezil etmesiydi. Bu bine hiç gücüm yetmezdi ve beni sürekli pataklardı hemde sınıfın ortasında. Kaç kere bu binle arkadaşlığımı bitirmek için kavga çıkardıysam etsem de mezun olana kadar kurtulamadım bu oçtan. Orta okulda aynı zamanda dediğim gibi derslerim çok düşmüştü çünkü babamın ciğerleri su toplamıştı ve emekli olmak zorunda kalmıştı eve zar zor para yetiştiriyorduk (emekli maaşı) ve benim ergenliğe yeni girdiğim yıllar olduğu için pek sevecen biri değildim . Bütün işi gücü evde zıbarmak olan biriydim hayattan pek beklentim yoktu ( buna bir de sürekli kavga eden anne-baba ve 2 tane egoist abla ekleyin heh ! işte hayatım tam olarak buydu) ortaokuldan mezun olduktan sonra duyduğum şey beni çok çok derinden etkilemişti... Evlatlıktım , evet evlatlık... Ne kadar acı olduğunu bilemezsiniz. Ailem dediğiniz insanların arasında sadece bi sığıntı olmak. Neyse şimdiden "yalanını gibeyim" tarzı yorumlar olacağını tahmin edebiliyorum. Ve gel gelelim liseye. Hayatımın en kötü anısını yaşadığım o yıllar. Dediğim gibi evlatlık olduğumu öğrendim ve ailemin yanında sığıntı gibiydim. Onlarla aynı sofraya oturmaz , harçlık almaz ve diyaloğa girmez olmuştum . Tek amacım derslerimi düzeltip iyi bir iş sahibi olup bana yıllarca bakan aileye borcumu ödemekti. Ta ki o kişiyle tanışana dek... 165 boylarında uzun kahverengi saçlı yemyeşil gözleri ile resmen etrafı aydınlatan güzeller güzeli bir kız. Adı ezgi olsun. Yanıma geldi ve bana ödevi sordu tabi ben güzelliğiyle o kadar büyülenmişim ki 5 saniye dona kaldım. Sonra acayip utangaç bir halle ellerim titreye titreye ödevi bi kağıda yazıp ona verdim (dediğim gibi çok utangaç ve heyecanlı biriydim) bu şekilde tanıştık. Tanışırken 1-2 yıl sonra bana kızgın bir şekilde öleceği aklıma bile gelmemişti. Keşke gelseydi de bi şekilde engelleseydim veya onla hiç kavga etmeseydim o gece belki de bu lanet vicdan azabından kurtulabilirdim. Bunla tanıştıktan bir kaç hafta sonra samimi olmaya başlamıştık. Ondan o kadar hoşlanıyordum ki onla konuşurken resmen donup kalıyordum. Ona hep açılmak istedim ama lanet olsun ki açılamadım o bana açıldı . O söylediği kelimeler hala aklımda ondan kalan çok güzel anılardan sadece biri. Öyle böyle derken aradan 1-2 sene geçti ikimiz de lise sondaydık ve okul bittikten sonra aynı üniversiteyi kazanma hayallerimiz vardı. Ta ki o gece o lanet tartışmaya kadar. O kadar ağır sözler söylemiştim ki ona bana bi tokat attı ve ağlayarak yanımdan ayrıldı. Tabi ben de o gibik kafamla hala sinirden çatlıyordum. Ve o haber... Duyduğum an resmen dondum, kalbim fırlayacak gibi oldu ve gözlerim karardı. O ölmüştü... Uğruna her şeyimi verebileceğim , beni hayata bağlayan kız ölmüştü. Sonraki yaşamımda her ne kadar kızlarla çıksam da hiç kimse onun yerini tutmadı , tutamadı . Tabi bu yaşadığım gibik hayatta yaşadıklarım bu kadar olsa keşke ama fazlası var. Neyse yavaştan bitireyim en iyisi sizin de kafanızı fazla yormayayım (her ne kadar bu entry giblenmeyecek olsa da)
Not: Bir de annesini babasını küçük yaşta kaybedenler var Allah(eğer varsa) asıl onların yardımcısı olsun