bir katilin hayatı

yeni bi güne uyandım
cidden yeniydi, artık doğan her güneş karanlık şafaktan bir çizik eksilmesi demekti
o kadar çiziğe yetecek kadar yer yoktu belki ranzamda ama olsun ben yine de başladım
vira bismillah, gerisi de gelir inşallah

içimde geleceğe dair bi umut vardı artık, gün sayıyordum
he çıksam ne olacak diye hayal etmedim hiç, ama yine de vazgeçmedim çiziklerden
lakin bazı gerçekleri de görmezden gelemezdim
benim ne param vardı ne de gönderenim
tamam para pek bi işe yaramıyor burada ama yine de lazım
sigarayı mesela hep serkandan otlanıyorum, e çocuğun da para göndereni rahmetli babasından kalma emekli maaşıyla geçinen bi gariban anası var
öyle sigara diyip geçmeyin, burda duman bir dert ortağı, teselli bi yerde
gardiyana para vereceksin, içeri sokacak, sakalını alacak, bunlar hep para
bazen de çay alıyoruz koğuşa, çocuklar durumumu biliyor benden almıyorlar ama artık ağrıma gidiyor

koğuştan bi kaç çocuk var ıslah evindeki işlerde çalışan, iş dediysem mahkum programları, çanak çömlek, konfeksiyon falan
sordum, ettim, e oluru da var
gardiyanlar aracılığıyla müdürden de izin alınca verdiler beni marangozhaneye
klimacı baktı ben gündüz yokum, akşamları da fazla muhabbet edemiyoruz, o da geldi yanıma
beraber marangozhanede akşam etmeye başladık
kolay bi iş değil, akşama kadar bildiğin hamallık etmek gibi, inciği boncuğu yok yani, koca kütüğü kaldırıp bıçağın ağzına yatırıyorsun, pestilin çıkıyor resmen ama zaman da hızlanıyor orada, geçmez dediğin saatler birbirini kovalıyor ardı sıra
aldığımız maaşın bi kısmını gardiyanlar alıyor, çalışmak isteyen çok olunca mecbur veriyoruz
geri kalanı da zaten öyle pek bişey değil, çay sigara parasını anca karşılıyor
hani olmaz ama artarsa bi garibanın sigarasını da biz alıyoruz

böyle geçiyor günler
mevsim değişmiş, güneşi kırk yılın başı avluya çıkarsak, beton duvarlar arasından görüyoruz
dalıp gittiğim oluyor geçmişe bazen
dedemle tarlada güneş altında çalışmışlığım aklıma geliyor
artık ağlamak yok,
lakin gözyaşım akmasa da düşüyor gönlümden bir şeyler, hüzünleniyorum

bazı bazı bağlamayı alıyorum elime, serkanın taşşak geçmeleri eşliğinde tıngırdatmaya çalışıyorum
- ulan o kadar odun yonttum senin gibisini görmedim, diyor
- böylesini de görmemişsindir
dediğimde bağlamayı atıp birbirimizi boğazlamamızla bitiyor her seferinde
olmuyor ama bu da bi meşgale nihayetinde
her şey zamanda kaybolmamak için

saymadım ama baya olmuş çizikler
ranzanın iki yanını boydan boya bitirmişim
safi demire attığım her çizikte bir gün gidiyor ömrümden, seviniyorum

arada sırada kopuyor sinirler, giriyoruz birbirimize
biz serkanla hep aynı tarafta, karşımıza kim gelirse artık
kin gütmek yok, ne olmuşsa orda bitiyor
herkes yedirebiliyor mu gururuna, yok tabiki
lakin bize kesilen hesabı ikimiz ortaklaşa ödediğimizden genelde hep ikram yapmayı tercih ediyor arkadaşlar

sonra bir gün haber geliyor
serkan kardeşim, dostum, anam, babam
ayrılık vakti gelmiş meğer
hep biliyorduk bu günün geleceğini
ama ölüm gibi, geleceğini bilirsin, yine de kabullenemezsin misali kabullenemiyorum
yaşını doldurduğu için ıslah evinden ceza evine gönderiliyor

ayrılmak çok zor
ağlamıyım diyorum, tutamıyorum kendimi
ulan can dostum o benim, bi daha görüşmek mi, ölmez sağ kalırsak eğer, ya nasip
koğuşun kapısında söz veriyoruz birbirimize
çıkınca birbirimizi bulucaz
revirden koğuşa girdiğim gün sarıldığımız gibi sarılıp helalleşiyoruz
gidiş o gidiş
bir daha ne zaman haber aldım klimacıdannn, çok sonra diyeyim siz anlayın

sonra kaldım mı tek başıma
bir olmak zordur gardaş, demişti vakti zamanında dostum
hakkaten doğruymuş
meğer ne çok nem kapan varmış benden
ne zaman marangozhaneden koğuşa dönsem yatağımda yatılmış, eşyalarım kurcalanmış buluyorum
soruyorum, ediyorum yok, ama anlıyorum birilerinin kaşıntısı tutmuş

derken bir gün tekrar girdim koğuşa, benim ranzanın yanındaki ranzada konseyi toplamışlar
koğuş bizim koğuş, elemanları tanıyorum tek tek, ama bu çiğ süt emmişlik yok mu, adamla kırk sene aynı tastan yersin baba der sesi çıkmaz, bi gün tok olsun ayak üstü gibmeye çalışır

bi kaç kişi de benim yatakta oturuyor ki en nefret ettiğim şey
yine de yavaş hareket ediyorum, hani görüp kalksınlar da iş almayalım başımıza, az zamanımız kalmış ıslah evinde
baktım giblenildiğim yok
- beyler bi müsade edin de yatayım, çalıştım bütün gün, yorgunum
halbuki binlere ne açıklama yapıyorsun amk, tek tek gib analarını yeridir
bitanesi atladı ordan
- kardeş bize mi sordun çalışırken
oldum olası cevabı zor olan sorulardan zevk almışımdır, da bu nasıl bir sorudur, yani sen kimsin amk
daha önceden bi yaran var belli, içinde büyümüş o da belli, de arkadaşım bu ne şimdi
- haklısın kardeş, dedim
şimdi bu arkadaş kafayı kırmış, haksızsın desem bişey değişmeyecek, e ben sebi sübyan halimle koca koğuşa kafa tutmuşum, şimdiki zebellah halimle erinirmiyim dayaktan, yok
tam iki ranzanın arasındayım, ikisi benim ranzada üçü karşısında bu elemanda o üçlünün arasında karşılıklı oturuyorlar
muallakce bi ifade suratlarında, adam yerine koyup bana bakmıyorlar bile
bu elemanın kafaya daha oradayken bi tekme, ne olduğunu anlayamadan bi de tekmenin sağlamasını yapıştırdım, diğer dört etkisiz eleman dağıldı birden.
dedim ya çiğ süt emmiş bunlar diye
sonra bir güzel evirip çevirip revirden hepsi dahil bir haftalık rezervasyon yaptırdım buna
o günden sonra da nakledileceğim güne kadar bir daha kimse karışanım edenim olmadı

sadece bağlamayı aldığım zaman elime, çocuklar dayanamayıp
- abi yeter yatalım istersen, sabah namazına kalkamıyoz sonra diyorlardı
bağlama çalamasam da milleti namaza başlattım sayılır ya o da bi başarıdır nihayetinde

derken onca zamandan sonra, gün evden ayrılık günü

yine kelepçelendi ellerim, yine girdi jandarmalar kollarıma
allaha ısmarladık arkadaşlar, allah hepinizin yar ve yardımcısı olsun

bir mapus damından başka bir mapus ddıbına

ya da ben öyle sanıyordum
meğer bunca sene ceza çekmemişiz, hapis yatmışız sadece
güneşe değil avluya hasret kalmak da varmış meğer kaderde

ve işte geldik

sincannn ömrümden ömür zütüren sincan
içtiğim bi damla sütü de burnumdan getiren sincan
ölmeyi istediğim tek yer sincan
yazmaya kalksam tek bir gününden roman çıkaracağım sincan

öyle bi yer hayal edin ki,
kainatın en büyük şeytanları insanların içine girmiş ve herkes birbirine düşman
kimsenin seni istemediği yerde taraf olmak zorundasın
zorbalıkla oluyor her şey, zorbalık kalleşlikten geçiyor
fakir fukara garip guraba arada eziliyor
bi yerlerden geliyor emirler, yap diyorlar yapıyorsun, yeme diyorlar yemiyorsun
fazlasının olduğu eksiğinin olmadığı, çiçeklerin hakkaten açmadığı bir dünya işte, hayal edebiliyormusun

daha jandarmalar gardiyanlara teslim ederken dım bir şey olacak

üç gardiyan zütürüyordu beni koğuşuma
koridorlardaki kan izlerine dalmışım yanlarından geçerken
içlerinden bi tanesinin sesi kendime getirdi beni
- paşam televizyonlu oda mı istersin banyolu oda mı
diğer ikisinin keyifleri geldi birden, sırıtmaya başladılar, anladım ipin ucunda takluk var
- abi siz neyi uygun görürseniz
- la olm basit bi soru sorduk sana, malmısın dıbına koyim, televizyonlu mu banyolu mu, birini seç
- abi farketmez valla benim için, siz neyi uygun görürseniz
- la hasan bu dıbına goduğumu 37 ye zütürelim, seyretsin biraz
- tamam abi
ben o 37 yi sizin zütünüze sokmayı da bilirdim ama sizden çokkk çok önce sayın hakim beyi bulup onun zütünden başlamadıktan sonra faydası yok
lakin gidiyoruz işte 37 ye

merdivenlerden indik, soğuk, pis, ışık yandığında dahi aydınlanmayan karanlık bir odaya girdik
önce bir iki aralarında itiştirdiler beni
içimden hep korkutmak için yaptıkları geçiyor, yani başka neden yapsınlar, bi sebebi olmalı dimi
konuşsanıza lan bi sebebi olmalı dimi, konuşsanıza
yokk yok kardeşşş, bazen sebebe gerek yok

joplarını yavaşça çıkardılar
anama, avradıma, doğmamış çocuğuma, mezhebime, dinime, taa yedi ceddimden tanımadığım en uzak akrabama kadar, varlığıma söve söve, bana hayatımda yemediğim dayağı attılar
önce yalvardım, belki acırda bırakırlar diye , abi yeter ben ne yaptım size, kimim kimsem yok tanımam kimseyi, hiç mi vicdan yok sizde
dinlemedi şerefsizler
sonra allaha yalvardım yarabbi canımı alacaksan al yoksa kurtar beni burdan
o da dinlemedi
ta ki yediğim dayağı hissetmeyene kadar vurdular bana, bayıltana kadar, bir hafta kan işeyene kadar vurdular
sonrada revirde bir iki sardıktan sonra zütürüp koğuşa attılar

hacı abinin dediği gibi iki gün daha kendime gelemedim
ama sağolsun ilgilendi benle
yerimden kalkamadım, tuttu kolumdan işetti icabında
yemeğimi yedirdi, yaralarımı temizledi

velhasıl sorularıma da cevap verdi
- ee hacı abi şimdi anlat bakalım, ben niye bu haldeyim
- bak evlat bunun aslı astarı baya uzundur, ben sana en kısa halini anlatıyım.
son senelerde cezaevi yönetimi, koğuşları kontrol edemez oldu. hatta öyle ki kurulduğundan beri girilemeyen koğuşlar vardır. burda herkes taraftır, en milliyetçisinden en vatansızına, en kahpesinden en mertine herkes bir uçtadır.
hal böyle olunca da herkesin sahibi vardır. sahipliysen devlet sana dokunamaz, devlet sana dokunamazsa burada gücüne göre her şeyi yaparsın. eroin, kumar, içki, silah, işkence her şey var bu dört duvar arasında. devletin evinde devletsiz kalmışız anlayacağın.
sonra derin bi iç çekti, ben dinliyorum ama dayanamadım daha fazla
- ee abi bunların benle ne alakası var
- var evlat var, hemde çok alakası var. devlet evine sahip çıkamazsa ne olur, anarşi olur. güçlü olan gelir, sahipsizin elindekini alır, onu hor görür. burada olan da bu. örgüt koğuşları haraca bağladı, vermeyenler işkenceye tutuldu, zorbalıkla güya fikir mücadelesi için infaz edildiler. bağırdık, feryat ettik, gardiyanların çoğu satın alınmış, satın alınmayanlarsa korkutulmuş, sesimizi duyan olmadı. örgüt devleti sindirmiş anlayacağın. burda devlet örgüttür, çomağı devlettir. gardiyanlar haşa kendilerini allah sanıyor. ama koğuşa da giremiyor. acizliklerinden gittikçe gaddarlaşıyorlar.
tekrar durdu, elindeki kehribar tesbihi çekmeyi bırakıp gözlerimin içine baktı ve
- şimdi gelelim seni niçin bu hale getirdiklerine, garip gelecek ama zevk için evlat zevk için. birbirlerine anlatabilmek için. anlatırken gülebilmek için. kim daha çok vurdu diyebilmek için. yani kısaca bir hiç için.
sinirden ne diyeceğimi bilemiyordum
- nasıl yani hacı abi, zevk için ne lan, ömrümde yemediğim dayağı zevk için mi yedim
- evlat, zalimin zulmüne sebep aranmaz

hacı abinin yüzü iyice düştü
kalkıp bi sigara yaktı, bi tane de bana uzattı
nasıl bi sinirle içtim, kaç nefes çektim de bitti anlamadım
sebepsiz o kadar aşağılanırmı lan insan
hayvan olsa atmayacağın o kadar dayak atılır mı
hayvan kadar değerim yokmuşta, hatırlatılmadığından unutmuşum meğer

böyle başladı işte sincan maceram
giremedikleri koğuşlardakiler onları aciz bırakmıştı ve acizlikleri onları zalimleştirmişti
bense arada kaynayan eleman olmuştum
ne hakkımı savunanım ne de halimi soranım yokken böyle bi dünyada bu hale gelmem normal değilmiydi zaten

avlu yok, güneş yok, merhamet yok.
örgüt neredeyse tüm cezaevini almış, alamadığı yerde milliyetçi geçinenler, uzanamadıkları yerde gardiyanlar
her köşe başı tutulmuş
adım mı atacaksın, izin şart,
gece koğuşta tuvaletemi gideceksin, gitmesen en iyisi ama yine de izin alacaksın,
yemek mi yiyeceksin, tabi o gün yemek yenmeyecek yasağı gelmemişse, yine izin alacaksın.

ben feleğin çemberinden geçtiğimi sanıyordum, burada çemberi ateşe verip geçmeyi öğrendim
sarık bağlayıp, namaza başladım hacı abilerin tarafında olmak için
çoğu katillerden oluşan cemaate girdim
yeme dediler yemedim, uyuma dediler uyumadım
isyan edeceğiz dediler isyan ettim