bir katilin hayatı

sıkılanınız varmı lan

okursanız hikayemi yazayım

babam 80 lerin fikir mücadelesi veren gençlerinden biriymiş. kendi çapında partidir, milliyetçiliktir, vurdusudur, kırdısıdır uğraşırken 30 eylül 1982 akşamı evimize gelip kendilerini memur diye tanıtan meçhul adamlar tarafından annemin gözleri önünde resmen infaz edilmiş.

bu olay annemi çok etkilemiş, beni emziremez olmuş ve ben daha yaşımı doldurmadan hakkın rahmetine kavuşmuş.

dedem sahip çıkmış bana. ninem erken yaşta rahmetli olmuş, gelinleriyse bakmaya erinmişler, kızı da yok, tek başına büyütmüş beni.

kendimle alakalı hatıralarım dedemle başlar benim.

dedem nasifoğlu ömer mağrur adamdı, eskilerin de eskisi bakışı vardı hayata. çok uğraşmış babam rahmetli olunca, istanbula gelmiş, cenazeyi kaldırtmamış olay aydınlanana dek, vermiş veriştirmiş, araya ne kadar hatrı sayılır adam varsa sokmuş ama her seferinde kapatmışlar kapıları yüzüne, eli boş kalmış. çaresiz 4. gününde gömmüş rahmetliyi.

cenazeden sonra annemi almış yanına, bakmış kadıncağız perişan halde. dedemse bir başına bi adam, dertleşsen dertleşemezsin, sorunun olsa anlatamazsın, biçare zütürmüş baba evine. zütürmüşte annemin ki hastalık değil ki iyi olsun, hayata küsmüş kadıncağız, ne yapmışlar ne etmişler yok. sonrası malum zaten.

önce vermek istememiş anne tarafı, sonra dedeme karşı koyamayacaklarını anlayınca mecbur kalmışlar.

hiç hissetmedim babamın yokluğunu, varlığını bilmediğimden olsa gerek. neye ihtiyacım varsa dedemi buldum yanı başımda. can dedim veririm dedi.
lakin kendimi bildiğim zamanlarda başladı annesizliğim. bu öyle bir şey ki ne kadar dik durmaya çalışsam da hayata, göğsümdeki ince bir sızı hep belimi bükmüştür.

küçüklüğüm köy yerinde geçti. bildiğiniz ayağında lastik çarıkları olan, yüzü her daim kızarık, dedem sağolsun ölüyü, diriyi, küçüğü, büyüğü ayırt etmeden herkese çatan bir çocukmuşum. bazen de çekilirmişim köşeme top atsalar aldırmazmışım, o vakit sanırım düşünürmüşüm annemi.

ortaokulu şehirde okumamı istedi dedem, beni okutmayı kafaya koymuştu bir kere. güç derdi her zaman, güç kılıçtan kaleme geçmiş bir kere, o yüzden okuyacaksın.

yatılı kalıyor, ayda bir kez dedemi görmek için köye gidiyordum.
yazları da dedemle beraber bağ bahçe işinde uğraşıp hem ona yardım ediyor hem de dert ortağı oluyordum bir nevi. iki yaz geçmişti ortaokula başlayalı. dedem de artık çok yaşlandığı için onu yalnız bırakmıyordum. biraz sohbet biraz ev işi biraz ders derken yaz bitti.

yaz bitince tekrar okula döndüm. derslerim iyiye yakın bi öğrenciydim. akşama kadar okulda dersleri görür, akşam olunca yan taraftaki yurt binasına geçerdik. ailesi zengin olup şehirde yaşayanlar hariç hemen herkes yurtta kalırdı.

normalde her öğrencinin huzursuz olduğu yurt yaşdıbını garipsememiştim, hatta hoşuma bile gitmişti. insanların arasında olmayı seviyordum. hayatta ilk defa aynı standartlara sahiptik. onların da orada kimsesi yoktu benim de. hayat, okul, dersler, koşuşturmacaya tutulmuş, kaderin varlığını bir an olsun unutmuşken ben, sağolsun o ne yaptı yine hatırlattı bana çizdiği yolun engebelerini.

bir karanlığa girdim, bir daha da hiç çıkamadım o gece.

sağolsun bizim hademelerden biri benimle ilgileniyor, bi sıkıntın varsa gel anlat ben büyüğünüm, benimde çocuğum var senin kadar, onun yerine koyuyorum seni, ne sıkıntın olursa söyle diyor. bizde çocuğuz, bir sevgiyi bilmişiz hep, başkasının ilgisine açız, hoşumuza gidiyor böyle şeyler. köy yerinde büyümüşüz üstelik, duymamışız görmemişiz mertlikten başka birşey.

lakin bu puşt dölü bilenmiş bana bir kere, aklına girmiş soysuzun kahpelik.

çağırdı beni bi akşam yanına, sevdiğim bisküvilerden de almış dışardan, babam olsa heralde bu kadar severdi dedirtecek türden ilgileniyor benimle. o arada bir içkisini içip bana nasihat veriyor, ben de adamın televizyonu var odasında, köydeki evde adam gibi elektirk yok, ağzım açık onu seyrediyorum. sonra ne olduysa damarı tuttu başladı kahpeliğe, napıyosun lan dememle ağzımı kapatmaya çalıştı, domuz gibi de güçlü şerefsiz. oramı buramı elliyor, kucağına oturtmaya çalışıyor beni. sımsıkı tutmuş, kımıldayamıyorum.

bazen fırsat buluyorum bağırıcam sesim çıkmıyor, bildiğim ne kadar dua varsa ediyorum o an. ama çaresizlik çöreklenmiş üstüme bir kere ne yapsam ne etsem kurtulamıyorum.

tam da o an farkettim masanın üstündeki el fenerini, bi hamleyle almamla birlikte cama fırlattım.

aynı anda fırlattı beni bi köşeye, koca cam tuz buz olmuş, cama çıktı gören eden var mı diye, gören olacak ki odaya dönüp aldı beni ellerine.
en sağlamından iki tane vurdu sırtıma ben de nefes kesildi tabi, gözler faltaşı gibi açılmış ağzımdan nefesten başka bişey çıkmıyor
- ulan bin, tek kelime birine bişey anlatırsan seni öldürürüm.
- anladınmı
- anladınmı lan
amk gözlerimizden yaş akaraken kafa sallayabildik sadece

dışardaki millet odanın bulunduğu koridora girmeden saldı beni odadan.
tuvalete gidip kitledim kapısını, hiç sesimi çıkarmadan kaç saat durdum orada, ne kadar ağladım, o gece hiç bitti mi bilmiyorum.
önce kendime yakıştıramadım bunu, utandım her geçen saniye biraz daha, ellerimi ısırdım ağlarken sesim çıkmasın diye.
sonra nefret bürüdü içimi, gece ilerledikçe biraz daha öldürdüm insanlığımı, hayallerimi, geleceğimi.
incecik bir pamuk ipliğine bağlı kaderim, o gece intikamla sessizlik arasında gidip geldi.

sabah olup okula gitme vakti gelince, millet tuvaletlere girip çıkarken kendime gelebildim biraz.
çocukluk işte, unutuyor en ufak şeyde en büyük acıları, korkumla beraber çıktım kendimi kitlediğim yerden.
lakin yüzümde dünkü çocuktan eser yok
ne yaptığımı bilmeden hazırlandım okul için, hala masumum amk, akşam ki olanlar aklımı kemirirken dahi okulu düşünüyorum.
ama onu görme ihtimali bile sessizliğim için yetiyor.
en ufak kıpırtıda, koridordaki yaklaşan adım sesinde irkiliyorum.

o günün öğleninde gördüm namussuzu, yemek saatinde uzaktan beni seyrediyordu.
bi anlık kafamı çevirdiğimde gözünü kırpması yetti ağzımdaki lokmanın boğazımda düğümlenmesi için.
o an bir şey hissedemedim bile, vücudum heyecandan yanıyordu sanki, kalbim deli gibi çarpıyor ellerimden bacaklarıma kadar her yerim titriyordu.

o gün ne yaptık okulda, kim ne söyledi, akşamı nasıl ettim hatırlamıyorum.
aklımda türlü türlü işler, dedemi düşünüyorum ne der ne eder, anlatsam benden utanır mı

akşam 11 gibi devam ederim

öylece geldim yurta, gelir gelmez de yattım zaten
dedemin yolda izde bişey olur diye verdiği sürmene çakısını koydum yastığımın altına
ne olur ne olmaz diye elim yastığın altında gözümü kırpmadan bekliyorum
lakin geceden de uykusuzum, uyuya kalmışım çok geçmeden

bacaklarıma dokunulduğunu hissederek gecenin bir vakti uyandım
gözlerimi açamadım, ne de bağırabildim
sessizce dua ediyordum allaha
yarabbi ne olur, ne olur böyle bişey olmasın, çeksin elini yemin ediyorum sesimi çıkarmıycam
ama dualarımın karşılığı yoktu
üst ranzada yattığım için dahasını yapamıyordu belki ama el vücudumun her yerinde geziniyordu
sanki uyanmamı istiyordu

sonra topladım tüm kuvvetimi
gözümü açtım biraz
koridordan sızan loş ışıkta seçiliyordu şerefsiz
kafası tam başucumda duruyor, leş gibi içki kokan nefesini hissedebiliyorum
içimden nefret kusmak istiyordum ona
besmele çektim bıçağı sıkıca kavramadan önce
allahım biraz güç ver bana ne olur

tam o esnada koridordaki ayak seslerini duydum
o da duymuş olacak ki çekti elini üstümden
sonra sanki bizi kontrol eder gibi yapıp odadan çıktı
kapıyı kapattığı anda bıraktım gözyaşlarımı
yastığa başımı bastırarak hıçkıra hıçkıra ağladım

uyumadım o gece de, bir daha gelir şerefsiz diye
karanlıkta hıçkırıklarım, korkularım ve ben sabaha dek titreye titreye bekledim
günün ağarmasıyla beraber hayatım boyunca bana o kadar huzur veremeyecek tek sabah ezanını dinledim
ezanın bitmesiyle uyandı millet
koşuşturmaya başladılar okul için

yine okula gittim, söyleyemedim kimseye birşey, biraz korkumdan biraz utancımdan
kafamı yerden kaldırmıyordum belki bana bakıyordur diye
zilin çalmasıyla ders başladı
ilk ders uyuya kalmışım sınıfta, öğretmenin dürtmesiyle uyandım
derste ne kadar öğrenci varsa gülüşüyolar

meğerse altımı ıslatmışım
öğretmen kaldırdı sıradan taktı beni peşine boynu bükük takip ediyorum
zaten yüzüm kireç gibi, müdürün yanına gittik, hastayımdır diye
müdür sağolsun üstümü değiştirtti, verdi bi ilaç bi bardak çay, sonra yolladı beni yatakhaneye dinlenmem için
gerek yok, ben iyiyim, derse girmek istiyorum, yok, ne desem yok, hastasın git yat dedi
öğretmen zütürdü odama kadar, hademeyle beraber, yatırdı yatağa hademeye de nasihat etti arada bir kontrol edersin diye
ses çıkaramadım, diyemedim bu adam bintir, beni bununla yalnız bırakmayın

kahpe evladı koridorun sonuna kadar zütürdü öğretmeni
o an el açarak yalvardım allahım ya al canımı, ya yardım et kurtar beni bu dertten

beyler okuyan var mı

daha onlar odadan çıkar çıkmaz yan yataktaki yastığı da alıp attım benim yorganın altına
geçip kapının arkasındaki dolaba saklandım
kapısı yarım açık bekliyorum yaklaşan ayak seslerini
ses yaklaştıkça bildiğim dualar azalıyor
artık nefes alış verişini duyabiliyorum
kalbim yerinden çıkacak gibi
odaya giriyor

ama beklemediğim bişey yapıp kapıyı kapattı birden
sonra yatağa yavaşça yaklaşırken ıslık çalmaya başladı

hafif aralık olan dolabın kapağını biraz daha açtım
acele etmeliydim
tam arkası bana dönük yorganın altına elini sokarken dolaptan çıktım
ama o esnada dolap esneyip ses çıkardı
planım arkadan saldırmaktı ama bi anda eli yorganın içinde, kafası hafifçe bana dönük aramızda yarım metreye yakın mesafede göz göze geldik

o anı binlerce kez düşünmüşümdür sonradan ama ilk nasıl sapladım bıçağı hiçbir zaman hatırlayamadım
hatırlamaya başladığım nokta
kan tadını hissettiğim ağzımdan çeneme doğru bir ağrı, kanlı elimdeki yadigarla odanın bir köşesindeyim, o ise bir elini kanla kaplı karnına bastırmış üzerime doğru geliyor.
yumruğunu indirmeden önce tekrar sapladım göğsüne doğru, böğürdü birden
sesindeki acıyı hissettikçe güç geldi kollarıma, bıçağı sapladığım yerden çekip tüm gücümle tekrar sapladım göğsüne
sonra tekrar, sonra tekrar, sonra tekrar
kanı odanın her tarafına yayılana dek deştim vücudunu
aksın istiyordum daha

gece gelirsem devam ederim

üzerime yığıldı önce, omzuma bıraktı tek kolunu, sonra yavaşça kayıp yere düştü
yere yığıldığında durdum birden, uzaklaştım, odanın köşesine geçtim
çöktüm olduğum yere, içimde korkuyla karışık bir huzur
elimde hala dede yadigarı, baktığım gördüğüm herşey kırmızı
akşama kadar bekledim orada
kandan yayılan demir kokusu odayı kaplayana dek seyrettim onu