bir katilin hayatı

taa kaç zaman öncesinden zihnime kazımışım keder yoldaşımı nasıl bulacağımı

akşama doğru vardık amasyaya
yarım saat sonra suluovadayız
suluova merkezde şeker fabrikasının nizamiyesinde durup sorduk
tanımayan yok tabi
beş on dakka sürdü sürmedi
az ilerdeki kavede bulduk kendimizi

yabancıyız, simsiyah koca jiple takım elbiseli adamlar gelmiş, mürsel babayı soruyor
baba da namlı adam
haliyle duyan duymayan tüm suluova kaveye toplandı

yarım asırdan uzun tarih
tanıdığım tek baba
keder yoldaşım can kardeşim klimacı serkanın babası
bir elinde gümüş işlemeli oltu tesbihi, diğerinde ince belli çay bardağıyla karşımızda oturmuş mürsel baba

bu adama ait, yıllar sonrasına dair bende pek çok hatıra vardır
hiç unutamadığım birini anlatayım da babayı biraz tanıyın

klimacıyla beraber babayı ziyaret ettiğimiz bir zaman
terziköydeki gözlek tesislerinde babayla bi ömürlük dostu abdurrahman dayı hafif hafif demleniyorlar
bizde yanlarında oturmuş, eskilere dair hatıralarını dinliyoruz

bi ara iki adamdan dönme hırbo, kollarında iki hatun, yanlarında bi kaç kurtlar vadisinden çıkma itle beraber mekana geldiler
bunlar mekana girer girmez mekan sahibi ayaklandı tabi
ağam paşam hoşgeldinizler, emredinler, garsonlara emirler vermeler

bende de çocukluktan kalma taktan bi huy vardır
bela yanımdan geçecek olsa bile üzerime çekmesini bilirim
adamlar mekana geldi ya, ben kitlendim artık
yaptıkları her hareketi takip ediyorum
kafamda bin türlü tilki, her türlü komplo teorisini düşünüyorum
bu her zamanki halim benim,
yolda yürürken karşıdan geliyor olsanız ve sizi hiç tanımamama rağmen tipiniz kriterlerime uyuyorsa eğer, yanımdan geçip yeteri kadar benden uzaklaşana dek, sizin için de bu teorileri üretirim
bunlar sizi en acı şekilde etkisiz hale getirmemden, en hızlı şekilde oradan uzaklaşmama kadar her türlü planı kapsar
öyle ajan bozması değilim ya da ne bilim dexter misali içimde şeytanla dolaştığımdan değil,
istemsiz yaparım bunu

işte bu elemanlara da istemsiz olarak kitlenmişken
bi baktım garsonlar masa masa dolaşıyor
dolaştıkları masalar teker teker mekanı boşaltıyor
durum belli godoşlar biz içindeyken mekan kapatacaklar
dedim kendime, dengesiz sakin amk, son olanları hatırla, sakin

garson masaya geldi,
- kalkmanız lazım abi, kapatıyoruz
mürsel baba racon kitabındaki son güncelleştirmeleri yapan adam, abdurrahman dayı o son baskıyı ilk okuyan
ikisi de bu işlerin piri
baba garsona dönüp
- tamam evlat, agana söyle muhabbetimiz uzun, bir ara kalkarız
sonra sanki hiç bir şey olmamış gibi ya da az sonra hiç birşey olmayacak gibi döndü bahtiyar dostuna, geçmişi yad etmeye kaldıkları yerden devam ettiler.
bense klimacıyla beraber her an emanetleri yağlayacak şekilde tetikte bekliyorum

garson mekan sahibine, mekan sahibi barzolara bişey fısıldadıktan sonra, bu erkekciklerden biri kolundaki içi geçmiş hatunu kenara itip oturduğu yerden böğürdü
- boşaltın lan burayı, her şeyi zorlamı yapalım dıbına goyum

klimacıyla benim ellerimiz belimizde ayağa kalkmamız bir oldu
babayla abdurrahman dayı ise yüzleri masada bekliyorlar hala
az sonra burada çok taktan şeyler olacak

şimdi bu bir film sahnesi olsa
çek silahını kaç kişi vurulursa artık
lakin gerçek hayatta durum biraz daha farklı
çektin silahı adamı vurdun
ölürse sıçtın zaten, anlatmama gerek yok, 40 sene de kaçsan, o meşhur şemsiye girecek, hatta açılacak bile
ölmezse aferin sana, yine şemsiyeyle tanışacaksın bir de her daim düşmanın olacak

bu düşünce yani gerçeklik insanı çelişkiye sürüklüyor
işte bu çelişki belimizdeki elimizin elemanlara çevrilmesini engelledi bir anlığına
ve o an da babayla abdurrahman dayı ayağa kalkdılar

o sahneyi size nasıl tasvir edeyim

koca abdurrahman dayı başındaki sekiz köşe kasketini masaya vurup
- beeeheyyyyttt, bu kasketi babam takdı ulan benim başıma
demesiyle, mürsel babanın yumurta topuk ayakkabısının arkasındaki kırmayı eliyle düzelttikten sonra, ayağını yere vurmasıyla
- bu yaştan sonra bana ayakkabı mı giydirdiniz ulllaannnn
demesi bir oldu

çifte yürekli bu iki adam o kadar heybetliydi ki o an,
ben ve 20 küsür yaşında olmasına rağmen, babasını seyreden klimacı dahil, herkes, garsonuna kadar dondu kaldı

gerisini uzun uzadıya yazmaya gerek yok, olanlar malum, itin zütüne sokup sokup çıkardığımız bir grup beli silahlı hergele

işte mürsel babanın hakkını, az bişey de olsa emanet ettikten sonra kaveye geri dönelim
babanın çok ısrar etmesine rağmen, ali kemal abiyle beraber istanbula dönmem gerektiğinden misafir kalamadım
klimacının yerini de öğrenip ayrıldık oradan

havzayolu üzerinde ipekyolu müzikholde korumalık yapıyormuş kardeşim
vakit geceye yaklaşıyordu ki müzikhole vardık ve onca zaman sonra serkanı buldum
müzikholün dışında elinde kafayı bulmuş bi ayyaş, tokatla kendine getirmeye çalışıyor
geçtim bunun karşısına, yaktım bir sigara
- ulan
dedim
- nerde bi gariban var tokatlıyorsun, bıkmadın mı amk kendinden zayıfı ezmekten, yiyosa gel de adam nasıl tokatlanır öğreteyim
karanlıkta beni görünce şaşırdı bu, sesimde demek çocukken farklıymış tanıyamadı ilk anda
öylece ne olduğunu anlamaya çalışırken
- dengesiz...
- lan dengesiz...
- senmisin lan...
- vayyy ammkkk kardeşim, kardeşimmm
bi sarıldık ki, bu adama niye kardeşim dediğimi anladım orada
sonrası muhabbet sohbet, bir kaç saatte ne kadar birbirimizin halini hatrını sorabilirsek artık
ali kemal abiyle de tanıştırdım onu
telofonunu da aldıktan sonra
malum herkesin yaşamak zorunda olduğu bir hayatı var
ayrılmak zorundayız
hakkını helal et deyip gece çıktık yola

kardeşimle ikinci kez ayrılmak pek de o kadar koymadı,
onun için planlarım vardı çünkü
sanırım artık büyüyordum

aklımda bir kaç günde yaşadığım onca şey, gezmeler, görmeler
arabada ali kemal abiyle sohbet, arada bir kısa kısa kestirmelerle sabahı ettim
günün ilk ışıklarıyla gebze sanayiden şehr-i istanbula giriş yaptık

ve istanbul bana, bir garip aşık olduğumu hatırlattı tekrar
meğer hiç unutmamışım, unuttuğumu zannetmişim
siyah incim aklıma tekrardan yerleşti o sabah, bir daha da hiç çıkmadı zaten