bir katilin anatomisi

amcasına gitmişti. amcası babasının tam tersiydi. çok iyi bir insandı. işinde gücündeydi. ailesi yoktu, bekardı. durumlarını da iyi biliyordu. son olayı hiç tereddüt etmeden anlattı. amcası gerekeni yapacağını söyleyip orada kalmasına izin vermişti. o gece hiç etkilenmediğini sanıyordu ama olayın etkisinde olduğunu anlamıştı. ne zaman uyumaya çalışsa o geceyi görüyordu. gidişat hep farklı ama sonuç aynıydı; annesini öldürüyordu. öldürmek istiyordu o iğrenç yaratığı. anne kutsallığına leke sürmüş o yaratığı öldürmek, yok etmek istiyordu. en sonunda kendini tutamadı. annesini değil kendini öldürmeye çalışmıştı. bileklerini kesmiş. kırmızı kanın bileklerinde ince, ılık bir ırmak oluşturmasını izlemişti. akan kan zeminde birikirken o huzur hissediyordu. gözlerini huzurla kapatıp sonsuzluğa açmıştı. ama açtığında sonsuzluğu değil hastanenin soğuk, beyaz tavanını görmüştü.

kimse okumayınca devam ettirmedim bende.

niye devam etmiyosun anasını gibtiğimin antipatiği

kimse okumuyor mu lan?

yasin demir..

geçen sene mart ayında öldürdüğü huur çocuğu.
en çok öldürmek istediği kişi oydu. tek takıntısı belki de. geçmişinden geleceğine taşan tek kişi, tek varlık, tek gerçek.
aziz'i tanıyordu. bu bile onu öldürmek için geçerli bir sebepti. hatta onu değil ailesini biliyordu yasin. ikaz etmişti onu ama dinlememişti yasin. aklı sıra gücün kendinde olduğunu düşünüyordu, kontrolü elinde sanıyordu, istediğini alacağını düşünüyordu.
ama sonuç ne oldu? şehir çöplüğünde boynu kesilmiş, çenesine saplanmış bir bıçakla bulundu.
evet yasin demiri tanıyordu ama bunu söylemek işine gelir miydi?
amcası ölümden dönen aziz olarak değil de suçlu hakkında bilgi edinmeye çalışan adli pgibolog gibi davranmaya başladı.

oyun başlıyordu işte.

ileride ki boş odaya girdiler, personellerin dinlenmek kullandığı odaydı. " oturun lütfen, kısa bir sohbet edip gideceğiz zaten." dedi komiser. koltuklardan birine çöktü. komiser tam karşısına oturdu, yardımcısı olduğunu düşündüğü genç pencereye doğru gidip sırtını pervaza dayayıp beklemeye başladı. " bu genç, yardımcım ahmet. daha önce ki konuşmamızda yoktu yanımda. her neyse konumuza dönelim. amcanız konusunda size sormak istediğim bir kaç şey var." dedi komiser. "tabi ki sorun lütfen." derken avuç içlerinin terlemeye başladığını hissetti. "öncelikle yasin demir adında birini tanıyor musunuz?"
işte bunu beklemiyordu..

devam edeceğim..

amcası çok sinirlenmişti ama yine de gerekli işlemleri yapıp vekaletini üstüne alacaktı. buna sevinmişti işte. amcası eğitimine, gelişimine çok önem vermiş ve her daim yardımcı olmuştu. çok şey öğretmişti ona. hatta adını değiştirmek istediğinde yeni ismini o vermişti; aziz. herkes çok sessiz, yumuşak huylu bir adam olarak görüyordu ama hayatında tanıdığı en güçlü adamdı. fiziksel olarak değil ama zihinsel olarak çok güçlüydü. zekiydi. düşünme yöntemleri muhteşemdi, her zaman amcasını örnek almıştı aziz. şimdi kendisi 36 yaşına gelmişti. amcası da yukarıda hastane odasında ölümü bekliyordu.

ya 2. kişinin ağzından yazılan kitapları okuyamıyorum.. ana karakterin ağzından yazılınca daha bi güzel etkileyici oluyor..

önce ağzına bıçağı soktum.. damağını yardım ve yüzüme sıçrayan kanla dehşete kapıldım vs. gibi