Kanserdi. Ölümden çok korkuyordu. Hastanede saçları dökülmüş ama yine de yakışıklı görünüyordu kardeşim benim. O 7 yaşındaydı. Ne zaman babamın taklidini yapsam gülerdi. Güldüğünde gözlerindeki yeşil parlardı. O kadar güzel bir çocuktu ki. iyi de bir kardeşti. Ölümün ona yaklaştığını her hissettiğinde "Abi çok korkuyorum. " derdi. Ben de ona sarılır birşey olmadığını söylerdim. Ama artık söyleyemeyecekim.

Edit: Devam edeceğim okuyanlar belli olsun da.

Edit2: Eklemeyi unutmuşum gerçek değil hikaye yazıyorum kusura bakmayın.

Ben işte o kızı seviyordum. Ama o kız bana bakmazdı. Çünkü çok fazla vakit ayıramazdım kıza. Üniversitede sınıf 1. liğim olsa da gerçek hayatta sonunculuğum vardı. Hedefim beyin cerrahı olmaktı. Taşlara basa basa yürümüştüm bu yolda.

Artık söyleyemeyecektim. Çünkü amerikaya tedaviye gitmişti. Ne olacağını hiç bilmiyordum. Onu hiç göremeyedebilirdim. Ama ameliyat iyi geçer falan diyorlardı. Ben ise o sözlere güveniyordum.

Trende girmişim. Herkese teşekkürler. Ama şaşırdığım bir konu var. Çok hızlı olmadı mı bu?

Yasemin ve ben bu olaydan sonra sımsıkı bağlandık. Biz de öleceksek böyle ölecektik. Kardeşim ortaokulu bitiriyordu. Liseye geçecekti. Teog puanı biraz düşüktü. Bu yüzden meslek lisesine gitmeyi tercih etti. En azından derste kabiliyeti yoksa meslek kabiliyeti olsun diye düşündük. Bilgisayar bölümüne gitti.

Bu olaydan sonra zaten işten erken ayrıldığım için atılmıştım. Kafamı dağıtacak son yer olan derslere yoğunlaşmaya başlamıştım. Neden Selvi için ağlıyordum ki? Aradan aylar geçmesine rağmen neden? Kardeşim için tek damla yaş dökmemiştim hasta iken ama Selvi için neden bu kadar yıkılmıştım? Aklımda şu şarkı sözleri dönüyordu.

Sen çıktın karşıma yerle bir oldum.
Hiç sevmemiştim bu kadar...

Bir ben miyim kaybeden
Kaçamıyorum kaderimden...

Kardeşim de okula başlamıştı. Okula onu ben zütürüp getiriyordum. işten çıkar çıkmaz kardeşimi eve zütürürdüm. Ama bir gün iş uzadı ve yanına gidemedim. Bir araba kazası haberi aldım o civarlarda. Hemen işi bırakıp koştum.

Günler günleri, aylar ayları kovaladı. Artık hastaneden çıkabilirdi. Sağlıklıydı ve iyiydi. Uzun süredir yürümediği için ayakları tutmuyordu. Geçiciydi. Zaten haftalar sonra top oynamaya da başladı. Babam da bir iş buldu. Asgari ücret ama idare ederdik. Zaten ben de hem çalışıp hem okuyordum. Bir kız vardı. Adı Selvin. Dudakları hep kiraz kırmızısıydı.

Selvi hastaneye kaldırıldı ve bütün suç benimdi. Benim hatamdı. Eğer işten geç çıkmasaydım bunlar başıma gelmezdi. Daha sonra anne babası geldi. ikisinin de gözleri yaşlıydı. Bir doktor çıktı amelyathaneden. Dediği şey şuydu. "Malesef kızınızı kaybettik."

Koştum ve vardığımda bir kadın yatıyordu. Selvi'ydi o kadın. Başından akan kanları görüyordum . O an yere çöktüm. Kardeşim orada ağlıyordu. "Selvi abla" diye. O ağlayışlarını unutmayacaktım.

Daha sonra ameliyattan çıktı. Sonuç pozitif yöndeydi. Sadece gözlerini açmasını bekliyorduk. Babam bütün parasını bitirmişti. Amerikada tedavi için. Gözlerini açtı ve ilk söyledi sözcük "Abi." olmuştu. Yanına koştum ama içeri almadılar beni.

Üniversitede derslerin ağırlığından herkes şikayet ederken ben ise neden bu kadar az diye düşünüyordum. Çünkü derdimden beni tek kurtaran derslerdi. Bir haftanın konusunu ve ödevlerini 1 gün içinde bitiriyordum. Geriye kalıyordu bana 6 gün. Bir gün kardeşim odama girdi ve bana vurdu. "Yeter abi. Bırak artık sıgarayı. Bırak artık üzülmeyi."

Süleyman bunu duyunca yıkıldı. Bana doğru baktı. "Ya o ya ben." Çok zor bir karardı. ikisini de seviyordum. Selmaya'ya döndüm ve "Ben seni arkadaş olarak seviyorum. Başka türlü bir sevgim olmadı sana karşı hiçbir zaman." Selma ağlayarak uzaklaştı. Süleyman ise bana yumruk attı. "Onun gururunu kırmaya ne hakkın vardı?"

Üniversitede bir kız vardı. Bir de kankam. Kızın adı Selma kankam ise Süleyman. Ben Selma'yı bir kız gibi bile görmüyordum. Çok yakın bir dostumdu. Süleyman ise Selma'ya aşıktı. Ona açılmak istiyordu. En sonunda cesaretini topladı ve çıkma teklif etti. O ise Süleyman'ı sevdiğini ama arkadaş olarak sevdiğini söyledi. Aslında beni seviyormuş.

Üniversite bitti ve işe başladım. Asistan olarak. Orada bir kıza aşık oldum Adı Yasemin. Gözleri yeşildi. Yüzü bir meleğinkini andıracak derede kusursuzdu. Ona işe girmemin 3. ayında çıkma teklif ettim. O ise kabul etti. Sanki dünyalar benimdi. Uzun süredir mutlu hissetmiyordum ama şimdi mutluydum. Bir yaşlı teyze geldi. Ameliyat için. Yanında da yaşlı bir adam. Evlilerdi. 48. seneleriydi bugün. Ameliyat gününü bugün seçmelerinin nedeni 48'in onların uğuru olmasıymış. Kadın sinir sisteminde bir sorun vardı. Beyindeki bazı kılcal damarlarda da tıkanma. O teyzenin amelyatına ben de girecektim.

Bitkisel hayattaydım. Her şeyi görüyor duyuyorum ama tepki veremiyordum. Zaten daha sonra anneme bir form uzattılar. Organ bağışıyla alakalı. Annem ise imzalamak istemedi. Yasemin her gün ziyaretime geliyordu. Her geldiğimde gideceği zaman yanağımdan öpüp gidiyordu. Ben onu öpmek istemesem de öpemezdim artık. Kardeşim ise her geldiğinde başından geçenleri anlatıyordum. Babam sonunda formu imzalamıştı. Artık ölme zamanım gelmişti. Ama kalbim başka bir bedende atacak, vücudumun her bir parçası başka bir insana can olacaktı. Bundan daha büyük ne olabilirdi ki? Ölümüm yaşlı teyze ve amca gibi olmamıştı ama yine de idare eder diye düşündüm fişim çekilirken...

Okuyan herkese teşekkürler.

Artık yalnızdım. Okulda da artık tek başımaydım. Ne yapacaktım ki ben? Onlar olmadan. Artık umursamak istemiyordum. Zalim olmak, hayatta sadece giben olarak yaşamak istiyordum. Ve öyle yapacaktım da.

Saçlarımı kaldırdım. Güneş gözlüğümü taktım. Artık daha marka kıyafetler giyiyordum. işim artık zaten yoktu. Birikmişlerimi kullandım birazcık. Zaten yakın zamanda burs da bağlanmıştı. Devlet değil özel burs. Maddi durumumuz da iyileşmişti zaten. Kızlar ilk baş yaklaşmamıştı. Yeni halime alışmaları fazla uzun sürmedi ve artık yanımda kızlarla dolaşıyordum.

Eski halime dönmemden 2 hafta sonra kızlar peşimi bırakmıştı. Hatta beni gördüklerinde dalga geçiyorlardı. Zaten ben de eski halime döndüğüm için mutluydum. Derslerim düşmeden kurtarmıştım. Selma ile Süleyman'ı karşıma aldım. "Biriniz olmazsa diğeriniz de olmaz. Onun için bana kızsanız da küsseniz de sizden özür diliyorum." Süleyman'ın ise yanıtı sertti. "Yanına aldığın huurlar seni bıraktı mı yoksa? Yoksa bize gelmezdin." "Size gelmeyi çok istedim. Ama ben size ne zaman yaklaşsam siz beni ittiniz. Artık aşk bağı umurumda değil. Sadece arkadaşlık bağımız baki kalsın." Selma hemen kabul etse de Süleyman 1 haftalık homurtusundan sonra kabul etti.

Kardeşim bu sefer beni kurtarmaya çalışıyordu. Ama ben kurtulmak istemiyordum ki. Sanki bu acı beni ayakta tutuyor gibi hissediyordu. Kardeşimin odadan çıkmasıyla arkasından baktım. Sanki temelli gidiyor gibi hissettim ve yanına koşup sarıldım. "Tamam. Bir daha üzülmek yok."

Gittiğimiz mekanlarda kızlara ödetiyordum. Düşünün artık ne hale geldiğimi. Derslerimden de geri kalmamak için onlara ders çalıştırıyordum ve eve gidince bütün gece derslerden başımı kaldırmıyordum. Kardeşim odama girdi ve "Top oynayalım mı abi" dedi. "Şimdi olmaz ders yapıyorum." "Tamam." dedi ve çıktı. Neden benimle oynamak istemişti ki?