Kanserdi. Ölümden çok korkuyordu. Hastanede saçları dökülmüş ama yine de yakışıklı görünüyordu kardeşim benim. O 7 yaşındaydı. Ne zaman babamın taklidini yapsam gülerdi. Güldüğünde gözlerindeki yeşil parlardı. O kadar güzel bir çocuktu ki. iyi de bir kardeşti. Ölümün ona yaklaştığını her hissettiğinde "Abi çok korkuyorum. " derdi. Ben de ona sarılır birşey olmadığını söylerdim. Ama artık söyleyemeyecekim.

Edit: Devam edeceğim okuyanlar belli olsun da.

Edit2: Eklemeyi unutmuşum gerçek değil hikaye yazıyorum kusura bakmayın.

Ben işte o kızı seviyordum. Ama o kız bana bakmazdı. Çünkü çok fazla vakit ayıramazdım kıza. Üniversitede sınıf 1. liğim olsa da gerçek hayatta sonunculuğum vardı. Hedefim beyin cerrahı olmaktı. Taşlara basa basa yürümüştüm bu yolda.

Artık söyleyemeyecektim. Çünkü amerikaya tedaviye gitmişti. Ne olacağını hiç bilmiyordum. Onu hiç göremeyedebilirdim. Ama ameliyat iyi geçer falan diyorlardı. Ben ise o sözlere güveniyordum.

Koştum ve vardığımda bir kadın yatıyordu. Selvi'ydi o kadın. Başından akan kanları görüyordum . O an yere çöktüm. Kardeşim orada ağlıyordu. "Selvi abla" diye. O ağlayışlarını unutmayacaktım.

Bu olaydan sonra zaten işten erken ayrıldığım için atılmıştım. Kafamı dağıtacak son yer olan derslere yoğunlaşmaya başlamıştım. Neden Selvi için ağlıyordum ki? Aradan aylar geçmesine rağmen neden? Kardeşim için tek damla yaş dökmemiştim hasta iken ama Selvi için neden bu kadar yıkılmıştım? Aklımda şu şarkı sözleri dönüyordu.

Sen çıktın karşıma yerle bir oldum.
Hiç sevmemiştim bu kadar...

Bir ben miyim kaybeden
Kaçamıyorum kaderimden...

Kardeşim de okula başlamıştı. Okula onu ben zütürüp getiriyordum. işten çıkar çıkmaz kardeşimi eve zütürürdüm. Ama bir gün iş uzadı ve yanına gidemedim. Bir araba kazası haberi aldım o civarlarda. Hemen işi bırakıp koştum.

Selvi hastaneye kaldırıldı ve bütün suç benimdi. Benim hatamdı. Eğer işten geç çıkmasaydım bunlar başıma gelmezdi. Daha sonra anne babası geldi. ikisinin de gözleri yaşlıydı. Bir doktor çıktı amelyathaneden. Dediği şey şuydu. "Malesef kızınızı kaybettik."

Günler günleri, aylar ayları kovaladı. Artık hastaneden çıkabilirdi. Sağlıklıydı ve iyiydi. Uzun süredir yürümediği için ayakları tutmuyordu. Geçiciydi. Zaten haftalar sonra top oynamaya da başladı. Babam da bir iş buldu. Asgari ücret ama idare ederdik. Zaten ben de hem çalışıp hem okuyordum. Bir kız vardı. Adı Selvin. Dudakları hep kiraz kırmızısıydı.

Daha sonra ameliyattan çıktı. Sonuç pozitif yöndeydi. Sadece gözlerini açmasını bekliyorduk. Babam bütün parasını bitirmişti. Amerikada tedavi için. Gözlerini açtı ve ilk söyledi sözcük "Abi." olmuştu. Yanına koştum ama içeri almadılar beni.

Üniversitede derslerin ağırlığından herkes şikayet ederken ben ise neden bu kadar az diye düşünüyordum. Çünkü derdimden beni tek kurtaran derslerdi. Bir haftanın konusunu ve ödevlerini 1 gün içinde bitiriyordum. Geriye kalıyordu bana 6 gün. Bir gün kardeşim odama girdi ve bana vurdu. "Yeter abi. Bırak artık sıgarayı. Bırak artık üzülmeyi."

Üniversitede bir kız vardı. Bir de kankam. Kızın adı Selma kankam ise Süleyman. Ben Selma'yı bir kız gibi bile görmüyordum. Çok yakın bir dostumdu. Süleyman ise Selma'ya aşıktı. Ona açılmak istiyordu. En sonunda cesaretini topladı ve çıkma teklif etti. O ise Süleyman'ı sevdiğini ama arkadaş olarak sevdiğini söyledi. Aslında beni seviyormuş.

Trende girmişim. Herkese teşekkürler. Ama şaşırdığım bir konu var. Çok hızlı olmadı mı bu?

Yasemin ve ben bu olaydan sonra sımsıkı bağlandık. Biz de öleceksek böyle ölecektik. Kardeşim ortaokulu bitiriyordu. Liseye geçecekti. Teog puanı biraz düşüktü. Bu yüzden meslek lisesine gitmeyi tercih etti. En azından derste kabiliyeti yoksa meslek kabiliyeti olsun diye düşündük. Bilgisayar bölümüne gitti.

Kardeşim bu sefer beni kurtarmaya çalışıyordu. Ama ben kurtulmak istemiyordum ki. Sanki bu acı beni ayakta tutuyor gibi hissediyordu. Kardeşimin odadan çıkmasıyla arkasından baktım. Sanki temelli gidiyor gibi hissettim ve yanına koşup sarıldım. "Tamam. Bir daha üzülmek yok."

taku çıktı tmm kes başı iyiydi sadece

Gittiğimiz mekanlarda kızlara ödetiyordum. Düşünün artık ne hale geldiğimi. Derslerimden de geri kalmamak için onlara ders çalıştırıyordum ve eve gidince bütün gece derslerden başımı kaldırmıyordum. Kardeşim odama girdi ve "Top oynayalım mı abi" dedi. "Şimdi olmaz ders yapıyorum." "Tamam." dedi ve çıktı. Neden benimle oynamak istemişti ki?

Nedenini daha sonra anladım. Kel diye dalga geçiyorlardı. Aralarına almıyorlardı. Oysaki saçları da çıkmaya başlamıştı. Sokağa çıktım ve bütün mahalledeki dalga geçen çocukları dövdüm. Kardeşim yanıma geldi ve bana vurdu. "Neden yaptın bunu? Artık hiç arkadaşım olmayacak senin yüzünden" dedi ve ağlaya ağlaya gitti. O zaman anlamıştım işte. Zalim olursam sadece çevremdekiler benden kaçardı. Geriye sadece işe yaramaz insanlar kalırdı. Yani ben kalmıştım.

Ameliyata girdiğimizde kadının beynini gördüğümde kendimi biraz kötü hissettim. Sadece dakikalar önce konuşuyoruk şimdi ise beyni karşımdaydı. Neşter tampon derken ameliyat bitti. Ölüm saati: 23.48. 48 artık uğurlu bir rakam olmayacaktı. Adam da ağlarken kalp krizi geçirdi ve öldü. Ölüm saati 00.48. Belki de uğurludur. Yanına sadece 1 saat sonra gitti. Ama benim ve Yasemin'in gördüğü şey bizi derinden etkilemişti.

Eve doğru giderken bir düğünün önünden geçiyorduk. izlemeye koyulduk düğünü. Gelin ve damat dans ediyorlardı. Halay çekiliyor. Herkes şen şakraktı. Bazı çocuklar sadece telefonlarıyla uğraşıyorlardı. Daha sonra biri silahını çıkardı. Havaya doğru birkaç el ateş etti. Daha sonra silahı masaya bıraktı ve bir çocuk silahı aldı. Yasemin'e doğrulttu ve tetiği çekti. Son anda önüne atladım ve son hatırladığım şey Yasemin'in bana bakışıydı. "Yardım çağırın" diye ağlıyordu.

Bitkisel hayattaydım. Her şeyi görüyor duyuyorum ama tepki veremiyordum. Zaten daha sonra anneme bir form uzattılar. Organ bağışıyla alakalı. Annem ise imzalamak istemedi. Yasemin her gün ziyaretime geliyordu. Her geldiğimde gideceği zaman yanağımdan öpüp gidiyordu. Ben onu öpmek istemesem de öpemezdim artık. Kardeşim ise her geldiğinde başından geçenleri anlatıyordum. Babam sonunda formu imzalamıştı. Artık ölme zamanım gelmişti. Ama kalbim başka bir bedende atacak, vücudumun her bir parçası başka bir insana can olacaktı. Bundan daha büyük ne olabilirdi ki? Ölümüm yaşlı teyze ve amca gibi olmamıştı ama yine de idare eder diye düşündüm fişim çekilirken...

Okuyan herkese teşekkürler.

Geçmiş olsun panpa