bir kadın uğruna müteahit olmak

Ölsem üzülürdün biliyorum diye, ölmek istiyorum bazen. Sesini duyarsam ağlarım.Ve ağlamak istiyorum. Yorganlar yetmiyor soğuğumu örtmeye.. Rüyamda bile seni göremiyorum. Elimde olsa her yere kocaman kağıtlarla beni affet, onlara inanma, ben çok mutsuzum, ne olur tekrar gel yazmak isterdim ama, utanıyorum.. Aslında beni üzmek istediğini biliyorum.. Biliyorum gözünde ne olduğumu. Nerede ne yapmam gerektiğini bilmiyorum, ne konuşmam, ne söylemem gerektiğini. Kaybetmeye başlayınca bunu durduramıyorsun.Ben hep kaybediyorum. Niye ki? Mutsuzum bak. Görüyor musun? Ben görüyorum ya sen? Söylediğim her şey boş. Ben ne kadar ahmak, şapşal olduğundan bahsetsem de seni öyle seviyorum. Birini hiç eksileriyle kabul etmemiştim. Sende bunu öğrendim. Yanımda olamıyorsun, evet. Yanında olamıyorum, evet. istiyorsan gel, ağzımı burnumu kır.Ya da ağzıma sıç, dalga geç, aşağıla.. Yapabileceğin her şeyi yap.Ama en azından bir şey yap be!

Bu yokluk, o kadar sıkıcı ki, sanki parmaklarımı kaybetmişim gibi, sanki ellerim yokmuş gibi, sanki bi çöldeymişim ve inlemekten başka bir gib yapamıyormuşum gibi. insanlar kendilerini niçin öldürürler? Biriyle tanışırlar çünkü, çok severler. Hemen onunla birlikte olmazlarsa bir şeylerin iğrenç gideceğini hissederler.Ama onunla olamazlar.Ve her şey çok kötü gider. insanlar kendilerini öldürürler, çünkü, Bazen çok severler. Ve hiç sevilmezler.

doğrarım sizi!