Selamlar arkadaşlar. Hayatımın tek aşkı ile yaşadığım olayları anlatmak istiyorum. Şuan lise üçüncü sınıf bir öğrenciyim ve hayatımda aklımdan çıkaramadığım tek insan ile ilgili her şeyi burada paylaşmak istiyorum. (isimler sallamasyondur)
Her şey 7. sınıfın Mayıs ayında ilk okulumun bahçesinde teneffüste yanıma gelip "Ben Melisa. Kanka olalım mı?" demesi ile başladı. Küçüktüm daha aşkın kelime anldıbını bile bilmiyordum ta ki onu görene kadar. ilk gördüğüm anda vurulmuştum O'na. Siyah saçları, kahverengi gözleri, 1.55 civarı boyu ve inanılmayacak derecede mükemmel olan yüzü... Olayın şaşkınlığı ile tamam tarzı bir şey demiştim hatırlamıyorum tam olarak. Bunun üzerine başladı tüm olaylar silsilesi.
Yaklaşık iki hafta kadar okulda sürekli ben O'nun yanına gittim O benim yanıma geldi. Numarasını istedim defalarca kez ve her seferinde "Ezberimde değil ki numaram Erdem'den al, Mehmet'ten al" tarzı şeyler söyleyip durdu. En son gidip Erdem'e "Kanka Melisa'nın numarasını verir misin?" dedim. O da yadırgamadan numarasını vermişti. Çok mutlu olmuştum gerçek anlamda çocukluğumun en mutlu anlarından biriydi. Sevdiğim kızın numarasını almıştım.
Numarayı aldıktan sonra WhatsApp'tan mesaj attım Melisa'ya ve konuşmaya başladık. Uzunca bir süre (haziran ayından yaz tatilinin ortasına kadar) 7/24 konuşur olmuştuk. O sıralar yakın bir arkadaşım ile olan ilişkisi bitmişti. O'nu çok seviyordu uğruna defalarca kez faça atmıştı. Ergendi ama beni benden alıyordu ergenliği bile. Ben Melisa'nın faça attığını öğrendiği zaman korumacı bir tavır ile "bir daha yapmak yok!" dedim. O da "tamam" dedi ama tabii ki dinlemedi sonuçta kızları biliyorsunuz özellikle ergen olanları. Ya saçlarından atarlar acılarını ya da kollarından kan yolu ile.
Bir ara telefona kaydetme mevzusu dönmüştü aramızda. "Seni ne diye kaydetmemi istersin?" demiştim, "Mavişim olarak kaydet" demişti. Bunun üzerine ona sürekli "Mavişim" olarak hitap ettim o da bana "Garfield" olarak hitap ediyordu. Mavi en sevdiği renkti ve her giysisi neredeyse mavi idi. Git gide daha çok bağlanıyor daha çok seviyordum bu kızı kendine git gide daha çok bağlıyordu beni.
Ayrıldığı sevgilisi ile anılarını anlatıp dururdu. Ne kadar sevdiğini ne kadar çok ağladığını anlatıp dururdu. Ben de 'Sevdiğimin sevdiğini anlatışını' dinler dururdum ve salak gibi hiçbir zaman sesimi dahi çıkarmazdım. Çünkü konuşmamız yetiyordu.

Liseye başlamıştım ve O'nu kafamdan attığıma inanıyordum. Ta ki 26 Nisan 2016'ya kadar. Facebook hesabı kapalıydı. Bir ara Facebook'ta dolaşırken açtığını fark ettim ve direk arkadaşlık isteği attım. iki üç gün kadar sonra kabul etti ve bunu görür görmez direk yazdım. Numarasını verdi, "WhatsApp'tan yaz kanka" dedi. Kanka demesine alışkındım sürekli derdi ne kadar son 3 sene gibi bir süre boyunca konuşmamış olsak da...
Numarasını verince ümitlendim ve O'na karşı olan derinde sakladığım hislerim daha baskın bir şekilde gün yüzüne çıktı. WhatsApp'tan konuşmaya başladık tekrar. O 9. sınıftı ben ise 10. Sınıfta kaldığını öğrendim. Üzüldüm tabii ki ister istemez. Veteriner olmak istiyordu. Ya başaramazsa şüphesi oluştu içimde... Er geç bu sorunun da üstesinden geldim tabii ki.
Bana "Bir ara okul çıkışıma gel" dedi. Ben durur muyum? Görmeye sarılmaya kokusunu içime çekmeye can atıyordum nihayetinde. Ertesi gün okulunun çıkışına gittim. Durakta bekliyordu. Geldi sarıldı direk. Nasıl mutluydum. Nefesimi kesecek şekilde sarılan tek kişi Melisa'ydı ve O'ndan başka kimse 17 yıllık hayatım boyunca bana bu denli içten ve sevgi dolu sarılmadı.
Otobüse bindik. Evine bırakacaktım O'nu evinin yeri 7. sınıftan beri ezberimdeydi zaten gözüm kapalı bulabilirdim evinin yerini. Otobüste kulaklığı bana uzattı ve "Hadi şarkı dinleyelim" dedi. Tamam dedim taktım. Yanlış hatırlamıyorsam Taladro dinliyordu o zamanlar. Otobüsün son durağına gelidiğimizde ben nerede olduğumuzun farkında bile değildim. Kokusuna öyle bir kaptırmıştım ki kendimi saatten bile haberim yoktu. Maddi sıkıntıda olduğu için ailesi sigarası yoktu ve o gün boyunca benim sigaramdan içmişti.
'Camel Green ya da Brown' (hangisi geçerli ise şuan) sevdiğim kıza ikram ettiğim ilk sigaraydı.
Otobüsten indikten sonra eve doğru giderken "vaktin var mı?" diye sordu. Bende karşılık olarak "Tabii ki" tarzı bir şey dedim. "Tamam o zaman oturalım bu parka" dedi. Kabul ettim. Normalde neredeyse hiç fotoğraf çekilmezdim ancak yanımda Melisa varken her anı ölümsüzleştirmek istiyordum ancak o gün hiç fotoğraf çekilmedik. Oturduk arkadaşça muhabbet ettik şarkı söyledik. Bana sürekli olarak "seni seviyorum" diyordu. Ben cevap vermiyordum tabii ki hiçbir zaman O'na. O gün bitti evine bıraktım ve eve geç kaldığımı fark ettim. Koşar adımlarla 4 kilometrelik yolu yürümeye başladım. Eve geldiğim zaman babam temiz bir azar çekti ancak geçirdiğim güne karşılık yediğim azar hiçbir şeydi.