bir kızı ilk kez öpmek

Sabah ben erken kalkmıştım. Bu sefer kahvaltıyı ben hazırlayacaktım. Zeytin, peynir, yumurta, domates, salatalık vs. ne varsa artık hazırladım tepsiye. Bu sefer ben onun burnunu kaşıyarak uyandırdım. “ hainsin oğlum sen” dedi. Kahvaltıyı görünce “hainsin aşkım sen”e döndü o cümle. Pek lüks değildi ama yatakta kahvaltı yaptık. o gün pek bir şey yapmadık. Ertesi günün planını yaptık. Denize gidecektik sabah altıda kalkıp. Dediğimiz gibi yapıp ertesi gün erkenden kalkıp gittik sahile. Sakin bir yer bulup girdik denize. Hatta biraz seviştik. Birkaç gün daha gezmeye devam ettik. Artık tatilin sonuna geliyorduk. Otobüs bileti aldık. Sevgiliyle yolculuk, bir hayal daha gerçekleşiyordu.

6 saatlik bir yolculuk. Sonrası yine ayrılık vakti… yine buluşacaktık ama yarın olmayacaktı. Onu görmeye doyamıyordum ama başka yolu da yoktu. Artı k her gün görüşemeyecektik arada sırada buluşacaktık. Onun dışında sürekli iletişim halindeydik, duraktan servise bindikten sonra bile hemen mesaj atıyordu. O kadar saat konuşacak ne buluyordunuz diyecekseniz, bilmiyorum. Fark etmiyordu zaten. Her konuyu konuşuyorduk. Siyasetten bile konuştuğumuz oluyordu. Zaten sohbeti çok güzeldi çok seviyordum bu huyunu. Hayatımda hiç boşluk bırakmayacak bir şekilde tamamlıyordu beni. Müzik, film, kitap zevkimiz uyuşuyordu. Bazı konularda tam zıt görüşe sahipti ama tartışmak bile güzeldi.

sabah burnumun kaşıntısından uyandım. saçlarıyla burnumu kaşıyıp duruyor. ilk önce açmadım gözümü sonra birden omuzlarından tutup yapıştırdım kanepeye "sen görürsün şimdi" dedim. ilk önce karnını yanlarını ısırdım. çok huylanırdı biliyordum. yapma deyip kafama vuruyordu. "tamam" dedim bıraktım karnını tuttum ayaklarını, gıdıklamaya başladım. gülüyor yapma diyor ama bırakmadım devam ettim. çocukluk yapmak istiyordum o ana. ikimizde çocuklar gibi davranmak istiyorduk. sonra bıraktım. bu sefer o beni omuzlarımdan tutup kanepeye yapıştırmaya çalıştı ama başaramadı tabi. "peki o zaman" deyip ellerini boynuma dolayıp dudaklarıma yapıştı. bıraktım haliyle kendimi.

Kasım aynına girdiğimizde biraz düzelir gibiydi aramız. Tekrar açıldı konu aynı şeyleri söyledi. Konuşmama fırsat vermeden “ seninle birlikte olduğum her an o günü hatırlıyorum. Hep içimden annemle konuşabilirdim belki diyorum. Ne kadar sevsem de ne kadar sevsen de değişmiyor ki içimdeki düşünce. Olmuyor yapamıyorum.” Dedi. “ gitmemi mi istiyorsun?” dedim. “evet” dedi. Fazla diyecek bir şey bırakmadı bana. Çıktım gittim bende. Ama her gün çabaladım geri dönmek için. Her gün her saat çabaladım, konuştum, yazdım, kapısında bile yattım ama değişmedi. Yolda gördüğünde bakmıyordu, farklı duraklarda inip biniyordu, dershanede sınıfını değiştirmişti. Sevdiğiniz sizi görmüyor, siz yokmuş gibi davranıyor. Çok çabaladım ama yoruldum bende sonunda. ilk önce dershaneden ayrıldım, telefon numaramı değiştirdim, odama kapanmadım içime kapandım, yazmayı bıraktım. Her gün uyanıp evden çıkıyor, boş boş dolaşıyor, parkımıza bankımıza gidip oturuyor sonra eve dönüyordum. Ortak arkadaşlarımızdan haber alıyordum. O bir şeyleri yoluna koymayı başarmıştı. Ben öyle değildim ama.

@32

@33

gibtirin gidin amk sizi tutan var mı başlıkta?

a be kaynanada neaptın bize

Sene sonuna kadar tak gibi geçti gitti hayatım. O başarmıştı ama atlatmıştı. Sınavı iyi geçmişti yazın babasıyla beraber antalya’ya gitmişlerdi. Ben ne yaptım bilmiyorum. Üniversiteler açıklandığında ankaraya gideceğini öğrendim. Hukuk fakültesi hayaliydi. O ankara’ya ben adana’ya gittim. Sonrası kayıp zaten herkesle bağlantımı kestim. Onu unutamadım unutmak için bir şey yapmadım. Arada Selçuk’a soruyordum. Ona beni hiç sormamıştı. Yazmaya devam ettim. içki ya da sigaraya başlamadım hep yazdım. ikinci yılımda sağlık sorunları nedeniyle bırakmak zorunda kaldım okulu. Döndüm ailemin yanına babamın yanında çalıştım. Arada haber alıyordum ama hiç görmedim görüşmedim onunla ta ki bu yaza kadar.

sabahın yedisinde kalktım gittim parka. bizim park, bizim ağaç, bizim park. ortalık sessiz. kimse ortada yok oda yok ortada. ben simidi, çayı, üçgen peyniri aldım. aynı lisedeki gibi. sonra o gözüktü diğer taraftan. benim gibi almış simidi, çayı, çekmiş eşofmanları gelmiş. dedim ya birbirimizi tamamlarız o beyaz giymişti ben siyah. geldi yanıma. bir şeyleri bitirecek olmanın rahatlığıyla "hoşgeldin" dedim sadece. "hoşbulduk" dedi oturdu karşıma. elini sıkmadım. ikimizde yabancı kaldık birbirimize o çıkardı kendi getirdiği simitleri ben çıkardım kendi çıkardığım simitleri. "ben peynir getirmedim" dedi. benimkimden verdim bi tane. "şekerde almamışım" dedi. eskiden bunu dediğinde parmağını batır çaya karıştır biraz derdim. demedim bu sefer şekerden de uzattım. biraz yedik. "anlaşılan ben konuşmaya başlamadan konuşmayacaksın" dedi. "evet, bir şeyleri bitirmek için konuşmaya sen çağırdın." dedim.

Senaya dedim ki ben telefonla konuşuyorum bir şey olursa kapıya tıklat bakarım. Ama içerden haykırıyor ismimi resmen. Ben dondum özge dondu. Sonra sinirli bir şekilde ”o kim” dedi. “kim kim” dedim. “ ya saçmalama kim o söyle. “ dedi. “halamın kızı sena” dedim. “ya bir tek sabah gördüm, ilk defa adını orada duydum bir şey demedim. Ailen yok ama kız sende mi kalıyor?” dedi. “ ya hayatım bizimkilerin evde olmadığını bilmiyordu adanaya gitmeden uğramış bizimkileri görmek için gelmiş biletini de iki gün sonraya almış. O yüzde…” lafım yarım kaldı tabi. Sena ben cevap vermeyince odama gelip “ canım çağırıyorum neden cevap vermiyorsun” dedi. Telefon suratıma kapandı. Tekrar Aradığımda operatör bana “aradığınız kişiye şu anda ulaşılamıyor” diyor ben sena ya canını gibim diyorum.

Boyu zaten benim boylarımdaydı. 10cm falan var aramızda. Saçları altın sarısı ama beyaza yakın değil tam sarı. Saçlarını açık bırakmış omuzlarından dökülüyordu. Ela gözleri, utandığı için kızarmış yanakları, gülümesemekten kendini alamadığı için dudaklarının yanında çıkan gamzeleri, beyaz elbisesi, verdiğim ilk hediye olan melek kolyesi, beyaz babet ayakkabılar. Elbiseyi nasıl anlatayım. Kolsuz, diz kapağına kadar gelen bir elbise, v yakalı dar değil genişte değil tam üzerine göre. Düğünde falan değil de günlük giyebileceği bir elbise. Desensiz sade bir elbise… Ve bana usul usul gelen âşık olduğum kız. Geldi. Bir şey diyemedim hareket edemedim. Ağzım kulaklarımda o önümde kalakaldım bir müddet. “ çok güzelsin” diyebildim sadece. Aslında binlerce şey vardı ona söyleyebileceğim. Ellerimi omuzlarının üzerinden geçirirken melek kolyesine değdi elim. “melekler kadar güzelsin” dedim. Usulca öptüm dudağından.

hava iyice kızıllaşınca döndük geri. browni'yi çok severdi. bende bayağı almıştım. termostan çıkarıp yerken bir yandan da müzik açtım telefonumdan. george michael one more try. o an esen rüzgarın ya da sevgilimin uçuşan saçlarının etkisiyle dudağının yanında kalan browni parçasını öperek aldım. "ya ben yiyecektim onuu" dedi. bende browni'yi ruj gibi dudağıma sürüp dudaklarımı çikolataya buladım. "senin sıran" dedim gülerek. "pislik ve fırsatçı bir âşıksın sen" dedi. sonra öperek yemeye çalıştı çikolatayı. sapıkça gelebilir ama eğlenceliydi daha çok. bir yandan öpüyor bir yandan gülüyoruz. öpmeyi bıraktığında ikimizinde yüzü çikolata içinde kalmıştı zaten. "nasıl temizleyeceğiz şimdi bunu" dedi kızmış gibi yapmaya çalıştı ama gülmekten yapamıyordu. "yalayayım?" dedim. "omzuma vurup abartma be" dedi. çantadan ıslak mendil çıkarıp sildim yüzünüç sonra da o benim yüzümü sildi.

Beraber çıktık ailem komşularla falan gittiği için bizim araba dışarıdaydı. Atladık hemen arabaya çıktık yola. Bir yandan bana yalvarırım hızlı sür diyordu bir yandan dua ediyordu. Olabilecek en hızlı şekilde vardık hastaneye. Hemen koştu içeri bende arkasından girdim. Babası beni tanımıyordu ama sorgulayacağını da sanmıyordum bu durumda. Ben daha koridoru geçmemiştim ki koridor sonundan ağlama sesleri, çığlıklar birbirine karıştı. işte o an bende yıkıldım. Kaldım olduğum yerde. Yavaş adımlarla gittim. Babası, sevgilim tanımadığım birkaç kişi ağlıyordu. Kitlendim orada. Bir şey diyemedim. Yanına gidemedim. Gitsem ne yapacaktım ki? Annesini kaybetmiş birine ne diyebilirdim? Nasıl teselli verilir ki? O cevapsız aramalar hastaneye çağırmak içinmiş. Trafik kazası, annesi yaralanıyor, durumu ağırmış. Bir ara kendine gelmiş ama sonra kalbi durmuş yine, geri çalıştıramamışlar

Ören dediğim yer Muğla Milas ilçesine bağlı ören beldesi. Balıkesir değil. Ören’e giden ya da orayı bilen varsa dediğim yeri bilir. Sahil güvenlik var sahilin sonunda onun orası çok boş olur kimse gitmez. Kaldırımdan bir metre aşağısı sahildir zaten. Sonuna kadar gittim sahilin. Orada bir ağaç vardı dibine oturup kitabımı açıp okumaya başladım. Tehlikeli oyunlar. Kaçıncı kez okuyordum bilmiyorum bu kitabı. Kitabı okurken arada termostan su içiyordum. Keyifliydim. Denizin esintisi ya da gürültünün uzakta kalması nedeniyle olabilir. Sonra en sevdiğim cümleyi okudum; “Kelimeler, kelimeler albayım, bazı anlamlara gelmiyor... ” sonra değişmişsin diye bir ses duydum. Dönüp baktığımda melek kolyesiyle karşı karşıya kaldım.

Yanına gittim direkt. “ noldu oğlum anlat” dedi. Anlattım olan biteni. “ eve kız atmadın değil mi lan” dedi. Küfür edince sustu. “hadi gidelim gelir servis birazdan” dedi. Çıktık durağa kadar yürüdük. Çok beklemeden servis geldi. Bindik çıktık yola. Koca otobüs, yollar virajlı ve karanlık yavaş yavaş gidiyor servis. Yoldayken de aradım ama kapalı hala telefon. Siteye vardık girişte indik zaten. Gecenin üçü. “evleri nerde” dedim. Sıra sıra evleri geçtik. iki katlı evler 4 daire, apartman gibi değil müstakil evleri birleştirmişler gibi. “şurası işte, alt kat” dedi. 4 daireden ışık yanan tek yer. Koştum kapıya kadar, apartman girişi değil zaten ufak bir veranda var. Durdum kapının önünde, nefes alışımı, kalp atışlarımı kontrol etmeye çalıştım başaramadım. Çaldım kapıyı. Kapıyı açtı sanki arkasında ışık huzmesi vardı. saçlar açık, üzerinde polar eşofman, bluz, hırka üçlüsünü tamamlayan donuk bir bakış, ama şaşkın çünkü beklemiyordu beni. Ağzını açtı ilk önce diyemedi bir şey.

Hemen koştum. Sinir ve rahatlama duygularını beraber hissettim. Sevgilim karşımdaydı, ellerinde bir sürü poşet. Beni görünce şaşırdı tabi. “ ne işin var burada” dedi sinirle ve şaşkınlıkla. Bende mal gibi zoraki bir gülümsemeyle “sürpriz” dedim. Poşetleri aldım, içeri girdik. “hani benden 3 gün sonra gelecektin” dedi. “ seni özledim, ne yapayım. Fena mı sürpriz yaptım işte” dedim. “ öyle de hayatım ev berbat sen gelmeden çekidüzen vermek için zamanım olsun istedim” dedi. Belinden sarıldım, öptüm alnından. “ beraber yaparız” dedim. Daha sonra keşke sonra gelseydim diye çok söylendim kendi kendime ama. Ev berbat durumdaydı. Süpürdük, sildik, toz aldık, temizledik, toparladık, düzenledik. Sanki evlenmişiz ve evimizi yerleştiriyoruz gibi hissettim. Yorucu ve güzel bir gün oldu yine. Beraber o kadar iş yaptıktan sonra market alışverişine çıktık. Dönüp eşyaları yerleştirdik. O akşam ben yemek yaptım. Yemek dediysem kızartma yani fazla bir şey değil. Yedikten sonra bahçede sallanan bahçe koltuklarından vardı. Ona oturduk.

Bir gece mutsuzluktan konuştuk uzun süre. Sonra uyuyalım dedikten 15 ya da 20 dakika sonra beni arayabilir misin diye mesaj attı. Bir şey oldu sandım aradım hemen “ bana şiir okur musun sesinle uyunmak istiyorum bu gece” dedi. Bir şey söylemeden masamdaki kitaplardan birini aldım, masa lambasını yakıp bana doğru çevirdim. “ bir sayı söyle bir tanem” dedim. Söyledi. Sayfa numarasını açtım, hangi sayıydı hatırlamıyorum ama şiiri hatırlıyorum. “geçelim bunu başka söyle” dedim. “neden geçiyoruz? Oku hadi” dedi. Yok dedim ama ısrar etti. Turgut uyar’Dan “SEVGiM ACIYOR” şiiri. O an fark ettim. Onu sevdiğimi anladıktan daha doğrusu kendime itiraf ettikten sonra korkmaya başladım. Hemen değil tabi zamanla fark ettim bu durumu neyden korkuyordum bilmiyordum aslında. Galiba gitmesinden ya da onu kaybetmekten korkuyordum. Anladım ki aslında sevgim acıyor, sevdikçe kalbim acıyordu. Çünkü sevdikçe kaybetmekten korkuyor insan. Ve kaybederse gerçekten bitiyor o an mutluluk, umut, huzur, hüzün, acı, her şey. O an biten bir şey yoktu ama sevgim acıyordu işte. Mutluluğa o kadar kaptırmıştım ki kendimi o gece kötü bir şey mi oluyor diye düşünmekten uyuyamamıştım.

Gerekli hazırları yaptım. Hediye bile aldım. Sarı saçlı, ela gözlü bir sevgilim var. Ben ona beyazı yakıştırıyorum. Beyaz bir elbise aldım bu yüzden. Sürpriz için geri kalan şeyleri de ayarladıktan sonra yıldönümümüzde öğle vakti oraya gittim. Tabi haberi yoktu, Selçuk’un bile haberi yoktu. Her şeyi tek başıma yapacaktım. Sitenin sahilinin en sonunda korunaklı diyebileceğimiz bir yer vardı. Sahilden ancak sazlıkların arasından geçip ulaşılabiliyordu, sazlıkla deniz arasında ince bir yol vardı oradan geçilirdi. Şimdi temizlemişlerdir kesin. Diğer tarafı zaten kayalıktı. Sazlık, kayalık, deniz arasında kalmış bir yer arka tarafında yüksekte piknik alanı vardı ama pek kimse kullanmıyordu. Sazlığı geçtikten sonra ufak bir sahil çıkıyor karşına. Oraya kamp kuracaktım bir bakıma. ileride ters dönmüş eski bir kayık vardı. Hemen yanı başına çadır kurdum. Halim abi vardı mahallede kamp malzemeleri, avcılıkla ilgili şeyler satardı ondan almıştım. Bayağı uğraştım çadır için ama başardım sonunda almayı. Şimdide kurmak için çabalıyordum.

ikimizde çok sadeydik. O çok güzeldi evet ama ben yakışıklı değildim, biliyorum. Kahverengi keten bir pantolon ve onun bana aldığı beyaz gömlek vardı üzerimde. Ben onun saçlarını uzun seviyordum o benim saçlarımı kısa. Üç numaraydı saçlarım. Birlikte, yan yana yürüyerek gittik sahile. Herkes ona bakıyordu biliyordum. Ama umurumda bile değildi. Beraber indik sahile. “sana bir sürprizim var” dedim. “dinliyorum” dedi. “gidince görürsün” dedim. Sazlığa doğru yürümeye başladık. işin güzel tarafı hiçbir şey görünmüyordu hazırladığım sürprize dair. “ birazdan gözlerini kapatacağız küçük hanım” dedim. “ o nedenmiş” dedi. Cebimden beyaz bir bez parçası çıkarıp “ prosedürümüzün bir parçası” dedim. “ peki madem” dedi bende bağladım gözlerini. Yavaş yavaş yürüyerek sazlığın önüne geldik. “şimdi bir araca bineceksin” dedim. “ ne.. ne aracı” dedi heyecanlandı tabi. “bu araca” dedim bir elimi beline koyup diğer kolumu bacaklarının altından geçirip kucağıma aldım. “düşüyordum.” Dedi sinirlenmiş gibi. “ o zaman düşmüş bir melek olurdun” dedim bende. Yavaşça, dikkatle sazlıkların arasındaki ince yoldan geçip kamp alanıma girdik. Yavaşça indirdim sevgilimi. Yüzünü bana çevirip açtım gözlerini. “ sürprizim sen miydinnn, çok beğendim” deyip öptü beni. Bu yüzden seviyordum onu

Evet bu yaz. Temmuz 2013. Selçuk ile uzun zaman görüşmemiştik. Gel falan dedi gittim sitelerine. Özge’nin babası emekli olmuştu. ilçe de yapılan toki evlerine taşınmışlar. Evlerinin önünden geçtim. ilk defa ağlayacak gibi oldum. Selçukla beraber lokale gittik. Yedik konuştuk sohbet ettik. “kaç yıl oldu” dedi. “bilmiyorum” dedim. Aslında biliyordum 3 yıl 8 ay olmuştu. Hiçbir kızla yakınlaşmamıştım bile. Konuşmaya devam ettik. Akşam onlarda kalacaktım. Ailesi yoktu zaten. Akşam eve gittik bizden yarım saat sonra ailesi geldi. Çok ısrar ettiler ama kalmadım, kalsam rahat edemezdim. “ e nereye gideceksin kardeşim kal işte” dedi Selçuk. “yok ya arkadaşım örende kalıyor onun yanına giderim merak etme.” Deyip iyi geceler dedim ve çıktım. Arkadaşım falan yoktu. Sırt çantamla beraber çıktım siteden ve örene giden 8 kmlik yolu yürüyerek aştım. Gecenin kaçı olduğunu hatırlamıyorum çoğu kişi sahildeki şezlongların birinde uyudum. Sabah kalkıp kafelerin birinde kahvaltı yaptım. Küçük termos bardağa soğuk su doldurup yürümeye başladım.

"tamam o zaman kısa kesicem" dedi. rahattım. biliyordum bir şeyleri bitirmek için konuşacaktık. " ben her şey için sana teşekkür ederim. ve özür dilerim." dedi. sinirlendim ilk defa. "zaten ayrılık konuşmasını 4 yıl önce yaptın, bu ne şimdi? neyin bitmesini istiyorsan söyle, konuş bitirelim gitsin." dedim. eğer o an konuşmasını devam ettirse kalkıp giderdim gerçekten. o yüzden direkt sonuca bağladı konuyu. " bu kadar sinirlenmene, kızmana gerek yok. bak eskiden yaptığım şeyin ne kadar anlamsız olduğunu anladım. çok önceden anladım bunu ama cesaret edemedim. ne diyecektim? ben çok pişmanım salaklık yaptım geri döneyim mi diyecektim. diyemedim işte. ben o kadar yıl boyunca senden başka bir şey istemedim. kolyen hala bende. senden başkada kimse olmadı, olmayacakta. bunu anlatmaya çalışıyorum sana. ben tekrar benim ol istiyorum. olamaz mıyız? bir şans veremez miyiz?" dedi. işte bu kelimeleri hece hece beynime kazıdım o an.