bir istiladan kurtulanın hikayesi

başlık takip

yukarıya çıkmasını seyrettim. Gittiğinden emin olduktan sonra arkamı dönüp sıkı sıkı kapatılmış cama doğru ilerleyip elimi yavaşça plastik çerçevenin üzerine yerleştirdim. Dışarıyı küçük delikten görüyordum, güneşin doğuşu çok güzeldi ama hiçbir zaman tam anlamıyla çıplak gözle görememiştim. Belki çocukken, belki bunların hiçbirisi başlamamışken görmüştüm, ama ozaman değerini bilememiştim "Belki hepimiz deliyiz" dedim kendi kendime gülerek "belki kendi kendime konuştuğum için ben deliyim" dedim, işin ironisi beni dahada güldürmüştü.

Güneşin tam anlamıyla doğmasına birkaç saat vardı ve güneş doğduğu andan itibaren yapılacak birçok şey de vardı. Mutfaktaki günlük yapılacaklar listesine bakmak için arkamı dönüp doğan güneşin küçük görüntüsünü arkamda bıraktım, listeye ulaştığım zaman yüz kaslarım gerilmişti, "silah takviyesi"

"bunu kim açık bıraktı?" dedi bana kızgın kızgın bakarak, kafamı salladım, kaşını çattı, "ben yapmadım", gülmeye başladı "sen yapmadıysan kim yaptı peki?", omuzumu silktim "Belki annem?", "annen senin gibi geri zekalı bir çocuk değil." çekici tutan elim titremeye başladı "bana çocuk demeyi kes", "o zaman büyü artık!"

Elim gittikçe titremeye başladı, çekici üzerine fırlatmak istiyordum, "Ben yukarıya çıkıyorum" dedi basamaklara ilerleken "iyi" dedim kızgın birşekilde

Birden bire holün ışığı yandı ve yaratık ortadan kayboldu.

Yerde durmuş, yaratığın olduğu yere boş boş bakıyordum, babam elinde silah ile beraber aşağıya inmiş diğer elinde fener bana bakıyordu "Sana kaç kere söyledim silahsız şuraya inme diye???" haklıydı bunu hep yapıyordum "özür dilerim" dedim elimden geldiğince sakin bir şekilde "gördüğün şeyler normal değil, şehrin yarısının boş olmasının sebebi onlar bunu unutma", "biliyorum! biliyorum!" dedim ve çekici alıp ayağa kalktım.

Etrafa inceler birşekilde bakıyordu babam neyi aradığını anlayıp o küçük ışığı işaret ettim "Orada"

Rengi bembeyaz olmuş, insanın bedenine sahip olan ve insana benzeyen fakat 'insan olmayan' bu mahlukat ışığın olduğu yere kör birşekilde bakıyordu, sanki bir anlam vermeye çalışıyordu yüzünde gözlerini ilkkez açmış bir bebeğin ameliyat masası ışığını gördüğü hoşnutsuzluk ile büyülenme karışımı o ifade vardı.

Elim çok hızlı bir şekilde titremeye başlamıştı, kendimi artık kontrol edemiyordum, çekiç elimden kayıp yere düşmüştü. işte o an gölge benim olduğum yöne dönüp bir çığlık attı, korkudan "Hayır!" diye bir çığlıkla bende ona karşılık verdim

sessiz sessiz ilerledikçe, gölge kıpırdanmaya başlıyordu ve hölün ışığı artık yok olmaya başlamıştı. Eğer arkasına dönerse sadece şeklimi görecek ve hiçbirşekilde detayı anlayamayacaktı yani çekicide göremeyecekti. Fakat yapamadım... Yeteri kadar becerikli değildim.

Bastığım tahta plak birden bire feryat edercesine gıcırdadı. Ortaya çıkan ses bütün ev içerisinde yankılandı adeta, gölge hemen arkasına döndü ve kör birşekilde duvara çarpana kadar hızlı bir şekilde hareket etti. Gölge duvara çarptığı zaman ışık üzerine çarptı ve ne olduğunu işte tam anlamıyla o zaman anladım. Bu bir insan değildi.

korkmak ile beraber heyecan arasında hakimiyetimi kaybetmiştim. Ellerim titremeye başlamıştı. Annemi ve babamı çağıramayacak kadar büyüktüm, fakat buna karşı gelecemeyecek kadarda küçüktüm. Babamın kırmızı çekicini sakladığım yerden çıkartıp elime aldım ve holün ışığını yakarak alt kata doğru yavaşça yürümeye başladım.

Aşağıya indiğim zaman küçük bir ışık görmüştüm, ve etrafında dönen o iri yarı gölgeyi, olduğu yerde durmuş sanki birşeye konsantre olmuş gibiydi. Kalp atışlarım gittikçe hızlanmaya başlamıştı, aklımdan tekrar tekrar geçirdiğim sadece iki kelime vardı 'sessiz ol'

reklam alınır.

05.08.2014

Dışardan gelen bir ses ile uyandım. Gözüm hemen saate gitmişti fakat saatin çalışmadığını her sabah olduğu gibi unutmuştum. Güneş ışıklarnı doğudan saçmaya başlamıştı. Hava hala karanlıktı "Hay içine sıçayım" dedim kendi kendime, sıkıca örttüğüm pencerelere bakarken. Birsüre yatakta kaldım ve ayağa kalktım, yapılacak çok şey vardı...

Küçük, bulduğum herşeyi istiflediğim odanın kapısını yavaşça açıp kafamı holden dışarıya uzattım. Çıkan o kapının gıcırtısı sessizlikte orkestra müziği gibi yankı yaptı ve aşağıdan gelen sesler artmaya başladı