bir istiladan kurtulanın hikayesi

kapıdan içeriye giidğim zamna kendimi bir çeşit holün içerisinde buldum, gireli irkaç hafta olmuştu v geçrkente nası lbirşey olduğunu çoktan unutmuştum, önceden giridğim evlerden birisi gibiydi. Holün karşısında bir mutfak ve mutfağın diğer tarafında giyinme dolabı ile birleştirilmiş bir oda vardı, odanın zıttı yönünde ise bir salon vardı.

ilk yaptığım şey salonu gözetlemek oldu, ardından yavaşça odaya doğru ilerledim. Oda karanlıktı ve tek ışık kaynağı vardı, buda o mahlukatlardan birisinin içeriye gireceği anldıbına geliyordu. Arkama dönüp babama baktım, babam bana ilerlemem için işaret yaptı.

Açıkcası içeriye yalnız bir şekilde hiç bir silahım olmadan girmeyi istemiyordum, çünkü içeriden ses gelmese bile beni ne beklediğinin tamamen farkındaydım.. Etrafa bakınmaya başladım, babam bu arayışımdan huysuz olmuş bana "ne" diyen bakışlar ile bakıyordu. Ona yavaşça odayı işaret ettim, dediğimi anlamadı, birdaha işaret ettim, elleriyle bana ne anlamıyla işaret etti. Olabildiğince sessiz birşekilde stresli bir nefes verdim.

dairenin boşluğujnda olan cesetlerin bir önemi yoktu, aslında vardı fakat önemi kim oldukları değil daha fazla üzerilerinde birşey olup olamdığıydı, fakat bu sonra yapmam gereken birşey idi, şimdi yapmam gereken şey birşekğilde annem ve babam ile kalabilecğeim biryer bulup bizi güvenliğe ulaştırmaktı.

Babamın beni önceden göndermesi tartışmalı bir durumdu, fakat ondan üstün olduğuım bir konudan; hızlı ve çevik oluşumdan beni oraya yolladığını düşünüyordum yada en azından kendimi öyle kandırıyordum. Aşağıya ilk daire indiğim andan itibaren bir öksürük sesi daha ve ardından uzun bir öksürük dizesinin geldiğini duydum. Annem ile babam arkamda demek oluyordu bu ama aynı zamanda benim duyduğum sesi başkasıda duydu anldıbına geliyordu.

kapıyı yavaşça attığım zaman kendimi leş gibi kokan bir apartman aralığına açılan kapının girişinde budlum, düşen şey ise hiç beni şaşırtmaya birşey; bir ceset idi. Son girdiğim zaman burada başka kimse yoktu ve neredeyse boş diyeiblirdim sadece içeride o mahlukatlar ve babamın "bidon" adını verdiği şu iğrenç kan kusan yaratıklardan vardı.

Kendimi zar zor bir şekilde kontrol ederek kokudan oluşan öksürme hissine karşı gelmek için zorladım. Küçük bir "öhk" diye çıkan bir ses ardından ağızıma zütürdüğüm bez ile beraber kendimi kokudan olabildiğince koruyarak aşağıya konserveleri aldığım yere girmeye çalıştım..

Çatı aralığına küçük kapıdan kendimi sarkıttım, yapılmış küçük o eski basamakları kullanmak aşırı ses çıkartacaktı ve başka çare yoktu, aşağıya kendimi sarkıtmama rağmen bir türlü ayağım yere değmemişti. Kendimi yavaşça bıraktım, yere uzaklığım fazla değildi fakat zeminin yapıldığı tahtalar üzerine inmemle beraber feryat etti sanki. Basamaklara bakıp "keşke onları kullansaydım" diye düşndüm. Yukarıdan babama baktım, ona dönmem ile feneri bana atması bir oldu. Feneri açtığım zaman etraftaki pislik göz önüne daha net bir şekilde dizilmişti, etraf mantardan kaynıyor heryerden garip garip şeyler akıyordu. Bazı siyah sıvılar vardı, ışığı üzerine tuttuğun zaman geri çekiliyordu, canlı gibiydiler sanki.

Oyalanmadan yoluma koyulmaya karar verdim ve yavaşça öteye apartman boşluğuna açılan kapıya doğru ilerledim. Kapıya yaklaştıkça gerçekten iğrenç bir koku burnuma gelmeye başlamıştı, geçen sefer olmayan bir kokuydu, eğer olsaydı hatırlayabileceğim birşeydi. Kapıya vardığım zaman elimi yavaşça kulpun üzerine atıp açmaya çalıştım, kulupu aşağıya indirdiğim zaman kapı ilk önce oynamdı, ikinci kez denediğimde biraz ileriye gitti. "itmem gerekiyor galiba" diye düşünüp en sessiz nasıl yapabileceğimi düşündüm. sol omuzumu kapıya dayayıp sol elimde fener sağ elim ile kapıyı açıp ittirmeye çalıştım. Kapı açıldı, ama açılmasıyla beraber birşey yere düşmüş gibi bir gümbürtü seside geldi.

"Bidon mu var?" dedi babam korktuğu yüzünden belli oluyordu, "Bilmiyorum.", "içeride bidon olsaydı sence canlı çıkabilirmiydi?" diye araya girdi annem. Babam sinirli bir şekilde anneme baktı, "Ne olduğu önemli değil, içeriye girmemiz gerek." diye devam etti daha sonra. Babamın tutuşundan kurtulmak için kendimi sirkeledim, kolunu boynumdan çekti, kapıya yönelip kapıyı yavaşça kaldırdım "içerisi karanlık.", babam el fenerini bana verdi ve arrdından bıçağını çıkarttı "Gölge varsa işe yaramayacağını biliyorsun, bidon varsa... ", "beni zaten öldürür." diye lafını tamamladım. "Önden girip konserveleri aldığın yere ilerle, büyük ihtimal oraya geri dönmezler.", kafamı yavaşça sallayıp içeriye kendimi savurdum.

şoku babamın beni sıkı bir şekilde tutuşu ile atlatışımdan sonra etrafa korkar gözlerle bakmaya başladım, annem ile babam etrafa bakıyorlardı, annem hemen "eve dönmemiz lazım." dedi gayet stresli bir şekilde, babam ilk önce kalaslardan yaptığımız ince köprüye daha sonra anneme baktı "bizi görürler.", "binanın içine girelim?" dedim birden bire bacaların yanındaki çatı aralığına giren küçük kapıyı fark edince. babam kapıya bakıp kafasını emin olmayan bir şekilde olur anlamında salladı "içeride ne olduğunu bilmiyoruz.", "Ben biliyorum." dedim yine aynı ses tonuyla, "Geçen gün ki konserveleri oradan almıştım.", annem ikimize şaşkın şaşkın bakıyordu "Hiç yanımızdaki binaya girmeyi akıl etmediniz mi?" dedi biraz alaycı ve şaşırmış bir şekilde, "Yakındaki son çaredir." dedi babam kendinden emin bir şekilde "Bak şu an orada kalmak zorunda olsak bile içerideki herşey dokunulmamış bir şekilde duruyor.", lafı yiyen annem sustu.

"Ee napıyoruz?" dedim babama, çatıda daha durmak istemiyordum "birazdan içlerinden birisi çatıya çıkar başımız belaya gi-" diyemeden babam lafımı kesti "biliyorum, o yüzden düşünüyorum." babam anneme baktı "silahın yanındamı?" annem pantalonunun arkasına dokundu ve evet anlamında kafasını salladı. Bana döndü "Sen- neyse." cevabı zaten biliyordu. "iki silahımız var, benim şarjörüm tam dolu değil." bana döndü tekrar "içeride birşey gördün mü?", "iki gölge vardı.", kaşı havaya kalktı "Ve?", "Ve güneş ışığına maruz bıraktım." kafasını iyi anlamında salladı "iyi akıl edebilmişsin.", dalga geçmesine fazla izin vermeden sanki konu hakkında konuşuyormuşuz gibi devam ettim "Daha içeride ne olduğunu bilmiyorum fakat ilk kattan aşırı derecede büyük bir hırlayan birşey duydum baba... "

Luth birden bire olduğu yerden sokağa doğru yanlamasına bir şekilde düşmeye başladı, tam feryat etmek üzereydim ki babam ve annem beni tuttup olduğum yere çivilediler resmen. Kızı tanımama rağmen ailem dışında tanıdığım arkadaş diyebileceğim tek kişiydi, ve şimdi gözlerimin önünde sokağa düşmüştü. "O öldü." dedi annem üzgün bir şekilde etrafa bakıyordu, ellerini yüzümün arasına koymuş gözlerimin içine bakmaya çalışıyordu. ben hala bunu kabul etmemiş isyan ediyordum "bizide öldüreceksin!" dedi bağırmak üzereydi ama sesini anca kısabilimişti.

Babam busefer beni kolu ile boğazımdan yakalamış olduğum yere gerçekten mıhlamıştı. "Sakin ol! Sakin ol!" diye kulağıma fısıldıyordu, annemin sesini duydum "Cesedini göremiyorum.", babam hala beni tutuyordu "o yüksekliğin düşüşünden kurtulmuş olması imkansız."

annemle babama gülmeye devam ettim, hatta kahkalarım okadar güçlü olmuştu ki luthun beni duyabildiğinden emindim. Babam hemen ağızımı tutup annemide yakaladığı gibi çatının yan tarafındaki 3 bacanın arasına kendisiyle beraber bizi fırlatı verdi. "Sussun!" diye tısladı gayet sinirli bir şekilde ve yavaşça sokağın aşağısını işaret etti.

Sokağın aşağısında 4 kişi ışığın kaynağını arıyor gibiydi, gözüm hemen luth a gitti, birşey olduğunu anlayamamış olduğu yerde duruyordu ve birden o sesi duydum, merminin tüfekten çıkarken çıkarttığı patlama sesi.

reserved

---

çok uykum geldi beyler, yarın devam ediyorum, okuyanlarıda görelim gelene kadar

---

Sabah okuyacam devam

Bir kaç dakika sonra babamın sesini duydum, annem ile beraber sesi duymuş kaynağını görmek için çatıya çıkmışlardı. Beni yan çatıda gördüklerinde yanıma gelip "Kim yaptı onu" dedi babam kızgın bir şekilde "sen mi yaptın", annem babamdan da kızgın bir şekilde "sakin ol demir." dedi gayet otoriter bir tavır ile. Babam kedi gibi oldu birden sanki, kendimi tutamadım ve dudağımda bir kıvrım oluştu, sırıtmaya başladım. "Özcanın kızımı?" dedi, Luth'a doğru işaret ettim. "Fişek bulmuş", luth onu işaret ettiğimi görünce elini sallamaya başladı.

"Ay bu kız akıllanmayacak yemin ediyorum... " dedi annem stresli bir şekilde "bizi vallaha öldürecek birgün." babam annemi sakinleştirmeye çalışıyordu "böyle devam ederse yanına gitmenin bir yolunu buluruz.", güldüm aşağıyı gözümle işaret edim "oradaki yıkılmış binanın koca duvarını nasıl aşıcaz peki?" dedim alaycı bir tonla, babam alev saçan gözlerle bana baktı, kendimi tutamadan gülmeye devam ettim.

bende mutluydum aslında, onun ölmediğini görmek beni mutlu ediyordu, çünkü olduğumuz blokta yaşayan birtek biz ve aşağıdaki 'çeteler' vardı. Ve açıkcası annem dışında şu an yaşadığını bildiğim kadın oydu.

Elindeki şeyi denize doğru işaret etmeye başladı, birden bire 'fıııııış' diye bir ses çıktı ve denizin olduğu yöne doğru bir çeşit fişek fırladı. Gözlerime inanamamıştım, ilk kez byle birşey görüyordum. Kahkaha atışını olduğum yerden duyabiliyordum, çok hoş bir sesti fakat aynı zamanda ürkütücüydüde. Onu ben duyabiliyorsam daha kimler duyabiliyor olabilirdi.

bir süre oturduktan sonra karşı binadan babası pilot olan ve aylardır yanımıza gelmeye çalışan 'luth' u gördüm. Bana el sallıyordu, her sabah bu saatlerde onunla birbirimze bakar birşeyler anlatmaya çalışırdık. Luth'un isminin luth olduğunudanda emin değildim fakat iki bina öteden yazılmış kağıtları okumak oldukça zor.

Luth yabancı uyruklu olduğunu bildiğim bir kız, babamın anlattığı kadarıyla ben küçükken onlara herzaman misafirliğe gidermişiz, bildiğim kadarıyla annesi ile babası bir uçuştayken olan olaylar ceyran etmişti ve o arada tek başına mahsur kalmıştı. Fakat şanslyıdı, çünkü olduğu sokak bizimkine kıyasla gayet temiz, rahat ulaşımı olan ve yeteri kadar stok bulunduran bir yerdi.

Ayağa kalkıp iki elimi ona sallamaya başladım. Beni gördüğünde her zaman olduğu gibi sevinmiş gibiydi

küçük adımlarla babam ile yaptığımız tahta kalaslardan oluşan, köprü görevi gören tahlatarın üzerinde mükkemmel bir denge ile yürüyordum. Aslında atletik yapısı olan birisi değildim ama zor şartlar ve bu 'ulaşım sisteminin' sayıssız kez kullanımı insanı bir notkadan sonra kabiliyetli bir hale getiriyordu.

Önceden komşularımızın kaldığı dairenin çatısına sağ salim bir şekilde gelmiştim. Buradan görüntü birazdaha güzeldi, yan sokaktaki tek yeşillik diyebileceğim yer gözüküyordu. Küçük bir park, sadece iki ağaç var ve etrafı kurumuş simsiyah çalılar ile çevriliydi. Elimde olsaydı oraya gitmek için herşeyi yapabilirdim fakat oraya en son gittiğimde başım gerçekten büyük belaya girmişti.

reserved. kurgu güzelse okunur

zütünden yazıyorsan hiç okumayak panpa

Yavaş ve sağlam adımlar ile çatının üzerine doğru çıkıp tepesine doğru ilerledim ve oturup güneşi seyretmeye başladım. Güneş Marmara denizinin üzerinde parlıyordu, pek gün doğumu denemzdi ama hayatta kalmak istiyorsan güneşi görebileceğin en erken hali buydu. Hava ağustos ayına kıyasla gayet soğuktu fakat güneş ışığı güne tam anlamıyla doğduğunda çok yakıcı olacaktı.

Etrafa bakınmaya başladım, yıkılmış binalar, çökmüş köprüler, yolları tıkayan araçlar... Hiçbirşey eskisi gibi değildi. Çocukluğumda top oynadığım sokak artık pislik ve araç kalıntıları ile büyük çimento enkazlarından oluşan şeyler ile doluydu. Normalde evden 5 dakikada ekmek almak için gittiğim markete gitmek 30 dakikadan fazla sürüyordu. Zaten bu yüzden çatıları kullanıyorduk.

Yavaşça ayağa kalkıp diğer çatıya doğru hareketlenmeye başladım, silahım olmadan evden uzaklaşmam yasaktı fakat gün daha yeni doğmuştu ve bu yaratıklar güneşi ilk gördüklerinde her zaman dehşete kapılırlardı.

Oooo en sevdiğimden buradayım

istanbul yemek konusunda zengin bir yerdi, olduğumuz mahallede yaşan kimse kalmamıştı fakat silah bulunabilecek bir semt te değildi. Zaten olan bütün silah dükkanları yağmalanmıştı, geriye sadece saçma atan tüfekler ve onların küçük 'saçma' kurşunları vardı. Yani bulunabilecek birşey yoktu. "Yine elimiz boş dönücez... " dedim kendi kendime, salı günleri zaten en nefret ettiğim gündü, pazartesinden sonra gelir, üniversiteye gitmek için saatlerce yola tutulurdum. Elimdeki listeye bir süre baktıktan sonra yerine koydum ve basamaklara doğru ilerledim.

Üst kata çıktığım zaman annem ile babamın odasının kapısı açıktı, parlak ışık holün loş ışığında gayet rahat birşekilde fark ediliyordu. Annem ile babamın konuşma seslerini duyuyordum "Bu kadar kaldığından eminmisin?" dedi annem gayet mutsuz birşekilde, "evet" dedi babamda hoşnut olmayan bir ton ile "O zaman daha fazlasını bulmamız gerekiyor, demir." dedi annem, babam oflayarak "biliyorum ama zaten alabileceğimizi aldık.", konuşmanın devdıbını biliyordum, yine tartışacaklardı, gitmeleri gereken yerleri konuşup daha sonra ortak karara varamayıp kavga ediceklerdi ve sonra benim yanıma fikir almaya geleceklerdi.

Bunlar olmadan önce onlardan uzaklaşmak için bir an çatıya çıkmayı düşündüm. Holün sonundaki küçük merdivenin sonu küçük bir kapıya açılıyordu. Merdiveni tırmanıp kapıyı açmak üzereydim ki aklıma aydınlık olup olmadığını kontrol etmem gerektiği geldi. Kapıyı yavaşça açıp çatının aydınlandığını fark ettim ve dışarıya elimden geldiği kadar sessiz bir şekilde çatıya çıktım