bir istiladan kurtulanın hikayesi

reklam alınır.

korkmak ile beraber heyecan arasında hakimiyetimi kaybetmiştim. Ellerim titremeye başlamıştı. Annemi ve babamı çağıramayacak kadar büyüktüm, fakat buna karşı gelecemeyecek kadarda küçüktüm. Babamın kırmızı çekicini sakladığım yerden çıkartıp elime aldım ve holün ışığını yakarak alt kata doğru yavaşça yürümeye başladım.

Aşağıya indiğim zaman küçük bir ışık görmüştüm, ve etrafında dönen o iri yarı gölgeyi, olduğu yerde durmuş sanki birşeye konsantre olmuş gibiydi. Kalp atışlarım gittikçe hızlanmaya başlamıştı, aklımdan tekrar tekrar geçirdiğim sadece iki kelime vardı 'sessiz ol'

sessiz sessiz ilerledikçe, gölge kıpırdanmaya başlıyordu ve hölün ışığı artık yok olmaya başlamıştı. Eğer arkasına dönerse sadece şeklimi görecek ve hiçbirşekilde detayı anlayamayacaktı yani çekicide göremeyecekti. Fakat yapamadım... Yeteri kadar becerikli değildim.

Bastığım tahta plak birden bire feryat edercesine gıcırdadı. Ortaya çıkan ses bütün ev içerisinde yankılandı adeta, gölge hemen arkasına döndü ve kör birşekilde duvara çarpana kadar hızlı bir şekilde hareket etti. Gölge duvara çarptığı zaman ışık üzerine çarptı ve ne olduğunu işte tam anlamıyla o zaman anladım. Bu bir insan değildi.

Rengi bembeyaz olmuş, insanın bedenine sahip olan ve insana benzeyen fakat 'insan olmayan' bu mahlukat ışığın olduğu yere kör birşekilde bakıyordu, sanki bir anlam vermeye çalışıyordu yüzünde gözlerini ilkkez açmış bir bebeğin ameliyat masası ışığını gördüğü hoşnutsuzluk ile büyülenme karışımı o ifade vardı.

Elim çok hızlı bir şekilde titremeye başlamıştı, kendimi artık kontrol edemiyordum, çekiç elimden kayıp yere düşmüştü. işte o an gölge benim olduğum yöne dönüp bir çığlık attı, korkudan "Hayır!" diye bir çığlıkla bende ona karşılık verdim

Birden bire holün ışığı yandı ve yaratık ortadan kayboldu.

Yerde durmuş, yaratığın olduğu yere boş boş bakıyordum, babam elinde silah ile beraber aşağıya inmiş diğer elinde fener bana bakıyordu "Sana kaç kere söyledim silahsız şuraya inme diye???" haklıydı bunu hep yapıyordum "özür dilerim" dedim elimden geldiğince sakin bir şekilde "gördüğün şeyler normal değil, şehrin yarısının boş olmasının sebebi onlar bunu unutma", "biliyorum! biliyorum!" dedim ve çekici alıp ayağa kalktım.

Etrafa inceler birşekilde bakıyordu babam neyi aradığını anlayıp o küçük ışığı işaret ettim "Orada"

"bunu kim açık bıraktı?" dedi bana kızgın kızgın bakarak, kafamı salladım, kaşını çattı, "ben yapmadım", gülmeye başladı "sen yapmadıysan kim yaptı peki?", omuzumu silktim "Belki annem?", "annen senin gibi geri zekalı bir çocuk değil." çekici tutan elim titremeye başladı "bana çocuk demeyi kes", "o zaman büyü artık!"

Elim gittikçe titremeye başladı, çekici üzerine fırlatmak istiyordum, "Ben yukarıya çıkıyorum" dedi basamaklara ilerleken "iyi" dedim kızgın birşekilde

yukarıya çıkmasını seyrettim. Gittiğinden emin olduktan sonra arkamı dönüp sıkı sıkı kapatılmış cama doğru ilerleyip elimi yavaşça plastik çerçevenin üzerine yerleştirdim. Dışarıyı küçük delikten görüyordum, güneşin doğuşu çok güzeldi ama hiçbir zaman tam anlamıyla çıplak gözle görememiştim. Belki çocukken, belki bunların hiçbirisi başlamamışken görmüştüm, ama ozaman değerini bilememiştim "Belki hepimiz deliyiz" dedim kendi kendime gülerek "belki kendi kendime konuştuğum için ben deliyim" dedim, işin ironisi beni dahada güldürmüştü.

Güneşin tam anlamıyla doğmasına birkaç saat vardı ve güneş doğduğu andan itibaren yapılacak birçok şey de vardı. Mutfaktaki günlük yapılacaklar listesine bakmak için arkamı dönüp doğan güneşin küçük görüntüsünü arkamda bıraktım, listeye ulaştığım zaman yüz kaslarım gerilmişti, "silah takviyesi"

başlık takip

istanbul yemek konusunda zengin bir yerdi, olduğumuz mahallede yaşan kimse kalmamıştı fakat silah bulunabilecek bir semt te değildi. Zaten olan bütün silah dükkanları yağmalanmıştı, geriye sadece saçma atan tüfekler ve onların küçük 'saçma' kurşunları vardı. Yani bulunabilecek birşey yoktu. "Yine elimiz boş dönücez... " dedim kendi kendime, salı günleri zaten en nefret ettiğim gündü, pazartesinden sonra gelir, üniversiteye gitmek için saatlerce yola tutulurdum. Elimdeki listeye bir süre baktıktan sonra yerine koydum ve basamaklara doğru ilerledim.

Üst kata çıktığım zaman annem ile babamın odasının kapısı açıktı, parlak ışık holün loş ışığında gayet rahat birşekilde fark ediliyordu. Annem ile babamın konuşma seslerini duyuyordum "Bu kadar kaldığından eminmisin?" dedi annem gayet mutsuz birşekilde, "evet" dedi babamda hoşnut olmayan bir ton ile "O zaman daha fazlasını bulmamız gerekiyor, demir." dedi annem, babam oflayarak "biliyorum ama zaten alabileceğimizi aldık.", konuşmanın devdıbını biliyordum, yine tartışacaklardı, gitmeleri gereken yerleri konuşup daha sonra ortak karara varamayıp kavga ediceklerdi ve sonra benim yanıma fikir almaya geleceklerdi.

Bunlar olmadan önce onlardan uzaklaşmak için bir an çatıya çıkmayı düşündüm. Holün sonundaki küçük merdivenin sonu küçük bir kapıya açılıyordu. Merdiveni tırmanıp kapıyı açmak üzereydim ki aklıma aydınlık olup olmadığını kontrol etmem gerektiği geldi. Kapıyı yavaşça açıp çatının aydınlandığını fark ettim ve dışarıya elimden geldiği kadar sessiz bir şekilde çatıya çıktım

Oooo en sevdiğimden buradayım

Yavaş ve sağlam adımlar ile çatının üzerine doğru çıkıp tepesine doğru ilerledim ve oturup güneşi seyretmeye başladım. Güneş Marmara denizinin üzerinde parlıyordu, pek gün doğumu denemzdi ama hayatta kalmak istiyorsan güneşi görebileceğin en erken hali buydu. Hava ağustos ayına kıyasla gayet soğuktu fakat güneş ışığı güne tam anlamıyla doğduğunda çok yakıcı olacaktı.

Etrafa bakınmaya başladım, yıkılmış binalar, çökmüş köprüler, yolları tıkayan araçlar... Hiçbirşey eskisi gibi değildi. Çocukluğumda top oynadığım sokak artık pislik ve araç kalıntıları ile büyük çimento enkazlarından oluşan şeyler ile doluydu. Normalde evden 5 dakikada ekmek almak için gittiğim markete gitmek 30 dakikadan fazla sürüyordu. Zaten bu yüzden çatıları kullanıyorduk.

Yavaşça ayağa kalkıp diğer çatıya doğru hareketlenmeye başladım, silahım olmadan evden uzaklaşmam yasaktı fakat gün daha yeni doğmuştu ve bu yaratıklar güneşi ilk gördüklerinde her zaman dehşete kapılırlardı.

zütünden yazıyorsan hiç okumayak panpa

reserved. kurgu güzelse okunur

küçük adımlarla babam ile yaptığımız tahta kalaslardan oluşan, köprü görevi gören tahlatarın üzerinde mükkemmel bir denge ile yürüyordum. Aslında atletik yapısı olan birisi değildim ama zor şartlar ve bu 'ulaşım sisteminin' sayıssız kez kullanımı insanı bir notkadan sonra kabiliyetli bir hale getiriyordu.

Önceden komşularımızın kaldığı dairenin çatısına sağ salim bir şekilde gelmiştim. Buradan görüntü birazdaha güzeldi, yan sokaktaki tek yeşillik diyebileceğim yer gözüküyordu. Küçük bir park, sadece iki ağaç var ve etrafı kurumuş simsiyah çalılar ile çevriliydi. Elimde olsaydı oraya gitmek için herşeyi yapabilirdim fakat oraya en son gittiğimde başım gerçekten büyük belaya girmişti.

bir süre oturduktan sonra karşı binadan babası pilot olan ve aylardır yanımıza gelmeye çalışan 'luth' u gördüm. Bana el sallıyordu, her sabah bu saatlerde onunla birbirimze bakar birşeyler anlatmaya çalışırdık. Luth'un isminin luth olduğunudanda emin değildim fakat iki bina öteden yazılmış kağıtları okumak oldukça zor.

Luth yabancı uyruklu olduğunu bildiğim bir kız, babamın anlattığı kadarıyla ben küçükken onlara herzaman misafirliğe gidermişiz, bildiğim kadarıyla annesi ile babası bir uçuştayken olan olaylar ceyran etmişti ve o arada tek başına mahsur kalmıştı. Fakat şanslyıdı, çünkü olduğu sokak bizimkine kıyasla gayet temiz, rahat ulaşımı olan ve yeteri kadar stok bulunduran bir yerdi.

Ayağa kalkıp iki elimi ona sallamaya başladım. Beni gördüğünde her zaman olduğu gibi sevinmiş gibiydi

bende mutluydum aslında, onun ölmediğini görmek beni mutlu ediyordu, çünkü olduğumuz blokta yaşayan birtek biz ve aşağıdaki 'çeteler' vardı. Ve açıkcası annem dışında şu an yaşadığını bildiğim kadın oydu.

Elindeki şeyi denize doğru işaret etmeye başladı, birden bire 'fıııııış' diye bir ses çıktı ve denizin olduğu yöne doğru bir çeşit fişek fırladı. Gözlerime inanamamıştım, ilk kez byle birşey görüyordum. Kahkaha atışını olduğum yerden duyabiliyordum, çok hoş bir sesti fakat aynı zamanda ürkütücüydüde. Onu ben duyabiliyorsam daha kimler duyabiliyor olabilirdi.

Bir kaç dakika sonra babamın sesini duydum, annem ile beraber sesi duymuş kaynağını görmek için çatıya çıkmışlardı. Beni yan çatıda gördüklerinde yanıma gelip "Kim yaptı onu" dedi babam kızgın bir şekilde "sen mi yaptın", annem babamdan da kızgın bir şekilde "sakin ol demir." dedi gayet otoriter bir tavır ile. Babam kedi gibi oldu birden sanki, kendimi tutamadım ve dudağımda bir kıvrım oluştu, sırıtmaya başladım. "Özcanın kızımı?" dedi, Luth'a doğru işaret ettim. "Fişek bulmuş", luth onu işaret ettiğimi görünce elini sallamaya başladı.

"Ay bu kız akıllanmayacak yemin ediyorum... " dedi annem stresli bir şekilde "bizi vallaha öldürecek birgün." babam annemi sakinleştirmeye çalışıyordu "böyle devam ederse yanına gitmenin bir yolunu buluruz.", güldüm aşağıyı gözümle işaret edim "oradaki yıkılmış binanın koca duvarını nasıl aşıcaz peki?" dedim alaycı bir tonla, babam alev saçan gözlerle bana baktı, kendimi tutamadan gülmeye devam ettim.

Sabah okuyacam devam

---

çok uykum geldi beyler, yarın devam ediyorum, okuyanlarıda görelim gelene kadar

---