Yok lan işte yok. Günlerim taktan bir şekilde geçiyor. Evden okula okuldan eve.
Ders aralarında ise telefon. 2 saatlik öğlen vaktindeyse kütüphane de çalışmak. Son on dk kala dersliğe girip dersin başlamasını beklemek.
Derslikte de zaten yanım sürekli boş kalıyor.(en az 5 sıra)

Haftasonları gel şuraya gidelim diye çağıracak arkadaşım yok. Her gencin hayali olan üniversite hayatını yaşayamayacağım galiba hiçbir zaman.

Birde üstüne şu var; insan ve toplum bilimlerini içeren bir bölümde okuyorum, sınıf 80 küsür kişi toplamda en fazla 20 erkek ya var ya yok ama ben erkeklerin bile isimlerini net bilmiyorum henüz.

Bazen düşünüyorum sorun bende mi acaba diye. Ama yok abi yanıma gelseler bir beni tanımak isteseler ben gayet güzel dinlerim onları. Mesele onların beni tanımak istememesi. Çirkin olduğum için galiba bunlar hep.