bir insanı hayatının merkezi yapmak

tüm hayalleri onunla kurarsın. ilk başta onu üzmekten korkarsın zaten mutsuz hayatı var ya ben daha fazla üzersem diye. ama işler öyle olmazmış o seni yarabandı gibi kullanırmış sen onu üzmekten korkarken o senin ağzına duygularına hayallerine sıçarmış. ona vereceğin sevginin en büyüğünü verirsin bazen her şeye rağmen mesafelere rağmen güvenirsin o da sana güvensin diye tüm alışkanlıklarından vazgeçersin. sadece o güzel gözlerine kirli kirli bakmamak için gerçekten ben seni aldatmadım diyebilmek için. her insanda düşündüğün kötü fikirleri düşünmezsin onda seversin her yerini ayrı seversin gözlerini dudaklarını burnunu.. kılına bile zarar gelsin istemezsin onu üzenin dıbına koyacak kadar hayatını karartacak kadar çok seversin karşılıksız seversin hiç bir çıkar beklemeden seversin.

işte böyle bir tak anlattığım bir şey sonunda mutsuz olduğumuz bizi yalnızlığa iten

(bkz: tuhaftan şiirler) kardeşim.

yaz geldi, aç pencereyi dışarı bak hava güzel insanlar geziyor. biraz mutlu ol, seni önemsemeyeni sen de önemseme boşversene. bu ne negatif depresyonist bir yaşam öyle..

duygulandım

adam ben :(

bu haldeyken neden ağlattın beni lan :(