bir holiganın hayatı vol 2

o ortamı bildiğim için reserve

maç günü geldi çattı, bayram sabahı gibi telaş vardı bende. banyomu yaptım, en güzel kıyafetlerimi giydim. saat daha sabahın 9'u, ulan diyorum nasıl geçecek bu zaman, adam beni saat 2'de bizim evden alacaktı. neyse vakit geldi, emre abi beni evden aldı. gidiyoruz beşiktaş'a doğru. beni neyin bekleyeceğini bilmiyordum. ama içimde çok derin bir heyecan, otobüsten indik, dedi ki bak burası beşiktaş. dünyanın en güzel yeridir dedi. e bende yeni bir yerler görmüşüm, oranın çöplüğünü görsem aa ne güzel derim. olur ya hani başka bi ülkede ne görseniz size güzel gelir, halbuki kendi ülkenizde de vardır o ama hiç dikkatinizi çekmez. neyse maçtan önce beni başkalarıyla tanıştırdı emre abi, çok tanıdığı vardı herifin. hepsi de beni kardeşi gibi sevdi, maçtan önce besteler, tezahüratlar takıldık öyle, sonra maç saati geldi..

ne demiştim maç saati geldi. herkes ufaktan stada yollanmaya başladı. biz de gidiyoruz emre abinin arkadaşlarıyla meşhur dolmabahçe yolunda yürüyoruz. hiç unutmam elazığspor maçıydı, o zamanın flaş takımıydı elazığ. neyse girdik maça kapalıdaydık, tribünle alakası olanlar bilir. beşiktaş tribünün kalbi kapalı tribünüdür. kemik tayfası da kapalı tribünün kutu denen kısmında bulunur. çok taşşaklı herifmiş emre abi yeni yeni anlıyorum. maça girdiğimiz gibi demire çıktı (bana göre demirdi o zamanlar, tribüne girdikten sonra anladım oraya set denildiğini) maça arkasını döndü bağırsanıza lan! falan diyor. ulan dedim bu herif deli herhalde para veriyor maçı izlemiyor, ama en taşşaklı adamlar setteki adamlardır her daim tribünde. neyse yendik elazığ'ı ve döndük evimize. o gece ki kadar huzurlu biçimde hiç uyumadım bir daha. allahım binlerce kişi tek bir amaç uğruna orda toplanmış, taparcasına, gırtlaklarını patlatırcasına bağırıyorlardı. çok ilgimi çekmişti o zamanlar..

ilgi var mı yok mu?

beşikrtaştan sonrasını okumadım eksini de verdim

buraları geçeceğim, hep aynı şekilde oldu emre abi maçlara zütürdü beni. ve tribünün maskotu oldum neredeyse ''lan diyorlar sen emre'nin yeğeni değil misin?yeğeni diye tanıtmıştı, öyle kaldı. bozmadım ben de..gel bakayım buraya, bize 2 bira kap gel'' falan filan, büfeciler bile tanırdı bira verirlerdi bana. yıllar yılları kovaladı böyle geçti, tribünün kemik tayfası tarafından tanınan biriydim. çok seviyorlardı beni, size nasıl anlatayım bilmiyorum, bu dünyada aidiyet duygusu var ya hiç bir şeye değişilmez. green street hooligan's ta da der zaten buna benzer bir şeyi. ama asıl arkadaşlarının senin arkanı kolladığını bilmek en güzel duygudur..

reserved

rizörvd

@30 tufan muallaksi yüzünden 12 saat inönü deplasmanına bilet için bekledim de üstümde grup atkısı var diye sıradan atmıştı, sürdüler muallakyi de rahatladık dıbına goyum :D bu arada takipçiniz yani okuyoruz td de de yazıyosundur sen

moruk takunu yıyeyım karı kız olayını gec. direk geç gibtir et trıbun olaylarına gec dırek oradakı hıkayelerı anlat sıktır et kız arkadasını sana kalsın amk

kusura bakmada harbiden sıçıp sıvadın adam gibi yazacaksan anlat dinleyelim yok eğer millete boş boş atar gider yapacaksan sende kapat bizde kapatalım

nerede kalmıştık.. planları kurmaya başladım, bi anda hani çizgi filmlerde kafada ampul yanar ya aynı o şekil oldu. hiç ihtimal vermiyordum bu planımın tutacağına ama tuttu. yolda bir anketör vardı, insanlara sorup duruyordu, zaten fikir onu görünce aklıma geldi. dedim ki adama güzel abim, şimdi senin yaka kartın, bir de kağıtların lazım. hayat memat meselesi falan filan bayağı bir yalvardım. insaflı çıktı verdi istediklerimi. beni tanıyor kız, gördü bi kere. arkadaşa verdim bunları, dedim ki oğlum, hayatımda ilk defa aşkı tatmışım, benim için yapacaksın bunu tamam mı o da sağolsun tamam kardeşim lafı mı olur sana can feda dedi. çok hakiki adamdı be, tribünde çok boş adam vardır da böyle delikanlılarını da bulabilme ihtimaliniz vardır işte hakiki kardeşleri.. ben ordaki taşlardan birine oturdum, onun gidişini seyrediyorum. ulan ya bu da olmazsa, bir meraklı bekleyiş sardı beni. arkadaş cafeye girdi ve beklemeye başladım..

planım şuydu, anketör ayağına çocuğu onla konuşturacaktım. tabi çocuk kızı bilmiyor, iyice tarif ettim üstündekileri falan öyle hallettik. anketörüm ayağına oradaki soruları soracak ve inandırıcı olursa da numarasını alabilecekti. amacımız da buydu işte..

ulan 10 dk geçti, benim çocuk yok. işkillendim, gitsem mi diye düşündüm ama kız durumu ayıkır diye gitmedim. sabrettim, bekledim. baktım çocuk geliyor yüzü de gülüyor. eğer numarasını alamamış olsaydı, en az kendine olmuş kadar üzülürdü bunu biliyordum, ona doğru koştum sarıldım, hadi geç bu fasılları söylüyorum numarayı kaydet dedi. ah ulan ah, seni parmaklıklar adına koyanlar utansın.. neyse aldım numarayı, bu sadece bir aşamaydı ki ben buna bile kız benim sevgilim olmuş gibi sevinmiştim. kontörüm olmazdı genelde, sırf onun için 100 kontör yükletmiştim. doya doya konuşabileyim diye. ah ulan ne günlerdi be, gerçekten aşık olanlar anlar bu duyguyu.. ben semte doğru yollandım, bizim ganyanda takılıyorum kupon dolduruyorum. ahmet abi vardı tanıdık oynatırdı beni, eve gittim annemin yanağına öpücüklerini kondurdum. odama doğru yollandım, yatağa yattım ve sadece onu düşündüm..

amk diğerinide okuyordum yarıda kaldı bari bu böyle olmasın

saat daha 3'tü akşam basket maçı vardı, gidesim de yoktu gerçi ama bizimkisi zorunlu askerlikti bir nevi. iste ya da isteme, gidecektin maça o gırtlağı patlacaktın. maça gitmeden önce aramam lazımdı kızı, yoksa o kadar yamyamın içinde konuşamazdım : ) odamın kapısını kilitledim, ama nasıl heyecanlıyım boolum anlatamam yani, o arama tuşuna basacakken ki heyecanımı anlatamam. ne diyecektim ki lan? şey, ben sabah reddettiğin çocuk hasgibtir derdi herhalde. ama deli cesareti işte, ne kaybedecektim ki, aradım alo dedi, ne kadar zarifti sesi, bana göre çok fazla zarif.. konuşmam için bi 2 dk geçmesi gerekti. sonra konuşabildim anca..

beynimde o an nelerin geçtiğini anlatamam size, kapatsam mı, konuşsam mı napsam ulan napsam? neyse yine kaybedecek hiç bir şeyim yok felsefesiyle ağzımdan kelimeler döküldü. o tribün çocuğu ağzıyla kibar konuşmaya çalışıyorum. her cümleninde sonunda dıbınakoyim dememek için nasıl dizginlediğimi bilemezsiniz kendimi. ya şey, merhaba. ben sabah senin yolunu kesen çocuk. sorun olmazsa biraz konuşmak istiyorum seninle, tabi sorun olmazsa senin için? aşıktım ulan aşıktım, tabi konuşabilirsin dedi. dünyalar benim oldu. bütün hislerimi açık ettim ona karşı, o da benim davranışımdan çok etkilenmiş. böyle bir davranışı sadece delilerin yapabileceğini ama bunun hoşuna gittiğini söyledi. biliyordum lan biliyordum.. bundan sonra senle konuşabilir miyiz dedim, tabi ki dedi. o zaman görüşürüz seni daha fazla sıkmayayım dedim. peki kendine iyi bak dedi ve hayatımın en büyük sınavlarından birini vermiş oldum. insanın aşık olduğu birinden böyle sözler duyması tarifsizdir. kız biraz zengindi sanırım, ama merak etmeyin hikayeyi sosyete kızı ve tribün çocuğu ajitasyonuna bağlamayacağım. o akşamki maça gitmek istemedim, biraz adam olmak istedim. ama çocuklar aradı, hadi lan nerdesin herkes seni bekliyor dedi. tamam lan dedim geliyorum. bir kombineyle 12 kişi girdik o gün maça, döndüre döndüre bi hal olduk turnikeyi. o moralle artık nasıl bağırdıysam, maçtan çıktıktan sonra 10 dk abartmıyorum hiç konuşamadım. eve gittim..

neredesiniz bilader?

günler öyle geçti işte, aptal aptal onu düşünüyordum. deli gibi buluşmak istiyordum, ama reddeder diye söyleyemiyordum bir türlü. yine maçlara gidip geliyoruz. 2 hafta sonra falan hentbol maçı vardı, okuldan kaçtım bizim çocuklarla buluştum maça gidiyoruz. maç da bursa nilüfer belediyesiyle ki o zamanlar bursayla bizim ilk defa mevzumuzun başladığı yıllar yani bu ipnelerin iftar vaktinde semti bastığı (!) yıllardan bahsediyorum. emanet var bende bursalılar gelecek diye duyum almışlar. rahat 3.000 kişi toplanmıştık. zaten hentbol salonumuz süleyman seba spor salonudur dikilitaşta. benim evden yürüyerek 5 okuldan 10 dakikaydı salon. her şeye gelirdik yani bizim semtte olduğu için salon. bu mevzu basına yansımamıştır, ben beşiktaş için herşeyi yapardım. gerekirse o emaneti de takardım bir bursalıya ama fırsat olmadı.. salona girmedik maç başlayana kadar, hala yok bu ipneler. tayfanın yarısını salona yolladık bağırsınlar diye. biz de dışarda sohbet muhabbet ediyoruz bursalıları bekliyoruz. bi anda yallah bismillah allahuekber! sesleri duyduk, lan dedik noluyor şeriat mı geldi. yokuştan inen yeşil beyaz renkli oğlanları gördük. önce kaçtık, bunlarda bir yere kadar kovaladılar. sonra bizim salondakileri aradık çıktılar, bursalılarla karşı karşıya gelmişler, bi yandan onlar aşağıdan da biz geliyorduk bursalıların üstüne, ne yapacaklarını şaşırdılar. o gün bayağı bir zahiyat verdi bursa tarafı. sonra semte döndük şairler parkına, bira falan filan öyle bitirdik bu günü. hafiften çakırkeyif olunca kızı aramak geçti içinden. çünkü kafam güzelken daha rahat konuşabiliyordum. arama tuşuna bastım, gelecek sesi bekliyorum.

-alo
+he şey, naber ya iyisin?
-iyi sen
+iyidir rahatsız etmedim umarım
-yok etmedin..

böyle havadan sudan konuştuk, sonra dedim ben seninle görüşmek istiyorum tamam dedi. onun karşısına çıktığım yerde görüşecektik tam bir hafta sonra..

up up up