bir holiganın hayatı vol 2

@115 gibecem sımdı hikayeni anlat amk biz 20 gün sonra olsa da okuruz anlatmıcaksan da gibtir git hergün baktırma suraya adamı

ya amk sabahları yazıp duruyon biz napalım bilader ya

geceden okuyoz amk işte ne peşindesin sen beşiktaşlıyım kemik tayfadanım diyon da rant peşindesin amk tribüncü değerin sarsılıyo gözümde

up up up

up up up

birşey diyemedim vallahi..

o gece bayağı bir muhabbet ettik abilerle, hayatın sillesini yemek deyimi tam anlamıyla oturuyordu bu heriflerin üstüne. anne yok, baba yok. yetimhanelerde büyümüşler. ben de babamı kaybettim, bu benim için dünyadaki en büyük yıkım olmuştur ama. o muhabbetlerden sonra, benim hayatımın ne kadar toz pembe olduğunu anladım. tekrar şükür ettim, tanrıya inanmazdım, ama ona şükürler ettim. sabaha doğru saldılar hepimizi, verdiler eşyalarımızı. amir de gibtir çekti, klagib muhabbet işte, bir daha sizi buralarda görürsem, atarım cezaevine gibimde olmaz! aynı böyle dedi herif. çıktıktan sonra otobüs durağına kadar yürüdüm, semtimden geçecek otobüsü bekliyorum. aynı zamanda da kendi kendime:

ulan yavşak, senin baban yaşıyordu serseriydin, baban öldü hala serserilik peşinde koşuyorsun. annenin de bir ayağı çukurda sayılır. o da ölürse ne yapacaksın lan sen bunu hiç düşündün mü?! baban için adam olacaksın, bırakacaksın tribünü. ne katıyorlar sana tribün, beşiktaş sensiz de beşiktaş! o kardeşlerin mi, hepsi unutur gider, bir tek samet kalır. onunla da tribünün ötesinde bir kardeşliğimiz vardır zaten. babam için adam olacaktım, iş bulacaktım, çalışacaktım.

gene efkarlandı gönlüm, sen düştün de aklıma..
sağ iken bilemedim, varamadım farkına..
ne zaman dara düşsem, sen gelirdin yardıma..
ah babam sağ olsaydı, köşede otursaydı..
bir karlı dağ gibiydi, başımızda olsaydı..
günden güne çoğalıyor, çekilmiyor derin acın..
hayat belimizi büktü gönlünce yaşatamadım,
yokluğunu çok aradım, nasihatına muhtacım..
bir kaç gün göremese nerede diye şaşardı..
başıma bir iş gelse yüce dağları aşardı..

ah ulan ah babam benim..

size şunu söyleyeyim güzel kardeşlerim, benim girdiğim entryler başkasının hikayesinde yazdığı 10 entry'e bedel. ona göre nankörlük etmeyin. sizin için yazmaya çalışıyorum. canını yediklerim.. ilgi gösterin uplayın edin..

kime anlatıyoruz dıbına çakiiim..

yaz panpa dinliyorum ben

ya amk bıraktı gitti oc hikayeyi

amk yazcaksan yaz boyle yaparsan dinlemez kimse

reserved

reserved

reserved

kimse yoktu yazmadım ulan 2 gündür aq, burda olduğunuzu belli etseniz yazardım.

yine aynı iç hesaplaşmalarıyla geçti işte günler, maçlara pek sık gitmiyordum. sadece semtimizde olan süleyman seba spor salonundaki hentbol maçlarına gidiyordum, zaten bedava olduğu için kimsenin pek umrunda olmazdı. 5 dk bağırırdı herkes sonra dışarda sigara içer, muhabbet ederdi. benimse kafamda tek birşey vardı, adam olmak.. aslında tribündeki özgeçmişime bakarsak, tribün çerçevesinde adamlık müessesini aşmış biriydim. kimin yakınına kan lazım olsa, aynı kan grubundansak koşa koşa giderdim. kimin kız mevzusu olsa alırdım emanetimi, yanımda da 5 arkadaşım giderdim. deplasmanlar desen benden sorulurdu. otobüsün koridorlarında uyumanın keyfi başka hiç bir şeyde yoktur. ama işte tribünün dışında da bir hayat vardı. annem vardı, sert çocuk imajım onun için önemli değildi. tribünün içindeki kurallar da önemli değildi. tribünü bırakıp gitmem onun için bir anlam ifade etmiyordu, sadece sevinirdi. tribünde herkes beni severdi, yardımıma da koşarlardı. ama beni ben olduğum için seven tek insan annemdi. yavaş yavaş büyüyordum işte. aklım eriyordu bazı şeylere. kitaplar okumaya çalıştım. anlamasam da okumaya çalıştım. bazı kelimeleri anlamadığımda angiblopediden sayfalarca araştırdığım olmuştur.. günlerimi böyle değerlendirince boş geçmediğinin farkına vardım, içim huzurluydu, sebepsizdi bu huzur, ama huzurluydu işte kim takar ki..

iş de bulmuştum, eve ekmek getirebiliyordum. galiba gerçekten adam olmaya başlamıştım. annemin yüzündeki o tebessümü, gururu görmek dünyalara bedeldi benim için. ama arkadaşlarım sürekli arıyorlardı, kanka engelli maçı var nerdesin, kanka bursayla maç var nerdesin, kanka kadın voleybol maçı var nerdesinhepsine bir bahane buluyordum. ama özlemiyor da değildim. yıllarımı vermişim lan ben bu işe, kolay mı? günler böyle geçerken, semte çıkayım dedim. aldım sigaramı biramı. bizim meşhur parka gittim. oturdum bankların üstüne. daldım gittim uzaklara, bir de beni seven bir kız buldum mu hayat tam olacaktı işte. ben otururken benim çocuklar geçti önümden,bilader sana yakışmıyor, yüz üstü bıraktın kardeşlerini. şimdi grupta düzen kalmadı, dikilitaş dendi mi millet burun kıvırıyor, sete bizim yerimize herkes çıktı. biz saygımızdan çıkmıyoruz.bu beni sinirlendirdi, ulan o kadar emeğimizin karşılığı bu olmamalıydı, kendimi geçtim. bu çocuklar hiç bir zaman bana saygısızlık etmedi, kurucu başkanıydım grubun, para bulsak dernek falan açacaktık. herşeyiyle ilgilendiler. bir kere bile üste çıkmaya çalışmadılar.bir sonraki maç ne zaman lan?!'' dedim, antep deplasmanı var dediler. iyi dedim güzel. özlemiştim deplasman havasını, ben para toparlayayım. anneme de haber vereyim merak etmesin, yarın atlarız karagümrüklülerin otobüsüne gideriz. gün geldi işte, ilk deplasmanımı hatırladım. konya deplasmanı, yenmiştik, üstüne de bir etli ekmek yemiştik. unutmak mümkün değil, dün gibi aklımdaydı, emre abinin himayesi altındaydım, çok güzeldi be, çok güzeldi..

yollar akıp gittikçe, kilometreler tükendikçe herkes kendi içine kapanıyordu. kimi sevdiğini düşünürdü, kimi de fosur fosur uyurdu. uyumayanlar ise uyuyanların hakkı olan içkileri içerdi. tabi deplasmanların efsane bir olayı vardır, benzinci marketi patlatılır. eskişehir dolaylarındayız, ama bayağı tenha bir yol. bir benzinlik gördük, hemen dedim kaptan dur iki dakka! yağmalama olayı benim hoşuma gitmezdi. ben tribünün diğer ayılarına pek benzemezdim. vicdan sahibi bir insandım. ama paramız yoktu ne yapacaksın, çalmak zorundaydık. 2 kişi marketteki lavuğu oyalarken diğerleri bira, votka, viski, çerez, çikolata, sigara falan çalarlardı. bir tane gerizekalı bigiblet çalmış aq, dedim lan oğlum sen salak mısın? napıcan bigibleti zütüne mi sokucan?yok be abi, babamın kardeşime bir bigiblet alacak parası yok. çocuk ne zamandır istiyor. ona zütürecektim. istiyorsan bırakayım.'' yok dedim kardeşim yok, helalindir senin o bigiblet. aldık nevaleleri bindik otobüse. türkiye'de gitmediğim yerler takımları 1 lige hiç çıkmamış veya türkiye kupasında beşiktaş'la oynamamış illerdir. elimden geldiğince her deplasmana gitmişimdir, lisede hocam tuvalete gitmem lazım deyip az mı okuldan kaçtık. neyse dayı geldik antep'e saat daha öğlen 12 falan. maç akşam 8'de. bayağı bir vaktimiz var anlayacağınız. güzel bir kebapçıya attırdık kendimizi. etleri höpürdettik. tabi hesap verme vaktiydi, ilk önce ben kalktım restorandan dedim dayı hayırlı işler adam baktı herkes kalkıyor. ümit ediyor biri hesabı toplu verecek diye ama kimse kalmamış. otobüse son binen kişiyi görünce fırlıyor dükkandan, lan diyor haram zıkkım olsun size onlar. tabi o anda otobüs vınlamış oluyor. ve biz çektiğimiz ziyafetin mutluluğunun üstüne bir de efes çakıyorduk..

asıl olan hayattır, hayatta beşiktaş dır...
şuku ve nick6 kardeşime

10-11 yaşlarındayım, temmuz ayındayız. klagib mahalle maçları işte sabahtan akşama kadar, varoş semtlerden birinde oturuyorduk. tabi bu mahallenin de abileri olacaktı elbette, fakir mahallerin olmazsa olmazı o mahallelerin abileridir. ve küçük çocuklar o abilere ilah gözüyle bakarlar, severler sayarlar. özellikle de ben ne derlerse yapmaya, saygıda kusur etmemeye çalışırdım. şimdinin bebeleri öyle mi, saygısız ipneler.. neyse emre abi vardı, en çok sevdiğim insanlardan biriydi mahallede. hep iyi davranırdı bana, sağolsun. yazın sonuna gelmiştik yavaş yavaş, sezon da başlıyordu haliyle. emre abi dedi ki gel lan seni beşiktaşın maçına zütüreyim tabi dedim abi gelirim, ama anneme sorayım önce. annemlerden de güç bela izin aldım, o da emre abiyi tanımaları vesilesiyle. ve maç gününü heyecanla beklemeye başladım.