bir holiganın hayatı vol 2

hayat böyle akıp geçiyordu işte, hafta içi okulda takılıyorduk. dersler berbat tabi, annem babam kahroluyor zaten bi sene sınıfta kalmıştım. arada diyordum, ulan oğlum ne veriyor beşiktaş sana? sen ona verebildin bugüne kadar? beşiktaş sensiz de beşiktaş. var git yoluna okulunu oku adam ol, anneni babanı sevindir. bu rüyalar geçiyordu 30 saniye sonra, lan diyordum benim onur davam beşiktaş ben bunun adını sevda koymuşum, uğruna kavgalar etmişim, bırakıp gitmek olur mu diyordum. peder de beni giblemiyordu zaten artık, okul, ev, beşiktaş semti üçgeni arasında geçen bir hayatım var. boşluğu bulduğum her an beşiktaşa kaçıyordum, şairler parkı'na gidiyordum. sadece ve sadece kafamı dinliyordum. yine böyle günlerden birinde, uzanmışım banka gökyüzünü seyrediyorum masmavi. bi ara sağıma soluma bakayım dedim, oturan yaşlı teyzeler ve güvercinlerden başka bir şey yoktu. tam kafamı gökyüzüne tekrar çevirip uykuya dalacaktım ki, onu gördüm. nasıl anlatayım ki o anı, dünya durdu, güvercinler dahi bana bakıyordu sanki noldu lan bu lavuğa der gibi. nasıl bir şeydi lan bu bakakaldım sadece, tam görüş alanımdan çıkacaktı ki, oğlum dedim, sen bugün bu kızı kaçırırsan, hayatta istediğin hiç bir şeyi elde edemezsin. kaybedeceğin ne var ki? dedim fırladım banktan, o beni görmemişti yanında bir arkadaşı daha vardı. ama umursamıyordum o sarı saçları, edalı yüzü, her şeye bedeldi o an. hayatta yapmak istediğim her şeyi yapmak istedim bu güne kadar. koştum, koştum ve en sonunda yetiştim. çıktım önüne, irkildi ikisi de. tinerci zannettiler beni, basit biri zannettiler herhalde. kıza dedim ki seni gördüm, ve aşık oldum sanırım. buna aşk mı deniliyor bilmiyorum. ama karnıma ağrılar girdi, bu fırsatı kaçırmamam gerektiğini düşündüm ve ardından koştum. normalde bu medeni cesareti gösterecek insan azdır, ama tribün insanı arsızlaştırır biraz da, hani nolur ki lan görebileceğimin en kötüsünü gördüm ben zaten bu güne kadar. bu fırsatı kaçırmayayım dedim. ve konuştum, şuan asosyallikle cebelleşen kardeşlerim benim, bu hayatta hiç bir şeyden utanmamaları gerektiğini anlamalılar. çıksınlar sokağa, gözüne kestirdiği birine laf atsınlar, iş koysunlar. kavga etsinler. bu bile bi sosyalliktir lan. neyse kızın cevabını çok merak ediyordum, 2 dk sadece bakakalmıştı. arsızlaştırıyor desem de insanı, yine de gururumuz var, hadi ordan be salak şey deme ihtimali de vardı kızın. ki en çok da bu koyardı bana. meraklı gözlerle ona bakmaya devam ettim..