aradan üç sene geçti. aynı yastığı paylaşıyoruz. ama ben ona her ne kadar sarılıp yatsam da o artık bana sırtını dönüyor. artık şiirler yok. masallar yok. güller soluyor. aşk bitmiyor ama. aşk hiç bir zaman bitmiyor. sadece yaşlandıkça huylar değişiyor sanırım. çocuğunda getirdiği olgunlukla o büyüdü. ben hala büyüyemedim. hala sevgiliyken yaptıklarımızı düşünüp iç çekiyorum. keşke bir şiir yazsa diyorum mesela. yada salak salak konuşsak diyorum. maddi hiç bir şey istemiyorum açıkçası. mutlu muyum? elbette. hiç bir zaman gönülden bir ayrılık lafı çıkmadı ağzımızdan.
bir gün bir tartışırken ayrılık lafı geçti. bir kurşun yemiş gibi hissettim. önce uyuştu sonra acımaya başladı. gözyaşlarınız kan oluyor. ertesi gün lafı açıldığından gözlerimin içine bakıp 'biz ayrılırsak ölürüz, biliyorsun değil mi?' dedi. 'ya kara sevdadan ya da intihardan' dedim.

valla bacım bende yazardım eskiden ilk evlendiğimizde e nişanlılık döneminde eşimede çok yazdım oda söylenir bazen yazmıyosun artık diye arkadaşlarımda soruyor arada ama hayat okadar zorki elime kalem alasım gelmiyor sıra ona gelmiyor

bi adamın bi kadın için yaptığı aptallıkları dinlemeye alıştım ama bi kadının bi adam için yaptığı aptallıklar pekde alışık olduğum bi durum değil ve hiç sevgilisi olmamış biri olarak bi kadının bi adam için yaptığı şeyleri okumak sinir bozucu ve itici buluyorum