bir hayaletin yaşamı 11

... ne mi oldu? ne mi oldu? o amk. doktoru yüzünden hayatım yanlışlarla doldu.ben bi hayalet oldum. kendi ailem bile bazen beni unuttu ..arkadaşlarım benden çekindi, gerçi hiç arkadaşım da olmadı ama, insanlar bana artık bi çocukmuşum gibi bakmıyorlardı.. çünkü insanlar bana zaten bakmıyolardı ki beni farkedebilsinler. evet,hadi size biraz kendimden bahsediyim..

adım cem,1995 doğumluyum, istanbulda yaşıyorum.. çocukluğum beton bi yığın olan ve 'apartman' olarak belirttiğimiz bi ev ve bu evin bahçesinde geçti ... herzaman asosyel bi insan olmuşumdur. daha 16 yaşındayken bile yaşıtlarımla doğru düzgün bi iletişim kuramam. herzaman beni dışlarlar.. ben kum dolu oyun parkında kumla uynamayan tek çocuktum.. kaydıraktan kaymak yerine gidip kaydırağa tırmanan 2-3 çocuktan biri bendim ... tahtravallinin(imla hatası varsa pardon) sadece bi ucunda oturup kendini sallamaya ve yanaşmak istemediğiniz o velet bendim..
size biraz çocukluk anılarımdan bahsediyim.. çoğu insanın aksine küçüklüğüme dair herşeyi hatırlıyorum.. 5 yaşındayken ilk kavgamı. evcilik oynarken herzaman kaleye mum dikemememi(bilen bilir).. sade bir evdi bizim evimiz.. beyaz bi salon salonun tam ortasında bir sahpa iki köşede vitrin salonun cam kenarı kısmında bi yemek masası, televizyon... beni seven bi annem ve beni kollayan bi babam vardı .. babam.. o bu dünyada kardeşimden sonra en büyük dostum olmuştur.. her zaman televizyonun üstüne tırmanan sebze yemeyen klagib bi çocuktum ..

fakat ne olduysa 7 yaşından sonra başladı..
not:imla hataları varsa özür dilerim..

hikaye başlangıçı 07.01.2012 23.00 da başlicak..

imza,
hayalet

reserved

@2 devamı...

7 yaşında herkesin gittiği gibi bende okula gittim.. okulumuz ataköyde çarşının hemen yanındaydı küçük bi yerdi dışarıda bi kantini ve büyük bi tenefüs alanı vardı. arkada ise bi bahçe(evet... bahçe).okula başladım sınıfa alıştım öğretmenim beni çok sevdi arkadaşlarım la aram iyidi.. notlarım 5 di (5 olamayanı dövüyolardı).. hatta bi çocukluk aşkım bile vardı. herhalde hayatım bundan daha iyi olamazdı değilmi daha o zamandan belliydi sosyal bi çocuk olacağım. belki bi kaç kızla yatacağım..ama öyle olmadı... !!!

mart ayının bi pazartesi günü..23.03.2003.. 2.sınıf.. sınıfın camından dışarıda yeni açmakta olan çiçeklere ve kovanlarına sanki kadın kaçırır gibi bal zütüren arılara bakan 8-9 yaşlarında bir çocuk.. öğretmenin sesiyle daldığı o zaman diliminden ayrılır:
-cem!! yine napıyosun orda
-hiçbişiey öğretmenim
-peki söyle bakalım 3x3 kadar eder?(klagib)
-9 öğretmenim
-7x7
-48 öğre... pardon 49
-tamam dersi dinle..
sizde takdir edersiniz ki bu olay neredeyse çoğumuzun başına gelmiştir.. çocuk yeniden dışarı hayranlık ve özlem karışımı gözlerle bakmaya başlar.. bi an kapı çalınır ve..
-merhaba hocam cem'i almaya gelmiştim..
-tabi ama müdürün haberi varmı
-evet.
-cem toparlan gidiyosun
-anne?

@4 devamı...

-hadi canım gidiyoruz
-nereye?!
-...
annemin sessiz ve imalı bakışları altında ve sınıfın bana bakan imrenme dolu gözleri önünde sınıftan ayrıldım.o an çok mutluydum. hayatımda ilk defa okuldan erken çıkıcaktım. belki eve gidip gta3 oynicaktım... derslerimi erken bitirip televizyon seyredicektim.ama öyle olmadı...
-anne eve mi gidiyoruz?
-hayır tatlım
-nereye peki
-neden çok soru soruyosun
-neden cevap vermiyosun... annemin gözlerinde bana kaygıyla bakan bi ruh halini sezdim ve annemin kırmızı polosuna doğru yürümeye başladık..
yaklaşık 30 dakika sonra hastaneye varmıştık bile. buraya neden geldiğimizi bilmiyordum.bi hasta ziyareti? hayır bi hastamız yoktu? annem rahatsızdı? hayır... ben hasta olabilirmiyim ..? sanmıyorum.
hastane kapısından geçerek hastane lobisinin sağında pansuman odasının yanındaki tablodan gitmemiz gereken doktorun ismine baktı annem ..
-evet 3.kat
-anne orda ne yazıyodu .. pski.. pgibila.. ne yazıyodu, daha okumaya yeni alışıyodum,
-pgibiyatr yazıyor.(tam hatırlamıyorum)
-neden doktora geldik .
-senle biraz konuşmak isteyen bi doktor varmış.. o amcayal konuşucaksın biraz.
-sen yanımda olucak mısın peki?
-ben seni dışarıda beklicem canım..

@5 devamı

3.kat... hayatımı kökünden değiştiren kat... merdivenlerden çıktık ve 3.kat lobisine geldik. doktorun asistanıyla konuşan annemi beklerken yine dışarıya baktım. bu sefer değişikti hava... daha kederli, sonbahar havasıydı.
doktorun odasına girdik annem doktorla biraz konuştuktan sonra dışarı çıktı ..
-merhaba delikanlı, gel bakalım
-merhaba..
-oturmak ister misin?
-bana napcaksınız. ben hasta değilim ki.
-elbette değilsin.. sadece konuşmak istedim senle.. annem benim arkadaşımdır(yalan).seni benimle tanıştırmak istedi.
-tanışalım o zaman ben..cem.
-gel bakalım..
benle uzunca konuştu.. hayatımı,küçük aşkımı.. babamın bir gün benim olmaısnı istediğim arabasını .. herşeyimi döktüm doktorun önüne.
anlattıklarım bittiğinde ise doktorun suratında beni korkutan bi şakınlık ifadesi vardı. gayet rahat bi şekilde odadan çıktım ve annemin yanına gittim. annem beni görünce odaya yöneldi ve beni lobideki koltuklardan birine oturutp elime de zeka küpümü verdi. bilirsiniz şu rengarenk bi küp var ya çevirerek aynı renkleri getirdiğin .. ondan işte.

eve dönüş...

11.01.2012 , 17.00(yazılı haftası o yüzden)

rizörv

reserved

bu ne amk herkeste bir hikayedir gidiyo neyse rezerve panpa

rezerved

hızlı anlat ruhunu giberim amk hayaleti