Bu hayatta her sorunu atlatmıştım her derdi yeniyordum. Ama gururumu yenemiyordum işte. Açık açık sordum. Kandırılmayı, salak yerine konmayı daha fazla hazmetmeye niyetim yoktu çünkü. Bana kızlara karşı güven problemi olduğunu yazmış. Benim zaten bu hayatta güven sorunum hiç yoktu, bana hayat toz pembeydi. Birine güvendim ölümden döndüm komalık oldum, birine güvendim istanbul’da yapayalnız kaldım kız başıma. Hayatta iki insana şans verdim onlar da bana hayatımın dersini verdi. Ama ben seni sevdim geri zekalı diyemedim. Bir gün önce bana senin kadar güzel bir kızın benimle ne işi olur, seni ilk gördüğümde bu kızla ben imkansız demiştim diyen kişi neye güveniyordu da şimdi karşıma güven diye geçmişti. Ben peşimde onca insan varken ona aşık olmuştum. Ölürken bile gülüşünü görsem hayata dönerim diyordum. Hoş hala öyle ama artık ölmeye bile hevesim kalmadı.
Aynı gün saçlarımın beyazladığını gördüm ve sabah da uçuklarla uyanmıştım. Hayatımda uçuğun ne olduğunu ilk kez görüp yaşamıştım. Durmadan burnum kanıyordu ve bu da beni daha da streslendiriyordu.
Bana pes etme diyordu. Pes etmeyeyim de ne yapayım? Bu hayata sıkıca tutunup kiminle mutlu olayım? Aileme sürekli yük olduğumu onları üzdüğümü düşünüyordum son günlerde.

Annem benim enfeksiyon kapmamam için her türlü önlemi alıyordu. Herşey defalarca yıkanıyordu. Çoğu şeyi ilk kez benim için kullanıyorduk. Kıyafetlerim her giyişimde mutlaka ütüden geçiyordu. Her bardağım defalarca yıkanıyordu. Benim saçımı okşarken bile ben hasta olmayayım diye maskeyle yatıyordum kucağına. Ama onları yormuştum.
ikisi çok mutluydu. Hayatım boyunca onların mutluluğunda ve büyük aşkında hep kendimi fazla görüyordum zaten. Hasta olunca da onların mükemmel hayatına bir gölge gibi çökmüştüm.
Benim yüzümden çok üzülen annem artık sakinleştirici kullanıyordu. En ufak bir kavgada veya haplar yüzünden yaşadığı her sorunda bana "senin yüzünden" diyordu. Sonra ikimiz de ağlıyorduk. Yaprak dökümü gibiydik :(
Onları düşünüyordum. Aşık olduğum kişiyi… Üzülüyordum. Yaşadıklarımızı düşünüp değil. Yaşamadıklarımızı. Yaşayamadıklarımız ve yaşayamayacaklarımızı düşünüp üzülüyordum. Hayallerimiz bile gerçek değildi, sözler sahteydi. Tutulmak için değil avutmak için verdiği sözleri. Bir çocuk gibi kandırmıştı beni. Sebepsiz biter miydi aşk? Yalandı herşeyi.

Pes edecektim. Ailem kurtulacaktı. Kimsesizdim bu dünyada. Ve bir yük gibi kalmıştım ailemin başına. Çaresiz hissettim. Çok acı çektiğim için uyuyamadığım zamanlar uyku hapı kullanıyordum. Son bir şarkı açtım. “Vazgeçemem senden, bir ömür geçse böyle, ardından yalvararak… “ hapları birer birer yutuyordum. Günlerdir bir şey yememiştim hatta su bile içmiyordum. Midemin o hapları tutamayacağını düşünüp hemen yatağıma yattım. En yakın arkadaşımı aradım. Kafam dağılır kusmam belki diye bir umutla.

Allah var, gam yok!
insanı en mükemmel şekilde yaratan Allah, ona sayısız nimetler de vermiştir. Bu nimetlerin içinde en önemlileri beden ve ruh sağlığıdır. Fakat Allah Kâbıd ve Bâsıd olduğundan bazı kullarına çeşitli dertler de verir. Bu dertler onların sevabını arttırır, onları cennete layık duruma getirir.
iyilikler de kötülükler de insan içindir. Dünyada çeşitli nedenlerle bazı nimetlerden yoksun kalınabilir. Allah, “iki gözünü alarak imtihan ettiğim kulum sabrederse o iki gözün yerine ona cennetimi veririm.” buyurmuştur.
Tanıdığım bir genç trafik kazası geçirince, iki ayağını birden kestiler. Onun için büyük bir üzüntü oldu. Çalışamıyor, gezemiyor, oturup Kur'an öğrendi. Evvela namaz surelerini ezberledi, cesaret geldi, ilerledi, hafız oldu. Şimdi bu genç, haramlardan uzak kalmış, helal dairede yaşamaya başlamış; bu kayıpla beraber gelen mükâfata bakınca bu hale felaket denilir mi? Haram yok, helal çok.
Dikkat edilirse gülün içinde diken yok. Dikenlerin içinde gül var. O haşin dikenlerin içinde goncanın, gülün olması ne büyük hikmettir.
Allah, dert verir imtihan eder, derdi alır sağlık verir imtihan eder, zenginlik verir, fakirlik verir, hastalık verir, sevdiklerimizi elimizden alır imtihan eder.
Bir süre önce kargodan bir kitap düştü masama: “Sessiz Dua”. Seneler önce felç olduğu zaman kendisine kırk beş gün ömür biçilen biyoloji öğretmeni Ufuk Aktunalı kardeşimin hikâyesi.
“… Görüyorsunuz aslında hiç boş vaktim yok.” demiş kitabında. “… Başıma geçirilen bir şapkaya 50 cm uzunluğunda bir çıta monte edildi; bilgisayarın harflerine tek tek basarak, tabiri câiz ise didikler gibi yazılarımı yazıyorum... Gözlerimle konuşuyorum, harfleri sayıyorlar, hangi harf ise gözlerimi kırpıyorum. Böylelikle harflerden kelime, kelimelerden cümle kurabiliyorum. Gözlerimle namazlarımı kılıyorum. Abdesti teyemmüm yoluyla alıyorum. Ben kendimi itikâfta hissediyorum. Günlük takip ettiğim bir çetele var. Böylelikle uykudan arta kalan zamanda ibadetle meşgulüm. Hayatımın hiçbir döneminde bu kadar yoğun ibadet etmedim... Haliyle geceler çok bereketli geçiyor…”
Sayfaları çevirdikçe gördüm ki hastalığın çirkin yüzünde rahmet çiçekleri açılıyor…
Allah kulunun bir tarafını alırsa başka kabiliyetler verir. Bu kabiliyetleri nerelerde kullandığınız önemlidir. Bu kardeşim hastalığa, sakatlığa mağlup olmamış. Ümidini de yitirmemiş, yazıp çiziyor, misafir ağırlıyor, yazdıkları kitap haline geliyor, onun geliriyle okuma salonu açılıyor, insanlara hizmete devam ediyor…
Nasıl ki bahçıvan, ağacı keser, aşılar, ağaç darılmaz, küsmez, meyve vermeye devam eder. Aynen öyle de dertleri değil, şükredecek bunca nimeti görmek lazım.
Ufuk kardeşimle kader birliğimiz var. Benim de beyin damarım tıkanmış, sol kolum cansız, sol ayağımda yüzde elli can var. Ama Allah bana okuyan göz vermiş, problem çözen beyin vermiş, hatta adam yerine koymuş hastalık göndermiş. Demek ki göndereni düşündün mü, dertler de hediye oluyor insana...

Hayatta en önemli şey insanın kendini idare etmesidir. insan, hayatı olduğu gibi kabul ederse rahat eder, dert kalmaz. “Bunu bana gönderen, Allah'tır... Bu da geçer ya Hû... ” deyip rahat ediyorum.
Elhamdülillah felcim, sevabım artıyor. Kütüphanemde oturup kitaplarımı okuyorum, sorulan soruları cevaplıyorum, davet edilen yerlere gidip sohbet ediyorum. Görüyorsunuz ya, hiç boş vaktim yok!
Sen varsın Allah'ım; gam yok, dert de keder de yok!..
Elhamdülillah...