bir gün yine çöpleri karıştırıyordum

tam çıkarken sanki kımıldar gibi oldu, ama gözlerini açmadı hayat, hemşire hanımla birlikte oradan çıktık, hemşire hanım sizden kan örneği almam gerekiyor dedi, kan mı? hayatımda hiç kan vermemiştim, hatta ben hiç hastaneye bile gelmemiştim, neden diye sordum, prosedür gereği dedi, peki olur dedim, hemşireyi takip ettim, kolumdan bir miktar kan aldılar, tamam şimdi siz bekleyin, emniyetten haber bekliyoruz duruma göre size haber vereceğiz dediler, bekleme salonuna geçtim,

-to be continued...

ben başımdan geçen olayları en ince ayrıntısına kadar anlatırken kadının ağlama sesleri artık daha da belirgin hale gelmeye, hıçkırıkları odayı inletmeye başlamıştı, baş komiser bir dakika dedi ve telefonu açtı, odaya iki çay bir de su istedi,

-to be contiuned... yazmayı da bırakıyorum gelen olumsuz tepkilerden dolayı.

sırtı bana dönük oturan sapsarı, upuzun saçları gözüme ilişen ilk nokta oldu, baş komisere doğru oturuyor, baş komiser bana bakıyordu, düşüncelere dalmış bir şekilde odanın içerisinde ayakta duruyordum, baş komiser gür sesi ile irkildim, gel bakalım delikanlı şu işin aslını öğrenelim dedi,

benimle birlikte olanlar yaşam belirtisi versin, sinema filmi teklifi aldım bu arada, sinopsis hazırlamam gerekecek vaktim yok seri bir şekilde anlatıp kaçacağım.

kaldığım yerden devam ediyorum, hikayemi bin etmeye çalışan insanlara aldırış etmeyiniz lütfen.

kadın önce derin bir nefes aldı, elleriyle gözyaşlarını sildi, önünde duran suyu eline aldı, yavaş yavaş, yudum yudum içti, sonra şöyle bir silkelenip kendine geldi, saçlarını geriye doğru attı ve saçlarını elleriyle düzeltti, oturduğu koltuktan hafif kaykılarak bana doğru döndü, en sonunda göz göze geldik,

devam edeyimmi lan binler?

evet ben onu tanımıyordum, fakat o beni nereden tanıyor olabilirdi, belki de yalan söylüyordu, kendisini kurtarmaya çalışıyordu, güzel bir kadındı, ama nasıl böyle bir şeyi yapabilirdi, çok yorgun ve bitkin bir hali vardı,

nerdesin bin

Anlatsana amina koydugum.

ulan bunların hepsi hayal ürünü müydü amuha goyduğum?

Dediğim anda adam benden hızlı çıktı ve burnumun üstüne yumruğu geçirdi.. dengemi kaybettim ve yere serildim.. belliki hıncını benden çıkarmaya çalışıyordu.bir anda hiç anlamadığım bir şekilde ağzımdan şu sözler çıkıverdi;

"onun hiçbir suçu yok!"

nedense o kızı savunma gereğinde bulunmuştum..bu gereksinime neden girdiğimi hiç anlamadım... ve herşey bu anda başladı.

kızı sorgulamak üzere sorgu odasına aldılar ve benim içinde düşünme zamanı oluşmuştu."acaba hayat ne olacak kızın anne ve babası kıza sahip çıkacakmıydı?" diye düşünmeye başladım. hayat'ı görmek için fırsat doğmuştu hemşirenin yanına gidip "bebeği görebilirmiyim?" diye sordum. hemşire;

"Bu kaçıncı gelişin. anladığım kadarıyla onu çok seviyosun neyi olursun?"

"Ben..ben... "

titremeye başladım ne söyliyeceğimi şaşırmıştım benim hiçbişeyim olmasada onu gerçekten sevmiştim benim bir parçam olduğunu düşünmüştüm.

-to be continued-

-"Aşşağılık şerefsiz! bunu nasıl yaparsın. ailemizin onurunu yerlere serdin vicdansız!"

içeride sesler yükselmeye başlamıştı ya işime koyulacaktım nasıl olsa aile meselesiydi.Ya da gidip olayı gerçekten bilmeliydim. Meraktan çatlıyordum bir anda kendimi giderken buldum ve "napıyorum ben?" dedim geri döndüm içeri girdim ve babasını kıza tokat atacakken elinden sımsıkı kavradım bütün herkes bana bakıyordu babası "sen kimsin ulan pis aşşağılık fakir! bas git asabımı bozma" dedi. içimden adama anlının ortasına yumruk geçirmek gelmişti ama delikanlılığa yakışmazdı.

insanların dış görünüşleri karakterlerini yansıtmıyormuş demek bu fakir, amaçsız yaşantımda bunu öğrenmiş oldum.

kız daha çok üzülmesin diye ordan uzaklaşmak istedim tam kapıdan çıkmış gidiyordumki...

yani gerçek değil mi lan şimdi bu anlattığını zütünden mi uyduruyorsun?

hadisene muallakoğlu

reserve kanka

@144 ne sandın panpa, bende daha çok hikaye var ama yeterli ilgi gelmiyor, o konuda şanssızım.