yolumu nasıl çizecektim?
bu acı nasıl dinecekti?

yaşamayı istemiyorum... kim kaldırabilir beni ayağa? kendi başıma kalkabilir miydim?
üniversite benim kaçışım olabilir miydi?

bilmiyorum ki... hiçbir şeyi bildiğim yoktu o sıralar.ne olacaksa olsun diyordum. gelecek o kadar da önemli değildi gözümde. miray olmadıktan sonra geleceğin ne önemi olabilirdi ki?
miraysız bir gelecek... aklıma bile gelmezdi.ben tüm hayatımı onunla geçireceğime inanan saf bir kızdım sadece... masum muydum bilemem ama inanmıştım. onunla yaşlanacağımın hayalini kurardım. evimizin nasıl olacağını, neler yaşayabileceğimizi kurgulardım kafamda.el ele sokaklarda özgürce dolaşabileceğimiz günlerin hayalini kurardım... üniversitedeyken her gece onun koynunda uyuyacağımı,onu mutlu etmek için her şeyi yapacağımı düşünürdüm... hayal kurmak güzeldi. hayallerin gerçekleşmesine çok az kalmıştı.
ama gerçekleşmedi hiçbiri. neden ya neden?biz ne zorluklardan geçmiştik oysa...

+üniversite sonuçları açıklansın tercihleri birlikte yapalım olur mu?yalnız kalmak istemiyorum...
-sen ne zaman yalnız kaldın ki onur? benimle mi yeneceksin acını? birlikte olursak her şey daha zor olur. istemiyorum özür dilerim.

onu anlayamıyordum. miray öldüğünde benden uzaklaşan çocuk şimdi beni kader ortağı olarak mı görüyordu?
ben ona mı sarılacaktım?
hayır ben kimseye sarılmazdım... kimsenin elimden tutmasına ihtiyacım yoktu.
güçlü olacaksın demişti miray... güçlü olmalıydım. güçlü insanlar kendileri başa çıkardı her şeyle!

+peki.
-kafamı kurcalayan şeyler var onur...
+ne gibi?
-sırf baskı gördüğü için mi intihar etti miray?

ağlıyordum çok iyi hatırlıyorum... miray ve intihar kelimesi yan yana geldiğinde gözyaşlarımı tutamıyordum.o kadar acıydı ki o iki kelime...
'miray' sanki cenneti çağrıştırıyordu. mutlu ediyordu.ama ardından gelen intihar kelimesi tüm güzelliğini zütürüyordu.

+hala inanamıyorum ben aslına bakarsan. onun kadar hayata bağlı birisinin yapacağı şey değil bu...
-her zaman güçlüydü o.hiçbir şey yıldıramazdı onu. nasıl vazgeçebilir hayatından ya?
+başka bir şey olduğunu mu düşünüyorsun?
-evet. sanırım öyle düşünüyorum...

sessizlik oldu sonra... gerçekten de intihar için çok geçerli bir sebep değildi.'merveyle görüşmeyeceksin' cümlesinin ötesinde bir şey olmalıydı ya da artık dayanamadığı ve pes ettiği bir şey... çünkü miray kolay kolay vazgeçmezdi.
vakit geçtikçe kafama dank ediyordu bazı şeyler... içime kuşku düşmüştü bir kere.
ve o kuşku bakın beni nerelere sürükleyecekti...

kendimi de suçladığım için bahane mi yaratıyordum yoksa kuşkulanmakta haklı mıydım bilmiyordum. içten içe kendimi suçladığımın farkındaydım fakat bu düşünceden her seferinde sıyrılmaya çalışıyordum... engelleyebilirdim intihar etmesini, biliyorum.ama hayat bana adil davranmamıştı. ailem beni uyarmamıştı. miray'ın 16 hazirandaki garip davranışlarını çözümleyememiştim. mirayla tekrar başlamasaydım belki de bunlar hiç olmayacaktı.
normal bir ölüm olsaydı da hayatım böyle tepetaklak olur muydu yoksa sadece intihar olduğu için mi bu kadar zordu her şey?
beni bırakıp gittiğini bilmek çok acıydı.o bir kerede ölmüştü bense her gün ölüyordum. gencecik bir kız olan ben girdiğim bu yolda hayatımın anldıbını yitirmiştim. tüm hayallerim, umutlarım elimden alınmıştı. içim tamamen bir boşluktu...

ne kadar benmerkezli bakıyorum olaylara o zamanlar değil mi?hep benli cümleler. miray'ın asla ve asla kendi canına kıyabileceğine ihtimal vermeyen ben olduğu gibi kabullenmiştim o zamanlar intiharı. ardını araştırmadan, doğru düzgün soruşturmadan...
ama içime kurt düştü bir kere!

şüphe çok kötüdür panpalarım. çok tehlikelidir.bir kere düşerse içinize şüphe her zaman gerisi gelir...

onurla günler rutin geçiyordu. temiz hava, deniz,güneş bana iyi geliyordu. düşüncelere dalmak, akşamları rakı içmek ne bileyim dertleşmek güzel oluyordu. annem dakika başı aramasaydı daha güzel olabilirdi gerçi.bir gece yine oturuyorduk onurla.bi ufak rakı vardı masada.

-miray'ın o huur çocuğu babasını anlatmanı istiyorum.
+bırak o amcıktan hiç bahsetmeyelim merve. tadımız kaçmasın.
-miray'a vurmuştu bir gün.o gün nefret etmiştim ondan. tıpkı miray'a vurduğunda senden nefret ettiğim gibi.
+ben ona vurmuştum değil mi... allah belamı versin benim.ama bunun cezasını ödetmişti bana, biliyorsun.
-peki ya o alçak herif ödedi mi cezasını?o adamla beni bir gün yüzleştirir misin yalvarırım sana?ona sormak istediğim şeyler var.
+saçmalama merve. nerede göreceğim ki onu ben? bunu yapabilmem mümkün değil.hem ne soracaksın ki?
-hiç mi sızlamıyor vicdanı onu soracağım. belki suratına tükürürüm.
+o adam da çok üzüldü merve bilmiyorsun. kızını kaybetti adam. hali perişandı annemden duyduğuma göre... karşısına çıkıp acısını deşince eline ne geçecek ki?
+of bilmiyorum.ben çok düşündüm onur. miray bu kadar kolay vazgeçmez hayatından... ailesiyle her zaman problemleri vardı babasını hiç sevmiyordu biliyorsun. bana çok fazla anlatmıyordu ailesinde olanları. beni üzmek istemiyordu. senin bildiğin bir şey var mı?
-evet babasından nefret ederdi.ama sonuçta babasıydı merve... sakın o adamla görüşmeye falan kalkma. anladın mı beni?
+sana soracak değilim.

sonra yine sessizlik...