anlat panpa dök içini alsın bizi dinliyoruz

şuan okuyorum içten bir anlatımla başlamışsun umarım binlik yoktur sonunda .

şarkı paylaşmayı bile özlemişim (: http://www.youtube.com/watch?v=v67LfV745aM

rezerve

neyse o yazı anlatmaya devam ediyorum...

miray'ın intiharının üzerinin kapandığını öğrenmem, bunu benim ailemin yapması beni oldukça yaralamıştı. üstelik miray'ın intiharından babasını sorumlu tutuyordum. dolaylı yoldanda kendimi... eğer onunla tekrar birlikte olmasaydım duyulmayacaktı ve intihar etmeyecekti. çok sağlıksız günler geçirmiştim. zordan da öteydi benim için.
kendinizi bi benim yerime koyun, bunu sizden rica ediyorum. miray'ın bendeki önemini nasıl anlatabilirdim ki size?36 sayfa entry girmişim anlamışsınızdır herhalde... o'nu bu şekilde kaybetmenin acısını size nasıl tarif etsem ki?nefes bile alamıyordum desem yeridir.
hepiniz terk edilmenin ne demek olduğunu az çok bilirsiniz.ama her terk edilişte bir umut vardır. tekrar birlikte olabilme umudu. peki ya birisi ölerek sizi terk ediyorsa?o zaman ne yaparsınız? bunun cevabını bir düşünün.
miray canına kıydığında sadece beni değil her şeyi geride bırakmıştı.ben hiçbir zaman onun kadar güçlü olamadım. sizlere yalan söylemeyeceğim biraz spoiler gibi olsa da benim de girişimlerim oldu ama onun kadar cesaretli değildim.bir keresinde şanssızdım neyse bunlar hep anlatılır...
miray beni bu hayatta yapayalnız bırakıp giden insandı. geleceğimi,geçmişimi her şeyimi benden alandı. böyle olacağını o da bilemezdi tabi ki.şimdi geriye dönüp baktığımda ona kızmıyorum, kızamıyorum.ama o zamanlar ona duyduğum öfke ve nefret inanılmaz düzeydeydi. aynı zamanda ona olan sevgim ve aşkım da öyle...
ne kadar karmaşık bir durum öyle değil mi?birisi var herkesten,her şeyden daha çok sevdiğiniz ve değer verdiğiniz.o insan kendi canına kıyıyor ve sizi hiç düşünmüyor.ona kızıyorsunuz, ondan nefret ediyorsunuz ama aynı zamanda en çok sevdiğiniz kişi hala o.
güzel anlatamıyorum sanırım ama siz beni anladınız umarım.

günlerim insanları suçlamakla geçiyordu.her şey için kendimi suçlarsam yaşayamayacağımı biliyordum.o yüzden babamı suçluyordum bana gelip söyleseydi mirayla görüşüp bir çıkar yolu bulabilirdim. miray'ın babasını suçluyordum ona baskı yaptığı için. annemi,teyzemi, fatih abiyi suçluyordum. belki de miray'ın intihar etmesine engel olabilirdik...
ama olan olmuştu.
miray giderken bana binlerce soru bırakmıştı. acı,gözyaşı, nefret de cabası...
o gün miray öldüğünde beni de öldürmüştü...

16 haziran-ağustos arasını anlatmadan geçmiştim,şu an anlatmaya karar verdim fark ettiğiniz üzere.içimde inanılmaz bi istek var!şu an çıldırıyorum yazarken.ne kadar da özlemişim.ah bu dengesizlik beni öldürecek gerçekten.oradan bakınca çok mu manyağım lan?bu yazarken bi gülüp bi ağlıyorum ya.anılar geçiyor aklımdan.sonra kötü şeyler de geliyor aklıma.ama iyi şeyler daha fazla miray'a dair.finali kötü diye izlemeyecek miyiz o filmi yani hıh?

http://www.youtube.com/watch?v=T-WiA8txq2U

geçmişe saplanıp kalmaktan daha beter olan bir şey söyleyin bana? sürekli geçmişte yaşamak nedir bilir misiniz?
terk edilmişsinizdir elbet. hatırlayın... yaralarınızı deşmek istemem ama bi hatırlayın.sen her şeyin yolunda gittiğini düşünüyordun, mutluydun.ama bir gün sevgilin gelip sana 'artık yürümüyor' dedi.ne yapıp ettiysen sözünden döndüremedin onu ve gitti. öyle değil mi?
hayatın bize bi oyunu bu.hiçbir zaman tam anlamıyla mutlu olmanıza izin vermez.en azından benim tecrübelerim bunu gösteriyor.en mutlu olduğunuz anda elbet bir şey olur.her şey iyi gidiyordur ama bozulur.bu hep böyledir. neyse...

ben de her şeyin yolunda gittiğini düşünüyordum... hele 16 haziran. nasıl unutulur ki?bana hayatımın en güzel gününü yaşatmıştı... peki ama neden bunu yapar ki insan? neden böyle bir vedayı seçer?
siz olsanız onun yaptığı gibi mi veda ederdiniz bana? bunun karşınızdaki için nasıl bir yıkım olacağını hesaba katmaz mıydınız?bi insanı mutluluktan göklere çıkarıp ardından onca yükseklikten yere bırakmak... bu acımasızlık değil de nedir panpalarım?ben bunu mu hak etmiştim?

beni o kadar mutlu ediyordu ki... ne bilirdim elimi bırakıp beni karanlıklara atacağını... ama kendince haklı sebepleri vardı. insan hayatı değerlidir.ne derseniz deyin umrumda değil. hiçbiriniz sevgiliniz için ölmezsiniz. aşkı için ölen kim var? sevgilisine ulaşamadı diye, karşısındaki onu sevmedi diye ölen insanların hepsi birer ahmak. hastalıklı tipler. aşk için ölen yok. bunlar sadece hikaye... kim kimin için ölmüş ki bu hayatta? söyler misiniz canınızdan daha değerli neyiniz var? bırakın bu senin için ölürüm triplerini... kimse kimse için ölmez.

anlatılacak her şey merak etmeyin...

miray intihar etti.bu nasıl bir güçtür bilir misiniz? insanın canına kıyması ne kadar zordur, biliyorum... intihar ederken düşünmez insan. düşünürse vazgeçer çünkü.bu böyledir, emin olun. hızlıca gelişir her şey... miray nasıl o minik bedenine kıymıştı ki.gibiyim böyle işleri... geçmiş iyi değil. geçmişin dıbına koyayım ben.
bu satırları yazmak da kolay iş değil.ama dedim ya anlatılması gerek. benden başka insanlarında hafızasında yer etmesi gerek.ona bundan daha büyük bir iyilik yapamam. insanlar onu anlamalı, bilmeli.belki de hastalıklıyım bilmiyorum. belki de toplum sağlığına zararlı bi kişiliğim. umrumda bile değil aslına bakarsanız. yine konu dağıldı haha (: neyse neyse.

http://www.youtube.com/watch?v=KtvuHISc5Iw

hala yazıyon mu yav sürtük

oha amk 10 ay olmuş lan

onu sevdiğim için hiçbir zaman pişman olmadım... evet hala umut var. belki başarırım.bu hayatta iyi bi yere gelebilirim, bilmiyorum... kimsenin artık elimden tutmasına ihtiyacım yok. kimseye elimi uzatmam.bir şeyi başaracaksam bunu tek başıma yapacağım...

o öldü. belki de bu bu hayattan kurtuldu? belki de yapabileceği en iyi şeyi yaptı. zaten bu pislik dünyaya göre fazla iyiydi. yaşasaydı neler olurdu bilmiyorum hiçbir zaman da bilemeyeceğim ne yazık ki...
kimse onun gibi değil.

onun intiharından sonrası zordu panpalarım... allak bullak olmuştu hayatım. kendimi yapayalnız hissediyordum. ailemin tesellisi bi işe yaramıyordu. aklımdaki tek düşünce her şeyi geride bırakıp şehri terk etmekti. üniversite okuyacaktım... belki her şey güzel olurdu?
ailem bildiğim insanlar ellerinden geldiğinde bana destek olmaya çalıştılar o dönemde. fakat ne çare?ne söyleseler dindirebilirlerdi ki acımı? hangi hareketleri dindirirdi öfkemi?
ben ruh gibi dolanırken ortalıkta insanlar bana üzülüyordu. hayatım anldıbını yitirmişti. böyle bir acı böyle bir kayboluş olamazdı.ama hayat devam ediyordu. annemle babam işe gidiyor,ben evde kitap okuyup kafamı dağıtmaya çalışıyordum. teyzemle fatih abi kendi hayatlarına odaklanmışlardı. ölümünden 1 hafta sonra sanki her şey normale dönmüştü.ben hariç... artık en büyük problem bendim. insanlar benim yanımda gülmeye korkar olmuştu. etrafıma sadece ve sadece negatif elektrik yayıyordum.ne yapacaktım ki?büyük bir olgunluk gösterip hayatıma devam mı edecektim? hiç mi acı çekmeyecektim? insanlar beni rahat bırakmalıydı. sıçana kadar ağlamalıydım. şiirler yazmalıydım ona. buğulu aynalara bakıp saçlarımı kesmeliydim belki de.delirmeliydim. dağlara çıkıp özgürce bağırmalıydım.

acımı çekmeme izin verdiler bir süre... eriyip gittim. ailemi azarlar olmuştum ne yapıp etseler bana ulaşamıyorlardı.o kızları artık yoktu. bambaşka bir kişiliğe bürünmüştüm. beni mutlu edecek bir şey yoktu. beni güldürebilecek, eğlendirebilecek bir şey yoktu. pgibolojik destek almalıymışım hah kuru laf. gibtiğimin bi pgiboloğu mu geri getirecekti onu? bırakın lan beni ağlayacağım...
ne kadar da kolay hayatına devam ediyordu herkes. arkadaşlarım hele... bana sarılıp ağlayan arkadaşlarım. miray'ın yasını tuttuk beraber. kendime yakın hissetmiştim hepsini.ha kim miydi onlar? onur,büşra, halil ve kaan tabi... onur da benim gibiydi aslına bakarsanız. fakat o benim kadar belli etmiyordu. güçlüyü oynuyordu yine. maskesini indirmiyordu. benden oldukça uzaklaşmıştı. miray'ı hatırlatıyordum sanırım ona... halil fazlasıyla destek çıkmıştı. beni tekrar hayata döndürebilme umudu vardı. bilmiyordu ki ben yaşamak istemiyordum.bu şehirde nefes almak bile acı veriyordu. kaçmak,delicesine koşmak istiyordum. aile,arkadaşlar, sorumluluklar... her şeyden, herkesten kaçmak istiyordum.bir dağ evi, miray'ın bir fotoğrafı ve bol bol alkol istiyordum. beni onunla başbaşa bıraksınlar istiyordum... bıraksınlar ki nefretimi kusabileyim ona. bıraksınlar ki önce küfredip sonra haykırayım ona seviyorum lan seni diye... bıraksınlar beni. istemiyorum kimseyi...

sonra bir gün sarstılar beni.

'nereye kadar gidecek böyle?'

gittiği yere kadar gider olmuştu cevabım.

okumaya değer mi ğanğalarım?

nereden bilebilirim ne kadar süreceğini? acım hiç dinmeyecek gibiydi.ama bütün acılar diner, sızısı kalır artık biliyorum... o zamanlarda sanki dünyada benden başka acı çeken kimse yoktu. yaşım kaçtı ki?nasıl sağlıklı düşünebilirdim... onun artık olmayacağını kabullenebilmek için çok uğraşmıştım. sorular beynimi kemiriyordu. miray'ın babasının karşısına çıkmak istedim çok sefer ama ailem engel oldu. anneme,babama bağırdım bir çok kez. sizin yüzünüzden öldü diye haykırdım ama nafile... kimi suçlarsam suçlayayım, kime kinimi kusarsam kusayım acım dinmiyordu.
miraya isyan ediyordum bazı geceler. neden bıraktın beni diye... cevap vermiyordu. sinir krizlerim oluyordu bazen... en sonunda çareyi pgiboloğa zütürmekte buldular. benden korkuyorlardı... kötü günlerdi. anti-depresanlarla o zaman tanıştım işte... uyuyosun başka bir taku yok. çareyi beni uyutmakta buldular herhalde... nefret ediyorum herkesten o aralar. öyle bir nefret ki anlatamam...
herkes bana ulaşmayı deniyordu. meltem abla bile gelmişti. ailem her yolu deniyordu.tam bir baş belasıydım.ama ne yapmamı bekliyorlardı ki?güle oynaya kabullenecek miydim?her şeyim dediğim insanı kaybetmiştim lan ben!
insanlar bir 'arkadaş'ı kaybetmenin bir insanı nasıl bu kadar üzeceğini düşünüyor olmalıydılar. ailem biliyordu gerçeği... peki ya çevrem?
hayatım boyunca saklanacak mıydım lan ben! böyle mi olacaktı?
düşünceler hiç gitmiyordu... gece sıçrayarak uyanmalar hiç bitmiyordu. zihin o kadar lanet bir şey ki!
bi saat onu çok seviyorsun, özlüyorsun keşke yanımda olsaydın diyorsun sonra seni bırakıp gittiği geliyor aklına ve ona lanet okuyorsun.bir insana bu yapılır mı?
sen melektin ya melek... herkesi kıskandıracak güzelliğin,o minik ellerin... ağlayınca çirkin olurdun ama (: bana o bakışın... o minik ellerinle nasıl geçirdin boynuna o ipi? neden seçtin ki o yöntemi... senin gibi bir meleğe yakışır mıydı ölmek?sen cennette bile kıskandırırsın melekleri...
ama gibtir olup gittin!

dengesizlik...
çok zor panpalarım çok zor.
o yaşta böylesine bir trajediyi yaşamak istemezdiniz. zaten kim ister ki?

yine rutin bir gündü.her zamanki gibi depresif halimi takınmış bir şekilde odamda yatıyordum. onur geldi beni merak etmiş... beni görünce ağlamaya başladı hiçbir şey söylemeden. sarıldı bana sımsıkı...

'çok özlüyorum ben' dedi.

gözyaşlarım onun gözyaşlarına karıştı...

nasıl özlemeyelim ki?sen bizim neşemizdin miray! bize bunu yapacak kadar acımasız mıydın sen? bizi bu kadar üzmek zorunda mıydın be miray? nasıl kıydın kendine ya nasıl!

+miray'ın bize öğrettiği bir şey varsa o da güçlü olmak merve. kalk dışarı çıkıyoruz.

dışarıya sadece 3-5 kez çıkmıştım hatırladığım kadarıyla... o da ailemin zorlamasıyla. pgibolog falan saçma sapan işler...

-dışarıda ilgimi çeken bir şey yok.
+miray senin üzülmeni ister miydi merve? bunu hiç düşündün mü?ben geçen gece sordum kendi kendime... miray benim ağlamama kıyamazdı. senin de kıyamaz. neden gözyaşlarını durdurmuyorsun?
-miray benim üzülmemi istemezdi evet... ama o intihar etti onur! bizi bırakıp gitti! nefret ediyorum ondan nefret!
+sakin ol...

beni sakinleştirmeye çalışıyordu. sımsıkı sarılıyordu.

-ben de çok kızıyorum ona merve. elimde değil.ama nefret edemiyorum!

hıçkırıklara boğulmuştum yine... bütün nefretimi, kinimi kusmak istiyordum.ama bir yandan da onu inanılmaz derecede özlüyordum. nereye kadar sürecek bu böyle?

beni dışarıya çıkarmaya gücü yetmemişti o gün... ama sonrasındaki hafta tekrar şansını denemek için geldiğinde bana reddedemeyeceğim bir teklif sunmuştu...

+annenlerden izin aldım. bavulunu hemen yap yazlığa gidiyoruz.biz de kalacaksın. buna ikimizin de ihtiyacı var!

2 gün sonra yola çıktık... deniz bana miray'ın kokusunu getirecekti. attığım her adım bana onu hatırlatacaktı.ben oraya mirayla yüzleşmeye gidiyordum...
ailemden uzak olmak bana iyi gelecekti. belki bir rakı sofrası, deniz... uzaklaşmak güzeldi. onurlara yerleştim. kafamda hep miray vardı. anılar gözümün önünden birer birer geçiyordu sanki. onur da halinden memnun gibiydi. şehrin kasvetinden uzaklaşmak gerçekten güzeldi... denizin kokusunu içime çekiyordum.

o ünlü söz geldi sonra aklıma;

hayat devam ediyor

reserved

gıdım kadar inanmadım gıdım kadar üzülmedim dıbına koyim. senden iyi yazar olur ama senin bu boş sebebsiz hikayen gerçekten canımı sıktı. hayatımdan 40 saat kadar zaman çaldın bin o 40 saate dışarı çıkabilir, mutlu mesut yaşayabilir eglenebilir. bişeyler içebilir, sevgilimi gibebilir, arkadaşlarımla takilabilir, lol oynayabilir, asosyalligin dibine vurabilirdim ama senin yüzünden ... oh neyse sakinim.

ilk gece kuruldu rakı sofrası ve kalktı kadehler...

miray'a!

güzel şeylerden bahsettik. sanki avrupa turuna çıkmıştı miray. yani sanki ölmemişti de geri gelecekti.ilk defa o gece gülmüştüm... onun şapşallıklarını anlatıyordum onur'a.onu tam da onun isteyeceği şekilde yad ediyorduk... keşke o da yanımızda olsaydı dedi onur. kalktım masadan mutfağa doğru yöneldim.bir tabak,bir çatal ve bir kadeh aldım. koydum masaya... mezelerden de koydum tabağına. sonra biraz rakı... az içsin dedim onur'a (: göz kırptı bana ve doldurdu kadehini... bak dedim o da bizimle ve hep bizimle olacak.

çıkardım bir sigara yaktım ve fısıldadım boşluğa ben hep seni seveceğim

belki de beni duyardı.
rakı herkeste gösterdiği etkiyi göstermeye başlamıştı. üçüncü kadehten sonra muhabbet ne olursa olsun hüzün hakim olur ortama... rakının hakkını verenler bilirler. rakı içerken insan hüzünlenmeden duramaz.en mutlu günü de olsa hüzünlenir işte duramaz...

+offfffff.
-oflama onur... ve sakın ağlama. açarsam muslukları durduramazsın vallahi.
+doğru söylüyosun 'kardeşim'.

sustuk.