cehennem o gün kapısını araladı bana... sonra bir yandım ki hiç sormayın.
ayakta durmaya bile takatim yokken aldı zütürdü beni fatih abi karakola... hayatımda ilk defa girdim bi karakola. herkes orada... annem, babam,mirayın ailesi, fatih abi, teyzem hatta meltem abla bile... onur yok bir tek. ruhsuzum... sadece yürüyorum fatih abinin kollarında. ifade verdim, anlamazdım ki bu işlerden.bir an önce evime gitmek istiyordum. yaşanılanlar sanki bir kabustu. gerçek değildi sanki... uyanmak için dua ediyordum. nasıl anlatılır bilmem ki ya.betimlemekte zorlanıyorum.o dakikalar, yaşanılanlar...
kimseyle konuşmuyorum. kime ne soracağım ki?kendimde bile değilim ben...
ne oldu ne bitti bilmiyorum. kendimi evde buluyorum.
cevaplanması gereken o kadar çok soru var ki... her şey o kadar ani gelişiyor, çabucak olup bitiyor ki yetişemiyorum.ne ara gittim ne ara geldim bilmiyorum.
kendimi yatağa atar atmaz uykuya daldım...
kaç saat uyudum bilmiyorum. annem uyandırdı beni öperek. gözlerimi açtığımda karşımdaydı. gözleri dolu doluydu.

-üzülme kızım... toparla kendini. sınavın var 2 gün sonra...

ağlamaya başladım. ağlamak ki ne ağlamak... titreye titreye ağlıyordum. beynim yeni yeni algılıyordu olanları... hayatımın anldıbının öldüğünün farkına yeni varıyordum...

-ah canım kızım benim... ağlama sen... üzülme.

durmuyor ki gözyaşım. nasıl dursun?
o keskin acı... her yerimi kanatan!

ağladım... ne kadar sürdü bilmem.
durmadan ağladım...
gözyaşım kuruyuncaya dek.
ağlamaktan yoruluncaya dek.
bağırdım.

nedeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeen!
neden?!

kimse mi bilmez ya neden intihar etti miray?
cevap vermedi annem...

o da ağlıyordu benimle birlikte...

-bilmiyorum kızım inan ki bilmiyorum... kimse bir şey söylemedi.not bile bırakmamış... nasıl kıydı kendine ah zavallım!

sarılıyor bana annem. sımsıkı hem de... en son ne zaman sarıldı bana annem hatırlamıyorum.
sahi anne kokusu unutulan bir şey miydi? neyse bunlar sonra...

gerçeklerin farkına varmak istemez ya bazen insan. işte tam da o durumdaydım.
kabullenememek.

sormam gereken sorular vardı ama o an aklıma gelmiyordu.
sadece ağlıyordum...

ailem neden oradaydı?

annem doktoru çağırdı... bir iğne ve ardından uyku.
düşünmeye vaktim kalmıyordu...
17 haziran ben ne olduğunu bile anlayamadan bitti.

sabah oldu ve ben cehennemden içeriye adımımı attım!
nasıl kalkar insan yatağından? hayatta en çok sevdiği kişiyi bir daha göremeyecek olmanın verdiği hissi bilir misiniz? gözünüzü açarsınız ertesi gün ve artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktır.bu ayrılıkların en kötüsüdür. insanlar ayrılır fakat elbet bir gün bir yerde karşılaşma ihtimalleri vardır. peki ya ölüm? ölenleri görebilir miyiz?
en acı ayrılıktır ölüm...
kavuşamadığım, beceremediğim ölüm... neyse.
beynim almıyordu. nasıl böyle bir şey olabilir?o keskin acı hiç gitmiyordu.17 haziran nasıl geçti öyle anlamamıştım... şimdi sorular birer birer cevaplanmalıydı.
o yataktan nasıl kalktım bilmiyorum. hatta nasıl nefes alıyordum hala onu bile bilmiyordum.of anlatamıyorum! zorlanıyorum yazarken dıbına koyayım!
işe gitmemişlerdi. karşımda duruyordu ikiside.

+ne kadar saattir uyuyorum?
-ah gel kızım... otur şöyle karşıma.
• dünden iyi görünüyorsun... yemek yemen lazım ben sofrayı kurarım.
+gerek yok baba yiyemem zaten.

anlam veremiyorum ki kendime. ağlamaya başlıyorum birden...
ah ah tek bir anını bile unutmuyorum bu günlerin!
o yapmacık tavırları... neyse neyse. devam!

ortaya soruyorum aniden...

+miray öldü mü gerçekten?
-birlikte aşıcaz güzel kızım... biz senin her zaman yanındayız...
• bu yaşlarda en yakın arkadaşını kaybettin. seni hiçbirimiz anlayamayız fakat güçlü olmalısın kızım.

arkadaşım mı?
o benim her şeyimdi...
nerden bileceksiniz ki?

+sizin ne işiniz vardı orada? neden intihar ettiğini saklıyoruz? niye beni fatih abi alıyor evden? bana her şeyi anlatmanızı istiyorum. size yalvarırım bana her şeyi anlatın.

düzgün cümleler kurabiliyordum. sanki güçlü gibiydim. serttim.her şeyi bilmek istiyordum canım ne kadar yanacaksa yansın...

• bak kızım. şimdilik bunların hepsini boşver. sınavın var lütfen sadece sınavını düşün.o kendi canına kıydı diye sende kendi geleceğinden olma.

bu nasıl bir cümle... ne kadar sinirlendiğimi anlatamam.
ilk defa babama bağırdım o gün.hem de ne bağırmak... nasıl bu kadar basite indirgeyebiliyordu?
huur çocuğu.
hiçbir şey yemeden odama geldim, kilitledim kapımı.
sonrası mı?
sonrası gerçekler...

o yatak var ya o yatak... benim yatağım, bizim yatağımız.
yastık var sonra...
dolabımda bana aldığı elbiseler.
yerde duruyor bana aldığı peluş ayıcık...
bakıyorum odama her yerde miray!
oda üstüme üstüme geliyor...
nefes almak bile zor!
babam vuruyor kapıya sertçe. öyle demek istemedim kızım aç kapıyı...
git baba git! görmek istemiyorum seni...
bağıra bağıra ağlıyorum.. sanki bıraksanız yüzyıllarca ağlayacağım.
biraz bekleyip gidiyorlar...
olduğum yerde yığılıp kalıyorum.

miray?
öldün mü?
miray?

o gözyaşı durmuyor...

nasıl anlatılır ki bu dıbına kodumun acısı?
of be of!