Ben okuyorum pampa Rez

Okuyan varsa belli etsin. Ona göre devam ederim.

Bir insanın hayatı bu kadar kısa sürede nasıl değişir diyebilirsiniz ama oluyor işte. Daha 1 hafta önce kendi halinde olan ve eline sapan bile almamış bir genç şimdi cepheye gidiyor. En azından abim var. Ona güveniyorum. Arkadaş ortdıbına vardığımızda herkes mutluydu. Biz arkadaş olarak 5 kişiyiz. Abim, ben, Brenda, Carolina ve Viktor.
Brenda şarkıcı olmak ve dünyada turnelere çıkmak istiyor. Bu onun en büyük hayali. Viktor ile birlikteler.
Carolina ise hemşire okulunu bitirdi ve askeri hastaneye atanacak. Abime karşı bir şeyler hissediyor ama belli edemiyor.
Viktor ise babasının terzihanesinde çalışıyor. Kendisi Bir Yahudi. Son zamanlarda olanlar sonucunda rahatça dolaşamıyor.
içeri girdik ve oturduk. Brenda içkileri doldurdu ve kutlamaya başladık.
(B:Brenda C:Carolina V:Viktor W:Wilhelm B:Ben)
B: Asker dostlarımız için Şerefe!
C: Führer savaşın Noel'de biteceğini söyledi. O zaman hepimiz Noel'de burada buluşuyoruz anlaştık mı?
Herkes: Evet olur.
Viktor son bir kez fotoğramızı çekti ve hepimize birer tane verdi. Kucaklaştık ve sözleşerek ayrıldık. Herkes savaşın kazanılacağını düşünüyordu. Fakat benim içimde bir sıkıntı vardı. Bunu abime söylediğimde kapa çeneni gibi bir tepkiyle karşılaştım. Umarım savaş kolay geçer ve biter. Tanrıdan tek ümidim bu. Şanlı Alman ordusu bunu da kazanır... Değil mi?

Dev am.

Devam panpa okurum

D E V A M

Benim adım Allion Winter. Kitap okumayı ve araştırmayı çok severim. Fakat ailem benim bu davranışlarımı çok da sevmez. Abimi yani William Winter'ı daha çok severler. O bir yüzbaşı. Ailemizin gururu. Batı cephesinde yer aldı ve demir haç alarak sağ salim geri döndü. Her neyse. Ben yine araştırmalarıma devam ediyordum ki bir mektup geldi. Führer'in Ruslara savaş açtığı ve kendisine güçlü ve sadık Alman askerlerine ihtiyacı olduğunu söylüyordu. Bu haber şok etkisi yaratmıştı. O gün evde oturduğumuzda herkes yüzüme bakıyordu. Ne düşündüklerini anlamak zor değil... "Allion orada yapamaz." Derken günler geçip gitti ve zaman geldi. Askeri üniformalarımı giymiştim ve artık hazırdık. Annem bize son bir kez ağlayarak sarıldı. babam ise ciddiyetini koruyordu. abime:
"Sakın onu yalnız bırakma. o sana emanet"
abim onaylarcasına kafasını salladı ve sarıldı. artık gitme vakti gelmişti. cepheye giden trene daha 2 saat vardı. önce arkadaşlarımızla buluşup kutlama yapacaktık...