Ameliyat tarihi geldiğinde apar topar hazırlanmam isteniliyor, daha sonrasında karakol komutanı beni odasına çağırıyor.
Bugün beni ameliyata zütüreceklerini, refakatçı olmaları için derhal ailemin veyahut bir yakınımın Bingöl'e gelmesi
gerektiğini söylüyor. Fakat Bingöl-istanbul arası çok fazla mesafe olduğundan ve ailemin de o dönem bir takım işleri dolayısı ile refakatçı olmalarını isteyecek
pozisyonda olmadığımdan bu mümkün olmuyor. Bundan mütevellit komutana durumu izah ettiğimde yine bana kızdı. Neden ailenin gelemeyeceğini başında söylemiyorsun,ona göre bir şey düşünürdük diye.
Akabinde alt devrelerden bir çocuğu refakatçı olmaları için benim yanıma veriyor ve ameliyat olmak üzre Bingöl Devlet Hastanesi'ne gönderiliyorum.
Ayrıca şunu da bilmelisiniz ki tüm bunlar yaşanırken, benim hatunun nerede olduğu,ne tak yediği bilinmiyor. Tülay beni sürekli arayıp bana hatun hakkında bir takım
anekdotlar verse de,işte aslında seni şöyle seviyor, böyle seviyor ama geçmişteki sorunları hala kafasından atabilmiş değil gibi şeyler.Bu yüzden arayamadığını, sabretmem gerektiğini söylüyor.
Geçmişteki sorunlar dediğimkısma gelecek olursak da,hiç gelmesek daha iyi.O kadar geniş alıp hikayenin seyrini bozmanın lüzumu yok.
Fakat şunu söyleyebilirim, askerde yapayalnız bıraktıracak
cinsten konular yoktu ortada.

Velhasıl kelam genel anestezi ile uyutulup kasık fıtığı ameliyatım gerçekleşiyor. Ameliyat olduktan yaklaşık 6 saat sonra uyanıyorum. Uyandığımda hatundan bir çağrı
geldiğini gördüm.Çağrıyı cevapsız bıraktığım için bir de mesaj atmış,

"fasist arıyorum ulaşamıyorum,bu ne sorumsuzluk? Merak ettim!" yazıyor. Güler misin ağlar mısın dıbına koyayım? Fakat genel anestezinin etkisi hala az buçuk devam ettiğinden
arayıp konuşacak pozisyonda olmadığım için sadece mesaj ile karşılık vermek istiyorum.Ama mesaj atacak halim bile yok dıbına koyayım. Refakatçı olan çömezime seslenip
telefonu verip yazmak istediğim mesajı söyleyip mesaj attırdım.Ölüm döşeğinde bile mesajı yanıtsız bırakmıyorum dıbına koyayım ahaha.. Mesajda da şuan pek iyi olmadığımı
konuşacak duruma geldiğimde ilk onu aramak istediğimi yazdırdım.

Geceyi hastanede geçirdikten sonra, öğlen saat 12-1 civarı doktor odama geliyor, ameliyat olan bölgeyi kontrol edip bugün taburcu olmam gerektiğini söylüyor.
Ama herifler beni nasıl kesmişlerse artık, yatağımdan bile o kadar zor kalkıyorum ki anlatamam size. Tuvalete gitmek falan hele, kabir azabı gibi geliyordu.
Ben doktora birgün daha kalmam lazım desem de taburcu ediyorlar ve ailemi arayıp erkenden taburcu ettiklerini ve uçak bileti almalarını istiyorum.Şimdi normalde
hava değişimine giderken devlet de size uçak bileti kesebiliyor. Fakat bunun bir süresi var.Öyle ha diyince devlet bileti elinize vermiyor.1 hafta süre içerisinde
devletin bana bilet kesebileceği söylendiği için ve bu 1 hafta süresince benim hava değişimi hakkımdan gittiği için bunu kabul etmeyip, kendi imkanlarımla, yani ailemin
almasını istiyorum. Fakat talihsizlik şu ki taburcu olduğum gün için Bingöl-istanbul arası uçuşa bilet bulunmadığı gerçeğiyle karşılaşıyoruz. Haliyle Bingöl'de bir
gece daha geçirmem gerekiyor. Dolayısıyla karakol komutanını arayıp durumu izah ettim. Komutanım bilet bulamadık,bu gece burada kalmam lazım fakat hastanede de kalamıyorum.
taburcu edildim, çıkış belgelerim verildi diyorum. Beni bu gece için karakola alıp alamayacaklarını soruyorum. Tabi ki herşeyi yokuşa süren karakol komutanı o işi de
yokuşa sürüp, benim karakola gidip gelmemin zor olacağını,o yüzden merkez ilçe jandarma komutanlığına taksi ile kendime imkanlarımla gitmem gerektiğini, konuyu anlatıp
bir gece orada kalmam gerektiğini söylüyor.Ben de el mahkum kabul edip hastane önünden bir taksi çevirip merkez ilçe jandarma komutanlığına gidiyorum.Bu arada ailem
ertesi gün için saat sabah 8.20'de kalkacak olan uçağa bilet aldığının haberini veriyor. Ulan bir rahatladım ki sormayın beyler.30 gün az değildi.iyi bir kafa
izni yapmak için gayet yeterli bir süreydi. içim içime yine sığmıyordu. istanbul'a geri dönüyordum.

istanbul'a geri döndüğümde artık ben de birçok şey değişmişti.Ne bileyim lan işte, değişmiştim sanki artık. Eskisi gibi hissetmiyordum. Hatunun bana yaşattığı yalnızlık
beni biraz daha soğuk biri yapmıştı sanki. Sanki artık daha olgun, daha yaşlanmış gibi hissetmeme vesile olmuştu.O zaman öyle düşünmüştüm.
Bundan dolayıdır ki eski hatunla birdaha beraber olmayacağıma dair kendime söz vermiş, kendisini aramayacak, yazmayacak,her türlü iletişimi kesecektim.
Gerekirse Tülay'la bile arama mesafe koyacak, eski hatunu unutacaktım. Hava değişimi bittiğinde zaten 3 aylık askerliğim kalacak, döndüğümde yepyeni bir hayata
başlayacaktım.En azından o zaman planım böyleydi.Bu yüzden Tülay beni defalarca kalmış oldukları şehre davet etse de ben gelmeyeceğimi söyledim. Tülay'a durumu anlattım.
Artık ona karşı eskisi kadar güzel şeyler hissetmediğimi, askerlik serüveninde beni yarı yolda bıraktığını, dolayısıyla artık kendi yoluma gitmek istediğimi söyledim.
Tülay inanmadı tabi. Fasist bu,bir şeye tepesi atmıştır böyle konuşuyordur diye düşünmüştü.Çünkü eski hatuna ne kadar zaafım olduğunu en iyi o biliyordu. Ciddiye alınmamıştım.

Fakat hava değişiminin 15. gününde, yani tam yarısında, benim bile planlarıma dahil olmayan, tesadüfi bir şekilde biriyle tanışmıştım.Bu kişinin adı Zehra'ydı.
Yaşı benden biraz küçük olmasına rağmen bir hayli olgun görünen, çok iyi diksiyonu olan ile ve ince ses tonuyla beraber konuşurken insanı kendine hayran bırakan, çok tatlı, hanım hanımcık bir kız.
Zehra moda tasarım öğrencisiydi. Fakat moda tasarım öğrencisi olmasına rağmen tesettürlü bir kızdı.Çok güzel muhabbeti vardı. Konuşurken insanı eğlendiriyordu.
Muhabbete bağlayabiliyordu.En ama en etkili olan şey ise, Zehra benimle ilgileniyordu. Durum böyle olunca ben Zehra ile konuşmaya başladım. Kendisiyle internet
üzerinden tanıştık, okulunun düzenlemiş olduğu bir defileye beni de davet etti.O şekilde kendisiyle arkadaş olmuştuk.

Amma velakin ben, Zehra ile olan bu güzel arkadaşlığımı biraz kötü niyetlerime bulaştırmıştım. Zehra'nın beni davet etmiş olduğu defile organizasyonunda
instagram üzerinden story paylaşımında bulunup, Zehra ile beraber fotoğrafımı paylaşmıştım. Amacım bu fotoğrafı eski hatunun görmesi ve aylardır benim çektiğim çileye karşılık
en azından bir nebze sinir olmasını sağlamak istemiştim. Yani Zehra'yı kullanmıştım. Fakat Zehra'nın tüm bu olan bitenden kesinlikle haberi yoktu.O sadece
internet üzerinden tanıştığı ve hoş sohbet edebildiği bir arkadaşı olarak görüyordu beni. Tabii benim bu paylaşımımdan sonra, yaklaşık 1-2 saat geçti geçmedi derken, Tülay aradı.
Yani bu da demek oluyordu ki ,fotoğraf istediğim kişi ve kişilere ulaşmıştı. Tülay bana ne yapmaya çalıştığımı sordu. Beni sürekli kaldıkları şehre davet ettiğini, eski hatunun
beni hala sevdiğini, fakat benim istanbul'da gönül eğlendirdiğimi,bu yaptıklarımın doğru olmadığını söyledi. Bayağı bir azar işittim anlayacağınız.Bu arada şunu söylemeyi
unuttum.Ben Tülay'a Zehra ile flört ediyoruz diye yalan söylemiştim. Normalde ortada böyle bi durum söz konusu değildi.

Herşey bu şekilde ilerlerken, artık hava değişiminin bitmesine 5 gün kala,bir gece Tülay bana watsapptan mesaj attı. Eski hatunun moralinin çok bozuk olduğunu
hala beni sevdiğini fakat durumun bu hale gelmesinden çok dert yandığından bahsetti. Tülay eski hatuna fasist artık onu sevdiğini hissetmiyormuş, sana ve sevgine
güvenmiyor,bu yüzden Zehra ile bir ilişkiye başlayabilir demiş. Tülay bunu eski hatuna söyleyince, tabi eski hatunun şalterler yanmış. Senelerdir peşinden koşan adamın
başka bir kızla beraber bir yerlerde eğlendiğini görmek eski köye yeni adet olduğundan bu durumu kabullenememiş, başlamış ağlamaya, bana küfretmeye. Sonrasında beni hala
çok sevdiğini falan söylemiş. Tülay tüm bu olanları bana watsapptan öyle bir güzel anlattı ki beyler,ben ertesi günü o şehre gittim. Eski hatunun yanına...

Karakol komutanı bana 1 hafta mühdet verdiğini,bu 1 hafta içerisinde tutanağı askeri mahkemeye vermeyeceğini, benim ne yapıp ne edip o şarjörü bulmam gerektiğini
söylüyor.Ben de hiç ümit yok ama. Hergün kar yağışı devam ediyor,ne yapsak bulamıyoruz. Devrelerim,hepsinden Allah razı olsun,az kürek sallamadılar bu mevzu için.
Hergün arıyoruz ediyoruz, bulamıyoruz..Sonra benim askerdeki can dostum, hala daha görüştüğüm kardeşim, daha evvel size de anlattığım Sinan bir gün yanıma geliyor.
Şarjör konusundan dolayı çok canımın sıkkın olduğunu görünce beni teselli etmek için,"oğlum hapis mapis yalan amk, mermi tanesi kaç lira lan?en fazla para cezası
verirler, adamlar seni korkutmuş" diyor.
Yok diyorum abi, adam gayet ciddi, hani en iyi ihtimalle askerliğimi uzatacaklar. Benim burada 1 saat daha fazla kalmaya tahammülüm yok kardeşim.Ne yapıp edip bulmam lazım.
Sinan şarjörün bu havada bulunmasının imkanı olmadığını açık bir dille bana söyleyip, kendi şarjörünü bana vereceğini,bir şekilde bu durumdan beni kurtaracağını söylüyor.

Bilgilendirme notu:Arkadaşlar batıda askerlik yapanlar burada bir mantık hatası olduğunu düşünmesinler diye önceden bilgilendirmek istiyorum, doğuda terör bölgesi
olarak geçen karakollarda silahlar koğuşta, askerin hemen alabileceği yerlerde olur.Biz hücum yeleği ve tüfeğimizi ranzamıza asardık. Fakat batıda silahlar, silahlıkta
bulunuyor ve askeri kimlik veyahut silah kartı ile alındığı için, mesela sinan bana şarjörünü verse ondakinin de kayıp olduğu hemen ortaya çıkardı. Fakat doğuda işler
çok daha farklı işliyor.

Sinan'ın planına göre;

Benim nöbette olduğum sırada Sinan, kendi hücum yeleğindeki şarjörlerden birini karın içerisine atacak, komutanlara göstermelik 1-2 saat boyunca benim adıma
şarjörümü arıyormuş gibi yapacak, daha sonrasında kendi şarjörünü karda benimkiymiş gibi bulup, komutanlara "fasist'in şarjörünü buldum" diyecekti.
Benim nöbette olduğum saatte yapmasının sebebi ise, olayın tamamen tesadüfen olduğunu göstermek için, benim en ufak bilgim yokmuşçasına yapacak,bu yüzden kimse
farketmeyecek, tezkere zamanı geldiğinde de herkesin silahları koğuşta olduğu için "yer değiştirme operasyonu" yapılacak. Yani alt devrelerden birinin şarjörünü çalıp
silahımızı teslim edip tezkere alıp gibtir olup gidecektik. Plan çok mantıklıydı. Fakat tezkere alacağımız tarihe kadar karın eriyip erimeyeceğini düşünmek gerekiyordu.
Eğer kar erirse, veyahut kar kürendiği zamanlarda şarjör ortaya çıkarsa,bu kez Sinan'ın da anası elden geçebilirdi.

Her neyse, Sinan yaptığı planı devreye sokuyor ve benim nöbette olduğum bir vakitte kendi şarjörünü sanki benimkiymiş gibi bulup,o günkü nöbetçi assubayın yanına
gidiyor. Nöbetçi assubay karakol komutanına durumu anlatıyor, karakol komutanı da Sinan'a " Gözünüz aydın, Fasist nöbetten inince şarjörü ona verirsin, fişekleri iyice
silip, temizlesin." diyor. Yani konuyu fazlaca önemsemeyip, sorgu sual yapmıyor.Bu sayede tezkere gününe kadar ben rahatlamış oluyorum.

Bir diğer konu olan, hatun meselesine gelecek olursak beyler, hatundan ses seda çıkmıyordu.O gün,ben şarjörü kaybedip kendi zütümü kurtarmanın peşindeyken
söz konusu askerliğimin yanma ihtimali olduğundan, çok sinirlenmiş ve o defteri artık kapatmıştım. Eften püften bir kavga olmasına rağmen beni 2 ay boyunca hiç aramadı.
Bir kez bile, ulan mayına mı bastın, roket mi yedin, nasılsın diye sormadı. Dolayısıyla artık benim nazarımda iş işten geçmişti.

Tüm bunların ardından, zaman su gibi geçmiş, tezkere zamanımız gelmişti. Sinan benden önce sülüs aldığı için, benden 2 gün evvel tezkere alıp istanbul'a gitmişti.
Artık tek başımaydım ve hala 1 şarjörüm ekgibti.2 günüm vardı ve bu 2 gün içerisinde birinin şarjörünü ayıklamam gerekiyordu.Son güne kadar beklemiştik, çünkü Sinan
zaten kantin görevlisi olduğu için nöbete çıkmıyordu.Bu yüzden onun şarjörünü yanımda taşırken kafam oldukça rahattı.O da nöbete çıkmadığı için hücum yeleğini
silahını hiç kullanmadığından, farkedilmesine imkan olmamıştı. Fakat şimdi yalnızdım. Sinan gibi bana akıl veren
biri de yoktu yanımda.. Kimseye de söyleyemezdim. Yüzdük yüzdük kuyruğuna geldik dıbına koyayım, söylenir mi?
Sinan'ın tezkere aldığı gün çömezlerden birinden şarjörü ben çaldım beyler.Çaldım ama ,yani inanır mısınız bilmiyorum,ben hala düşünüp gülerim bu mevzuya, inanılır gibi değil çünkü.Ben şarjörü çaldığım gün, yani Sinan'ın
tezkeresini alıp gittiği gün, benim şarjörüm bulundu. gibik çömezlerden biri nöbete giderken, karın da bir hayli erimesinden dolayı bir kısmı gözüken şarjörü bulmuş.
Gitmiş nöbetçi assubaya teslim etmiş.iki günüm vardı lan,az daha bekleyemedi amın çocuğu...

Şarjörün anası gibilmiş, heryer pas tutmuş..E 2 aydır karın altında duruyor tabi, normal.Fakat şansıma şarjörün üzerinde bir eziklik, kırıklık,tamir edilemeyecek bir şey yok.
Her neyse nöbetçi assubay olan lavuk da gidip karakol komutanına durumu anlatmış. Karakol komutanı da karakolda o tarihe kadar şarjör kaybeden tek dalyarak ben olduğum için
beni çağırdı yanına.

Krk:Ulan dingil,sen demedin mi bana ben şarjörü buldum diye?Sen ne şerefsiz,ne yalancı,ne düzenbaz adamsın?Şimdi ben daha evvel işleme koymadığım tutanağı şimdi işleme koysam
ceza yemeyecek misin? Devletin malına zarar vermekten, ceza almayacağını mı sanıyorsun?Bu şarjörün hali ne?iki günün kaldı diye işlemler yetişmez mi sanıyorsun?

Ben:Komutanım, şunun şurasında tezkereme iki gün kaldı. Gözünüzü seveyim, iyisiyle kötüsüyle bir askerlik yaptık, uğraşmayın gideyim.Şarjörü kaybettiğimde hapis
cezası alacağımı söylediniz, korktum ve böyle bir şey yaptım. Pişmanım komutanım

dedim.

Daha sonra odasından beni kovdu,ben dışarıdaki bir sigara yakmış derin düşüncelere dalmışken, karakol komutanının postası olan gibik elinde benim paslı şarjörümle yanıma geldi.
Çabuk şarjörün üzerindeki pası temizleme yağı ve bir zımpara ile temizle, karakol komutanı tutanağı işleme koymayacak.Sen iyice temizle, yeter dedi..