bir fakirin hikayesidir

sonra onunla tanıştık. 9.sınıfın ikinci döneminde, bayrak töreninde gördüm ilk kez.
küt saçlı kumraldı. onların servis geçikmiş müdür tören için bekletmişti bizi.
en arkadan o geliyordu. anlatılmaz beyler benim gözümle gördüklerimi kelimeler yetmez anlatmaya.
küt saçları hafif rüzgarda sallanıyor, ahnekli adımları beni benden alıyordu. sırada taşak geçen arkadaşlarımın sesleri buğulu gelmeye başladı o bana yaklaştıkça.
bildiğiniz mal gibi bakıyorum amk kıza. bizimkiler ayıktı tabi mevzuya. ilk kez böyle olmuştum ben beyler.

o bana yaklaştıkça herşeyin bu kadar imkansız oluşuna lanet ettim kendi kendime...

dinliyorum panpa

günler böyle gelip geçiyordu beyler. okuduğum lise çok iyi değildi ama zengin binlerin oturduğu ankaranın çankaya semtinde bi liseydi.
lan hiç unutmam, o polo tişörtler varya,
nasıl özenirdim lan onlara. ben abimin lcw tişörtleriyle dolanırdım olm.
ama kaynak bi bintim. fakir olduğum için hiç dışlanmadım ortamdan.
kızlarla da aram iyiydi ama hepsi acıyordu bana amk.
o güne kadar hiç kız arkadaşım olmadı beyler...

öyle böyle geçirdik ilkokulu. kafa vardı aslında ama maddi sorunlara çok takıldım.
zar zor bi anadolu lisesine yerleştik ankarada...
lisede de herşey eskisi gibiydi.
abimin eskileri, 5 lirayla bir hafta idare etmeler,
çağırılan yerlere izin alamadım, ders çalışıcam bahanesiyle gelememeler...

okuyom ben devam et fakir bin

reserved

bi ara okurum

fakir bir ailenin çocuğuydum fakat emektar bir anne babam vardı.
8.sınıfta ay sonunu çıkarmak için ikinci iş arayan babam beni sınav dersanesine gönderdi.
başarıya tapan bi insan oldu babam hep. benim de başarmamı istedi.

dersaneye başlamıştım ama dersane çekilmez biyerdi benim için. parasından zaten belli eden kendini ortalama gelirin üzerinde bir gelire sahip olan insanların çocuklarını gönderdiği bi dersane.
dıbına koyduğumun yerine gideceğim her gün eziyetti eziyet.
abimin eskilerini giyip gidiyorum. tip var bende beyler. övmüyorum kendimi samimi söylüyorum tip var.
ama cepte para olmayınca güzel giymeyince kimse bakmıyor ki dıbına kodumun yerinde suratımıza...

evet beyler, bu başlıkta okuyacaklarınız tamamen gerçek, bana ait olan ve hepsi bu güne kadar yaşadığım fakir hayatımdan bir kesittir.
yazmaya başlıyorum. okuyan 3-5 kişinin olması yeterli. arada ses verirseniz okuduğunuzu hissedeyim bende.

klagib bir giriş olacak bu ortamdaki hikayeler için, ama öyle beyler. ben gerçekten fakit bir ailenin çocuğuydum. fakirlik kavramı görecelidir. o yüzden ben durumumu size şöyle özet geçeyim.

babam askerde abi dediği adam gibi adam olan mevlüt amcamın yanında, camcıda çalışıyordu.
annem gündeliğe gidiyordu çankayadaki zenginlerin evine.
4 kardeştik. bi abim bi ablam bide benden küçük erkek kardeşim vardı.
geniş ve bakımı zor bi aileydik anlayacağınız.

fakirlik... bazen sempatik gelir insanın kulağına beyler. üniversitede okurken babanızın yolladığı harçlığı iki günde harcar dalga geçersiniz fakire çıktık yine diye.
liseliler, babanız 50 lira olan haftalığınızı 30a çeker, bu ne fakirlik dersiniz isyan edersiniz.
ama biz gerçekten fakirdik.
benim ne üstüme giyecek doğru dürüst bi tişörtüm ne de pantolonum oldu. abimin eskilerini giyerdim hep.
ramazan bayramında yengem gömlek almıştı bikeresinde, onu giyerdim arkadaşlarımla buluşurken hep. buraya kadar kafanızı gibmiş gayet gibko yazmış olabilirim. rahatlamaya çalışıyorum çünkü ilk defa buraya dökeceğim içimi size dökeceğim beyler.

sadece hikaye entryleri : http://ccc.incisozluk.cc/...esidir/@ayip%20olm%20ayip