bir fakirin hikayesidir

evet beyler, bu başlıkta okuyacaklarınız tamamen gerçek, bana ait olan ve hepsi bu güne kadar yaşadığım fakir hayatımdan bir kesittir.
yazmaya başlıyorum. okuyan 3-5 kişinin olması yeterli. arada ses verirseniz okuduğunuzu hissedeyim bende.

klagib bir giriş olacak bu ortamdaki hikayeler için, ama öyle beyler. ben gerçekten fakit bir ailenin çocuğuydum. fakirlik kavramı görecelidir. o yüzden ben durumumu size şöyle özet geçeyim.

babam askerde abi dediği adam gibi adam olan mevlüt amcamın yanında, camcıda çalışıyordu.
annem gündeliğe gidiyordu çankayadaki zenginlerin evine.
4 kardeştik. bi abim bi ablam bide benden küçük erkek kardeşim vardı.
geniş ve bakımı zor bi aileydik anlayacağınız.

fakirlik... bazen sempatik gelir insanın kulağına beyler. üniversitede okurken babanızın yolladığı harçlığı iki günde harcar dalga geçersiniz fakire çıktık yine diye.
liseliler, babanız 50 lira olan haftalığınızı 30a çeker, bu ne fakirlik dersiniz isyan edersiniz.
ama biz gerçekten fakirdik.
benim ne üstüme giyecek doğru dürüst bi tişörtüm ne de pantolonum oldu. abimin eskilerini giyerdim hep.
ramazan bayramında yengem gömlek almıştı bikeresinde, onu giyerdim arkadaşlarımla buluşurken hep. buraya kadar kafanızı gibmiş gayet gibko yazmış olabilirim. rahatlamaya çalışıyorum çünkü ilk defa buraya dökeceğim içimi size dökeceğim beyler.

sadece hikaye entryleri : http://ccc.incisozluk.cc/...esidir/@ayip%20olm%20ayip

fakir bir ailenin çocuğuydum fakat emektar bir anne babam vardı.
8.sınıfta ay sonunu çıkarmak için ikinci iş arayan babam beni sınav dersanesine gönderdi.
başarıya tapan bi insan oldu babam hep. benim de başarmamı istedi.

dersaneye başlamıştım ama dersane çekilmez biyerdi benim için. parasından zaten belli eden kendini ortalama gelirin üzerinde bir gelire sahip olan insanların çocuklarını gönderdiği bi dersane.
dıbına koyduğumun yerine gideceğim her gün eziyetti eziyet.
abimin eskilerini giyip gidiyorum. tip var bende beyler. övmüyorum kendimi samimi söylüyorum tip var.
ama cepte para olmayınca güzel giymeyince kimse bakmıyor ki dıbına kodumun yerinde suratımıza...

öyle böyle geçirdik ilkokulu. kafa vardı aslında ama maddi sorunlara çok takıldım.
zar zor bi anadolu lisesine yerleştik ankarada...
lisede de herşey eskisi gibiydi.
abimin eskileri, 5 lirayla bir hafta idare etmeler,
çağırılan yerlere izin alamadım, ders çalışıcam bahanesiyle gelememeler...

günler böyle gelip geçiyordu beyler. okuduğum lise çok iyi değildi ama zengin binlerin oturduğu ankaranın çankaya semtinde bi liseydi.
lan hiç unutmam, o polo tişörtler varya,
nasıl özenirdim lan onlara. ben abimin lcw tişörtleriyle dolanırdım olm.
ama kaynak bi bintim. fakir olduğum için hiç dışlanmadım ortamdan.
kızlarla da aram iyiydi ama hepsi acıyordu bana amk.
o güne kadar hiç kız arkadaşım olmadı beyler...

sonra onunla tanıştık. 9.sınıfın ikinci döneminde, bayrak töreninde gördüm ilk kez.
küt saçlı kumraldı. onların servis geçikmiş müdür tören için bekletmişti bizi.
en arkadan o geliyordu. anlatılmaz beyler benim gözümle gördüklerimi kelimeler yetmez anlatmaya.
küt saçları hafif rüzgarda sallanıyor, ahnekli adımları beni benden alıyordu. sırada taşak geçen arkadaşlarımın sesleri buğulu gelmeye başladı o bana yaklaştıkça.
bildiğiniz mal gibi bakıyorum amk kıza. bizimkiler ayıktı tabi mevzuya. ilk kez böyle olmuştum ben beyler.

o bana yaklaştıkça herşeyin bu kadar imkansız oluşuna lanet ettim kendi kendime...

sıraya doğru gelirken geçen 1 dakika, bana 1 yıl gibi gelmişti.
onu izledim, göz kırpmadan.
belki göz göze gelirdik,
belki imkansız değil der gibi bakardı bana?
ne biliyim belki utanır gözlerini kaçırırdı benden.
hiç yaşamamıştım lan böyle duygulara kaptırmamaıştım hiç kendimi.
bana en büyük acı veren paramızın olmayışıydı o ana kadar.

zaten kötü olan derslerim iyice taka sardı onu tanıdıktan sonra.
ortada bi gibim yoktu aslında, ben yine platonik.

babam iyice üstüme gelmeye başladı derslerin taka sardığını görünce.
adaletini gibtiğimin dünyası bi tekme daha attı bana...
annemin hastalığı baş gösterdi.
ilik kanseri.

züt baş iyice dağılmıştı.
sizin dizilerde izlediklerinizi ben canlı canlı yaşadım.
o kadar toz pembe değilmiş hayat annem hastalandıktan sonra öğrendim.
ergen halimle çok düşündüm intihar etmeyi.
ölmek kolay geliyordu çekmektense bu kadar acıyı.
kaldırabilir miydim bu kadar yükü?

o zamanlar belki de ihtiyacım olan tek şeydi merve.
sınıfın çöpçatanlarından rabiaya sormuş beni merve.
sevgilisi falan var mı acaba demiş.
rabia geldi dedi böyle böyle dedi merve, söyleme demiş ama ona.
nasıl mutlu oldum beyler. zaten hayatımda o kadar mutlu olduğumu hatırlamıyorum.

günler gelip geçiyordu gibko gibko.
annem hastaneye yatmış kematoropi tedavisi görüyordu.
mevlüt amca sağolsun çok yardım etti babama annemin tedavisi için.
bende hafiften toparladım dersleri. façayı da toparlamaya başladım yavaştan.
haftasonları oto yıkamada çalışmaya başlamıştım.
iyi bahşiş alıyodum dıbına koyum. aldığım paranın da yarısını babama veriyodum.
babama yük olmuyodum artık. adam zaten iyice çökmüştü dıbına koyum bide benle mi uğraşsın.

merveye açılmaya karar verdim beyler.
o güne kadar çok nadir içki içmiştim lan.
mahalleden arkadaşım vardı tekin. arkadaş ne amk, kardeşim lan. kardeşten de öte.
dedi olm açılcan mı sen bu kıza.
dedim cesaret edemem. yapamıycam.
gel benle dedi. anketörlük yapmış iki gün amk 50 lira parası vardı.
tekele girdik 4 tane extra aldık.
tekingile giddik. iki extrayı fondip yaptım beyler.
sonra ayrıldık tekinle. 15 lira param vardı. gittim kontor aldım telefona.
simit sarayına oturdum dıbına koyum tekinle bizim mekan,
para olunca oraya gider iki çay alır akşama kadar oturur kaynatırdık.
mervenin numarasını almıştım zaten rabiadan.

merve dedim.
kimsin dedi.
ayip olm ayip ben dedim.
nerden buldun ki sen numaramı dedi.
beyler dedim ya tevrübem yok kızlarla nasıl konuşulur böyle konular falan. dıbına koyum ben hep merak ederdim okulda çiftler yanyana gezerken gülüşürler falan ne konuşuyor bunlar bu kadar eğlenceli derdim. ama "numaramı nerden aldın"la "nerden buldun ki sen numaramı" arasındaki farkı anlayamayacak kadar salak değildim beyler. gayet memnundu kız dıbına koyum. zaten vurulmuşum kıza belki de ondan böyle düşündüm.

@17 yok lan matematik 0 dıbına koyum.

zor olmadı ama gelip senden istemek isterdim cesaret edemedim dedim.
neden kastın ki sen bu kadar dedi.
genelde böyle değilim aslında dedim.
5 dk cevap gelmedi beyler. sonra ben bi mesaj daha attım.
nasıl tanışalım? yani ilerde nasıl tanıştınız diye soran birine nasıl bi cevabımız olsun? dedim.
güzel bi tanışma bence dedi güldü.
bu sefer ben cevap yazmadım.
sen nasıl olmasını isterdin ki dedi.
bilmem, ama en azından yanımda olmanı isterdim dedim.
güldü.
ben de güldüm...

dinliyor musunuz amk?

çıktım kafeden eve yürüyorum.
beyler, kız bütün hayallerime girdi dıbına koyum.
daha ortada bi gibim yok yine, ama eve gidene kada o kafayla nasıl hayaller kuruyorum akıllara zarar.
gittim eve akşam 10 gibi mesaj attım iyi geceler diye. napıyosun falan dedi. konuştuk 12ye kadar.
uykun var mı dedi.
beyler gözümden uyku akıyodu dıbına koyum pazar günüydü. cumartesi yıkamada çalışmıştım.
metin abi yarın gelme dinlen dedi. sabah 8de kalktım babam çağırdı gel yardım et bana dedi.
cam taşıdım tüm gün amk ebem gibildi yani anlayacağınız.
yok dedim uykum yok. saftım beyler, onun için herşeyden fedakarlık yapardım amk. yaptım da zaten...

bir fakirin hikayesidir bu beyler.
babam, dıbına koyum beyler, babam varya.
cebinde 5 lirayla 1 hafta dolaşan adam,
ben kendimi ezik hissetmiyim diye dıbına koyduğumun dünyasında,
tuttu elimden gittik alışveriş merkezine,
100 lira verdi adidas ayakkabı aldı bana.

satış elemanının bakışlarını görmenizi isterdim beyler.
sanki orda bi fazlalıkmışız gibi davranıyolardı bize.
babam sorup duruyor adamın getirdiği her ayakkabıya deri mi bu deri mi diye?
fedakar babam en iyisini alacak ya bana.
bu dıbına koyduğumun görevlisi he amca he deri diyip geçiştiriyordu babamı.

babamın bakışlarını görünce yine yeniden isyan ettim hayata.

kasaya geçtik
babam utana sıkıla çıkardı cüzdanını.
5 lira yol paramızı saklamış cüzdanındaki fotoğrafımın altına.
50 lirasını da on kat yapmış garibim düşmesin diye.
çıkardı paraları,
aşağı yukarı bi 10 lirada bozuk para vardı.
ödemeyi yaptık çıktık mağazadan.
rahat bi nefes aldı adamcağız.

eve gittik. annem yatıyordu. yemek falan yok evde dıbına koyum. ben hariç kardeşlerim de halamgilede kalıyolar zaten. abim de askerde.
anneme gösterdim ayakkabıları.
sanki hastalığından kurtulmuş dıbına koyum kadıncağız nasıl sevindi ayakkabılarımı görünce.
berkay vardı, annem sağlığında veli toplantısına gelmişti okula. berkayı görmüş. onun ayakkabıları gibi aynı dedi.
babam da nasıl mutlu beyler görseniz...

@32 eyvallah panpa

baban yedirdi mi seni dedi annem.
babamın cebinde 5 lira parası vardı zaten beyler.
mağazadan çıktıktan sonra dedi gel döner yedireyim sana eve de yürürüz ne olacak.
yok baba dedim boşver.
biliyorum çünkü bana alacak döner, kendi yemeyecek dışarda beni bekleyecek...

dedim yedik bişeyler anne yat sen hadi.
babam televizyonun karşındaki koltuğuna oturdu.
elini başına koydu. daldı yine derin düşüncelere.
bende odama geçtim...

dinliyor musunuz beyler ses verin?

geldim beyler yazıyorum.

pazartesi günü pazardan aldığım mavi gömleğimi ve adidas ayakkabılarımı giyip zengin arkadaşlarımın yanına, okuluma ilk defa isteyerek gittim beyler.
ayakkabıların bana verdiği özgüven gözle görülür derecedeydi.
komik biriyim, alıştığım arkadaş ortamında espiri yapar güldürürüm insanları bi şekilde amk.
ama milleti güldürünce kıpkırmızı olurdum.
ağır derece özgüven ekgibliği decekted amk.

beyler, siz kıçınızla gülüyorsunuz belki ama
benim o adidas ayakkabı sayesinde kendime özgüvenim gelmişti lan.
artık espiri yaptıktan sonra utanmadığımı farkettim.
mavi gömleğimde vardı. hayat bana güzeldi lan.
mutluydum dıbına koyum.
bu fukara hayatımda mutlu olduğum nadir dönemlerden birini yaşyordum.