öncelikle bunu neden anlattığımı yazının sonunda söyleyeceğim.

yer adana, turgut özal altıneller sürücü kursunu bilenler bilir. orada bir evsiz yaşardı. gökmen abi. yani ben abi derdim kimileri gökmen dayı der kimileri gökmen baba derdi. mahallenin sevecen insanı. milyon dolarlık adamların yanında devasa yüreği olan bir adam. size gökmen abiyle tanışmamı anlatayım.ben 8-9 sene önce gördüm gökmen abiyi ondan önce ya orda değildi ya da ben farketmemiştim. eğer ben farketmemişsem bu benim büyük bir ayıbım. artık lise sondayım sınava hazırlanıyorum ergen tripleri kafam atmış saat olmuş gece 11 özalda yürüyorum. kıştı yolum gökmen abinin yoluna denk geldi. gökmen abiyle orda tanıştım.ilk başta korktum ne olur ne olmaz diye bana seslendi yeğenim sigaran var mı dedi. dedim abi yok içmiyorum. çok iyi dedi afferin dedi.bir an kanım kaynadı gökmen abiye gittiğim sigara aldım oturdum yanına. başladık konuşmaya muhabbeti de baya iyiydi. üniversitelerde gördüğünüz profesörler gibi boş beleş değil hayatın sillesini yemiş bir adam. hani filmlerde şarapçı dayı vardı ya erdal tosun muhabbeti aynı onun gibiydi gökmen dayının.ben orda sevdim gökmen dayıyı. bana sokakta kalan insanlardan korkmamamı onların da bir yüreği olduğunu hatırlattı tekrardan.ilk tanışmamız böyle oldu gökmen abiyle bir sigara paketiyle

daha sonraları ben sürekli artık gökmen dayıyı ziyaret ediyordum bir ihtiyacı varsa kendi çapımda gidermeye çalışıyordum. sohbet ediyorduk mutluydu. üzgün bir adam değildi her şeyi kaybetmesine rağmen mutlu bir adamdı. sokakta kaldığı yerin karşısında iş bankası vardı ordaki çalışanlar gökmen abiye çadır almışlardı. mutluluğunu görseniz ağlıyordu.ben sürekli bir ihtiyacın var mı dediğimde sen öğrenci adamsın yeğenim diyordu hatta bazen bana karşı bakkaldan içecek ısmarlamak için yine başkalarının verdiği parayla ice tea alıyordu zorla. gökmen abi böyle bir adamdı.bir gün benden para almıyor diye ceket verdim gökmen abiye cebine de biriktirdiğim parayı koymuştum. ancak öyle para verebildim gökmen abiye yoksa öğrenciden para almıyordu

o ceketi yıllarca kullandı ben üniversiteye geçmiştim hala ara sıra giyiyordu ceketi. üniversiteden arkadaşları da zütürdüm yanına oturup sohbet ediyorduk. arkadaşlar kahveye batağa gidelim diyeceklerine gökmen dayının yanına gidelim diyorlardı. herkes seviyordu gökmen dayıyı. bizim bir abi vardı küçük oğlu vardı gökmen abi hiçbir şeyi olmamasına rağmen çocuğa harçlık veriridi 5 lira sırf çocuk sevinsin diye. böyle bir adamdı gökmen abi

ama gökmen abinin hastalığı vardı koah.yıllarca koah hastalığıyla mücadele etti hatta bunun için zamanında twitterda şöyle bir yardım istemiş ve bulmuştuk da

http://www.imgim.com/gökmenyardım.jpg

ama geçen gün vefat ettiğini gördüm.yine gece kardeşimle dışarı yemek yemeğe çıktığımızda dedik gökmen abiye de zütürelim.gittiğimizde cenaze çadırı vardı ve eşyaları yoktu.ilk başta inanamadım işte bugün gidip baktığımda gerçekten vefat ettiğini gördüm.güzel anılarımız vardı gökmen abiyle.hayatıma cidden etkisi olan nadir insanlardan biridir.mezarı kimsesizler mezarlığında büyük ihtimal esnafa sorduğumda nereye defnedildiğini bilmediklerini söylediler.hala nereye defnedildiğini bulmaya çalışıyorum mezarını ziyaret etmek istiyorum.gelelim yazımın amacına.aslında 2 amacı var.biri lütfen paraya parası olan insanlara tapmayın.parası olmayıp da parası olan insanaları 5e katlayacak insanlar var bu dünyada.ve birilerine yardım etmek istiyorsanız size karşılığını veremeyeceğini düşündüğünüz kişilere yardım edin bu dünyada yardım duygusunu ancak öyle anlayabilirsiniz.2. isteğim olarak lütfen inananıyorsanız gökmen dayıya bir fatiha okumanız.inanmıyorsanız da iyi dileklerini sunmanız.