bir eskortun hayat öyküsü

yatakta oturuyordum. 4 yıldızlı bir otelin orta sınıf bir odasıydı burası. üzerimde tek parça kısa bir elbise vardı. askısı veya omuz kısmı yoktu. elbisenin üst sınırı en fazla koltuk altıma kadar geliyor oradan göğüslerimin yarısını kapatıyor ardından omiriliğimdeki fermuarla tüm vücudumu sımsıkı, çepeçevre sarıyordu. böylece üzerimden kayıp gitmiyordu. elbisenin belden aşağı tarafı pileli mini etek gibi önümü ve arkamı hemen hemen kapatması için tasarlanmışı ki yatağa oturmamla kalçalarımın açıldığını hissetmiştim bile. altıma ten rengi bir çorap giymiştim. topuklu ayakkabılarım hala ayağımdaydı.

canlarım reserve alın.

babam ben daha çocukken vefat etmiş, tek destekçim annemle geçinip gidiyorduk. kendisi bir tekstil atölyesinde işçi olarak çalışıyordu. çok iyi hatırlarım. günlerden salı, güneşli bir kış günü okuldan eve doğru gelirken, karşı kaldırımda elinde bir paket hızlı hızlı evin yolunu tutan annemi gördüm. sevinçle anne diye bağırmıştım. beni görence yönünü değiştirmiş bana doğru gelmeye başlamıştı. bugün kendisi çok mutluydu elinde büyük bir kutu taşıyordu. o sevinçle yol doğru atladı. sağına soluna bakmamıştı. sağ taraftan büyük bir kamyon geliyordu. anne dikkat et diye dağırmıştım ancak çok geçti kamyon fren yapacak zamanı bile bulamayıp annemi altına almıştı. tekerin annemin üzerinden geçerken çıkardığı ses, elindeki kutunun ileriye doğru fırlaması. bu iki sesi asla unutmayacaktım. kaldırımın üzerinde şok geçirmiş bir şekilde bağırmaya başladım. ardından ağlayarak tüm gücümle tekerleklerin oraya doğru koştum.

kamyonun başına bir sürü insan toplanmıştı. kimisi elini ağzına zütürmüş ağlıyor, kimisi müdahale ediyor, bazıları kamyon şöförüne bağırıyordu. annemi kamyonun ortasında hareketsiz kanlar içersinde yatarken gördüm. kendimden geçerek yanına doğru koştum üzerine kapanıverdim. bi yandada anne lütfen uyan diye feryat ediyordum. ardından ordaki bir adam hemen beni sırtladı ve olay mahallinden uzaklaştırdı. kafam adamın arkasındaydı. beni bırakması için sırtına yumruklar atıp duruyordum. beni yere indirdiğinde başıma bi kaç kişi toplanmıştı çoğu kadındı. sakinleştirmeye çalışıyorlardı ancak bu kadar acıya daha fazla dayanamadım ve bayıldım.

sedyeye koyduklarında gözlerimi tekrar açmış, olayı unutmuş, bi kaç sn sonra olaylar tekrardan aklıma gelmişti. yerimden doğruldum bağırarak. bana annemi geri verin lütfen diye feryat ediyordum. hemşireler beni tutmaya başlamıştı. içlerinden birisi benim kolumu tuttu bi kaç sn sonra kolumda bir acı hissettim ardından tüm dünyam gözlerimde kaymaya başladı. yavaş yavaş sedyeye kafam inmeye başlamıştı. sedyeden ambulansa zütürülürken yanımdan geçen bir kutuya şahit oldum. bitkin bir şekilde kutunun içinden ileriye fırlamış büyük bir barbie bebeğe baygın gözlerle bakarak fısıltıyla ancak lütfen anne diyebildim sonra herşey kapkaranlık oldu.

aslında gerçek annem değildi. üvey annemdi. babam ben küçük yaşta öldükten sonra bana o bakmış beni bir anneden daha iyi büyütmüştü. gerçek annemi ise hiç tanımadım. yaşım henüz 18 idi. liseye gidiyordum. derslerimde iyi sayılırdı. hayalimde üniversiteyi kazanıp, iyi bir konuma gelip, üvey anneme bakmak vardı ama o beni erkenden terkedip gitmişti işte. uyandığımda beyazlar içersinde bir odadaydım. kafam dönüyor bedenim sanki ağır bir yükün altındaymış gibi hareket edemiyordum. olanlar aklıma geldiğinde biraz inlemeye başlamıştım ağlamak istiyordum ancak sakinleştiricilerin etkisiyle ağlayamıyordum bile. o sırada odaya bir hemşire girdi ve seruma iğne takıp içeri bir sıvı sıktı. uyandığımı görünce gülümsedi 1-2 anlamayacağım şey söyledi.

hastanede bir kaç gün kaldıktan sonra artık ağlayacak dermanım kalmamıştı. öğlene doğru bi kaç kişi girdi odaya. bi tane karı kocada vardı. yetkili oldukları her halinden belli olan 2 görevli kendini aile masasında çalışarak tanıttı. bundan böyle benim sorumluluğumu bu aile üstlenecekti. bir nevi yanlarında yetim büyüyecekmişim. işte herşey o aile ile başladı.

dinliyor musunuz arkadaşlar. ona göre devam edicem yada etmeyecem. bir bayan olarak ilk sözlük hikayesini yazıyorum.

@27 o zamana kadar hep bebek hayal etmiştim olamaz mı sence arkadaşım.

okuyun yaa